4-Xtremes – Deel 14: Veelbewogen jaarwisseling voor Mike en Andrea

Als je lang genoeg reist, tel je alleen nog maar de landen waarvoor je een inreisverbod hebt. Dat zei een vriend van ons ooit. Zo bekeken waren we beginners. Maar er is een land waar we bij de grens nu al voor de tweede keer pech hadden. Welk land dat is? Dat vertellen we een paar alinea's verderop.

Aan het einde van het vorige jaar brachten we enkele weken in Kroatië door. We legden per dag maar korte stukjes af en zagen onderweg veel dorpjes die vermoedelijk tijdens de oorlog in de jaren 1990 waren verlaten. Maar gelukkig zijn er in Kroatië nog meer plekken die niet naar deze donkere jaren verwijzen. We waren erg onder de indruk van het klooster Visovac. Het ligt niet ver van de kuststad Šibenik op een eilandje in het nationale park Krka.

Gedwongen pauze in Split.

In Split was het motto alweer: Gedwongen pauze! Een zijkoplamp op de Axor had de geest gegeven en het in Zwitserland bestelde reserveonderdeel lag een paar dagen bij de douane. Omdat we door het grijze weer onze solarinstallatie niet konden gebruiken, gingen we naar een camping met een gegarandeerde stroomtoevoer en gebruikten daar de tijd voor de verdere planning van de reis. Bovendien bezochten we de indrukwekkende binnenstad van Split. Maar toen het pakket met de koplamp eindelijk arriveerde, waren we toch blij.

Met volle accu's en schoonwaterreservoirs gingen we verder langs de kust zuidoostwaarts. Kort vóór Dubrovnik rijd je enkele kilometers over het grondgebied van Bosnië-Herzegovina, dat hier tot aan de Adriatische Zee reikt. Normaal gesproken ben je na een paar minuten weer in Kroatië. Dit keer stonden we bijna twee dagen in de file: feestdagenverkeer. Wij haalden snacks in de cabine en genoten van de achter de voorruit al warme zon.

Lost places nabij Dubrovnik.

In Dubrovnik aangekomen merkten we dat Aimée niet lekker was. In de loop van de nacht moesten we haar bijna elk uur uitlaten, omdat ze diarree had. Was de warmte tijdens de file onze oude dame teveel geworden? De volgende morgen ging het nog niet beter met Aimée. Daarom ging ik, Andrea, alleen het historische Dubrovnik in. Het verkennen van deze prachtige stad op een zondagochtend in december helemaal zonder andere toeristen was een geweldige ervaring.

Ten zuiden van Dubrovnik konden we ons overgeven aan de fascinatie voor lost places. We ontdekten verlaten hotels uit de Joegoslavische tijd: drie betonnen gebouwen en in het midden daarvan een gebouw dat ooit heel mooi was en ondanks de oorlogssporen in de gevel nog steeds charme uitstraalt.

Rust in de bergen.

Tegenwoordig knalt er in Kroatië gelukkig alleen nog maar vuurwerk. Maar dan ook al in de dagen vóór oudjaar. Omdat Aimée daardoor gestrest raakt, verbleven we enkele nachten in de bergen achter Dubrovnik. Hier bleef het stil en werd ons hondje eindelijk weer beter.

Vanuit het zuiden van Kroatië kom je via Montenegro en Albanië vrij snel in Griekenland. Maar op dat moment was de grens van Albanië naar Griekenland voor toeristen gesloten. Daarom besloten we door Montenegro, Servië en Bulgarije naar Turkije te reizen. In Montenegro was het weer extreem slecht, in de bergen lag sneeuw. Daarom reden we non-stop door naar de grensovergang naar Servië, overnachtten we op een parkeerterrein en maakten ons 's ochtends gereed voor de inreis.

Materiaalschade in Servië.

Helaas waren de douaniers erg strikt. Elk vak, elk kruidje, elk medicijn: Ze inspecteerden alles en openden zelfs afdekkingen van draadbundels. Steeds weer stelden de beambten ons apart van elkaar dezelfde vragen over drugs. Daarom dus al die moeite! We hebben alles gewillig laten zien en uitgelegd, en na een volle twee uur gaven ze het op.

We hadden nu nog maar tien uur om de reis van bijna 350 km naar de Bulgaarse grens af te leggen. Voor een langere reis zouden we negatieve coronatests nodig hebben. Tot aan de volgende snelweg moesten we een flink stuk afleggen op wegen die maar net voldoende breed zijn om twee vrachtwagens langs elkaar te laten rijden. Als er dan een kuil in de rijstrook zit, knalt het. Gelukkig kostte het ons slechts een buitenspiegel. Na zoveel kilometers zonder ongevalschade zou zoiets op een gegeven moment wel eens kunnen gebeuren.

Foto's: 4-Xtremes