Η απειλή της πύρινης λαίλαπας
ACTROS
Ο Ανδρέας Φωτόπουλος μόλις ολοκλήρωσε την παράδοση οικοδομικών υλικών στην Ανδρίτσαινα, δεν μπορούσε να φανταστεί τι τον περίμενε στην επιστροφή.
Ο Ανδρέας Φωτόπουλος είναι ένα νέο άτομο από τον Πύργο Ηλείας, με όρεξη για εργασία, αγάπη για το φορτηγό και το κυριότερο με πάθος για τα Mercedes-Benz.
Εκτελεί τοπικά δρομολόγια μεταφέροντας οικοδομικά υλικά καθώς και πιο μακρινά με το συρόμενο Actros 2540 για διάφορα εμπορεύματα.
Το 2007 και ενώ πραγματοποιούσε δρομολόγιο με τον πατέρα του, Γιώργο Φωτόπουλο, βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στη φονική πυρκαγιά της Ηλείας.
Η ψυχραιμία τους, οι σωστές κινήσεις και η κατασκευή του Mercedes‑Benz αποδείχθηκαν σωτήρια για τη ζωή τους. Ο ίδιος θυμάται εκείνες τις δύσκολες στιγμές που πέρασαν και μας τις εξιστορεί.
Σπίτι μου το φορτηγό από μικρός.
Όταν πήγαινα σχολείο και οι φίλοι μου ήθελαν να βγούμε βόλτα δεν με έψαχναν σπίτι μου, αλλά στα φορτηγά μας.
Καθόμουν εκεί ώρες ατελείωτες, είτε για να τα πλύνω, είτε για να παρακολουθήσω τον πατέρα μου να τα συντηρεί και να τα φροντίζει ευλαβικά.
Άλλοτε πάλι καθόμουν στο κάθισμα του οδηγού και απολάμβανα να στρίβω το τιμόνι.
Νοερά έκανα το δικό μου δρομολόγιο!
Φορτηγό ή μηχανήματα; Η απάντηση ήρθε φυσικά.
Η εταιρεία μας εκτός από φορτηγά έχει και άλλα μηχανήματα, όπως φορτωτές και κλαρκ, τα οποία ο πατέρας μου επίσης από μικρή ηλικία μου έδειξε πώς να τα χειρίζομαι.
Παράλληλα, μου έδωσε την επιλογή να διαλέξω τι θέλω να ακολουθήσω στο μέλλον. «Μηχανήματα ή φορτηγά;», με ρώτησε.
Αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν το φορτηγό και γι’ αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη το συνέχισα.
Με ικανοποιεί απόλυτα η καθημερινή μου ενασχόληση με αυτό και δεν έχω μετανιώσει για την επιλογή μου ούτε μια στιγμή.
Η συνέπεια στα προβλεπόμενα σέρβις σε ανταμείβει με πολλά απροβλημάτιστα χιλιόμετρα.
Η οικογένειά μου έχει μακρά παράδοση στο χώρο όπως επίσης και στα φορτηγά της Mercedes-Benz. Αυτό που έδειξε η εμπειρία μας είναι πως πρόκειται για αξιόπιστα φορτηγά, τα οποία δεν παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα. Αν ο ιδιοκτήτης και ο οδηγός του Mercedes-Benz ασχολούνται συστηματικά με αυτό, κάνοντας τα προβλεπόμενα σέρβις και την τακτική του συντήρηση, τότε πρόκειται να βγάλουν εκατομμύρια χιλιόμετρα απροβλημάτιστα. Οι διαδρομές που δουλεύουμε είναι αρκετά δύσκολες, με μεγάλες αναβάσεις και καταβάσεις, στενούς δρόμους και κακής ποιότητας οδόστρωμα. Παρ’ όλα αυτά τα φορτηγά στέκονται με αξιοπρέπεια και βγάζουν τα δρομολόγια ξεκούραστα. Το αγαπημένο μου είναι το συρόμενο Actros 2540, ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο σε όλους τους τομείς.
Καλοκαίρι 2007: Δρομολόγια στα χωριά της Ανδρίτσαινας.
Το φορτηγό μού έχει χαρίσει πολλές ευχάριστες στιγμές. Ωστόσο, μία φορά έζησα κάτι αξέχαστο το οποίο λίγο έλειψε να στοιχίσει τη ζωή τη δική μου και του πατέρα μου. Είμαστε καλοκαίρι του 2007 όταν βγαίνει ένα δρομολόγιο στα χωριά της Ανδρίτσαινας για τη μεταφορά οικοδομικών υλικών. Η κρίση δεν έχει ξεκινήσει στην Ελλάδα.
Την περίοδο αυτή η ανοικοδόμηση είναι στα καλύτερά της και έχουμε σημαντικό έργο καθημερινά. Φορτώνουμε με τον πατέρα μου νωρίς το πρωί και ξεκινάμε για το βουνό.
Φτάνουμε στην Ανδρίτσαινα, ξεφορτώνουμε στα γειτονικά χωριά και έπειτα παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, με τον πατέρα μου να οδηγεί το Mercedes-Benz μας. Τίποτα βέβαια δεν προμηνύει αυτό που θα επακολουθήσει.
«Ακούμε στο ραδιόφωνο ότι στη γύρω περιοχή έχει ξεσπάσει πυρκαγιά, ωστόσο, δεν προσδιορίζουν το ακριβές σημείο και έτσι παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.»
Εγκλωβισμένοι στην πύρινη λαίλαπα.
Εκείνες οι στιγμές με έχουν σημαδέψει. Κάθε φορά που αφηγούμαι αυτή την ιστορία ανατριχιάζω. Ηχεί ακόμα στα αυτιά μου ο δυνατός άνεμος εκείνης της ημέρας. Φυσάει τόσο πολύ που, μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση γιατί κουνά με ευκολία την καμπίνα του φορτηγού μας. Ακούμε στο ραδιόφωνο ότι στη γύρω περιοχή έχει ξεσπάσει πυρκαγιά, ωστόσο, δεν προσδιορίζουν το ακριβές σημείο και έτσι παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Πήραμε ανυποψίαστοι το δρόμο της επιστροφής.
Κάποια στιγμή, λίγα χιλιόμετρα μετά την Ανδρίτσαινα, βλέπουμε το δάσος να καίγεται και η φωτιά να ρημάζει τα πάντα στο πέρασμά της. Οι φλόγες φτάνουν πολύ ψηλά και περνούν από δέντρο σε δέντρο με μεγάλη ταχύτητα. Η φωτιά εξαπλώνεται πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόμαστε. Κάποια στιγμή πυκνός καπνός καλύπτει τα πάντα και δεν διακρίνουμε τον δρόμο να συνεχίσουμε. Γύρω μας τα πάντα καίγονται και η θερμοκρασία ανεβαίνει αισθητά. Προς στιγμήν με τον πατέρα μου τα χάνουμε, αλλά δεν μας πιάνει πανικός, καθώς πρέπει να πάρουμε άμεσα αποφάσεις για το πώς θα απεμπλακούμε από την κατάσταση αυτή. Μια ιδέα είναι να κατέβουμε από το φορτηγό και να κινηθούμε πεζή. Ωστόσο, αν κάνουμε κάτι τέτοιο θα λιποθυμήσουμε από τους καπνούς και την έλλειψη οξυγόνου. Σκεφτόμαστε ότι θα καούμε ζωντανοί.
Αποφασίζουμε τελικά να παραμείνουμε στο φορτηγό και να διασχίσουμε τις φλόγες με το Mercedes-Benz μας. Άλλωστε, σκεφτόμαστε, το ρεζερβουάρ είναι σιδερένιο και δεν θα καεί. Η θερμοκρασία στο εσωτερικό έχει ήδη ανέβει πολύ αλλά ευτυχώς, χάρη στην αξιοπιστία του υλικού και τη σωστή μόνωση της καμπίνας, δεν μπαίνουν μέσα καπνοί και βλαβερές αναθυμιάσεις. Συνεχίζουμε προς τα εμπρός και κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να απομακρυνθούμε από τις φλόγες.
Οδηγούμε για μερικά χιλιόμετρα μέσα στον καπνό, με μηδενική ορατότητα και τελικά μετά από λίγα λεπτά βγαίνουμε σώοι σε ένα σημείο που δεν έχει φτάσει η φωτιά.
Το Mercedes-Benz μας έσωσε.
Τελικά, τα καταφέραμε και σε αυτό, εκτός από εμάς τους ίδιους που δεν χάσαμε την ψυχραιμία μας, σημαντική ήταν η συμβολή του φορτηγού μας το οποίο ήταν κατασκευασμένο από ανθεκτική λαμαρίνα και άντεξε σε τόσο υψηλή θερμοκρασία. Ακούγεται ίσως υπερβολικό, αλλά το Mercedes-Benz μας έσωσε τη ζωή.
Σχόλιο
Συνδέσου στο λογαριασμό σου, για προσθέσεις ένα σχόλιο.
Κανένα σχόλιο ακόμη