Η Andrea και ο Mike ολοκληρώνουν το ακραίο ταξίδι τους και αμέσως μετά αναχωρούν για το επόμενο – 13ο μέρος

Βόλτα στην εγκαταλελειμμένη πίστα αγωνιστικού έλκηθρου.

Πριν φτάσουμε στην πρωτεύουσα, το Σαράγιεβο, οδηγήσαμε σε στενούς, ορεινούς δρόμους με στροφές, μέχρι που συναντήσαμε μια ιδιαίτερη ατραξιόν: την εγκαταλελειμμένη πίστα αγωνιστικού έλκηθρου των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων 1984. Ευτυχώς, δεν είχε σχεδόν καθόλου κίνηση, έτσι η διαδρομή ήταν ευχάριστη. Συναντήσαμε μόνο μερικούς αγρότες, που μας έγνεψαν φιλικά. Τέτοιες στιγμές, το χακί φορτηγό μας μάς φαινόταν λίγο ανάρμοστο, αφού στο πρόσφατο παρελθόν η χώρα είχε βιώσει έναν φριχτό πόλεμο. Παρόλ' αυτά ήταν απίστευτη εμπειρία, να κατηφορίζεις με τα πόδια την ζωγραφισμένη με γκράφιτι πίστα και να την ανεβαίνεις ξανά λαχανιασμένος.

Από εκεί κατεβήκαμε το βουνό με το Axor μέχρι το κέντρο του Σαράγιεβο. Το παζάρι της πόλης μας θύμισε έντονα το διάστημα που βρισκόμασταν στην Τουρκία και το Ιράν, πριν από μερικούς μήνες. Ο πόλεμος έχει αφήσει τα σημάδια του στο Σαράγιεβο: σε πολλά κτήρια είναι ακόμη εμφανείς οι τρύπες από σφαίρες. Ώρα να εγκαταλείψουμε την πόλη. Στην τουριστική διαδρομή είδαμε το Μόσταρ και τους καταρράκτες Kravica.

Κινηματογραφικό γύρισμα στο νησί Κρκ.

Στην Κροατία κάναμε μια πρώτη στάση στην παραλία. Για πολλές μέρες μείναμε σε ένα ακρωτήριο. Από τη μία πλευρά ένα ποτάμι, από το οποίο εφοδιαζόμασταν με καθαρό νερό, και από την άλλη ένας ήσυχος ορμίσκος με κρυστάλλινα νερά, χαρακτηριστικά της κροατικής Αδριατικής.

Στο νησί Κρκ «πετύχαμε» ένα φανταστικό σημείο για να κατασκηνώσουμε: σε ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο, δίπλα ακριβώς στο νερό – και πίσω μας την τεράστια γέφυρα που συνδέει το νησί με την ηπειρωτική χώρα. Σε αυτό το σημείο συναντηθήκαμε με την ομάδα του RoadStars, για μια κινηματογραφική ανασκόπηση του ταξιδιού μας. Για δύο μέρες γυρίζαμε όλοι μαζί το νησί, τραβώντας πλάνα σε διάφορα μέρη.

Η περιπέτεια δεν τελειώνει εδώ.

Μετά το γύρισμα έπρεπε επιτέλους να συνεχίσουμε για Ελβετία – μέσω Σλοβενίας και Ιταλίας. Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, προσπαθήσαμε να καθυστερήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τη στιγμή της επιστροφής. Ασφαλώς ήμασταν χαρούμενοι που θα ξαναβλέπαμε την οικογένεια και τους φίλους μας μετά από ένα χρόνο, αλλά, ταυτόχρονα, δεν θέλαμε να τελειώσει η περιπέτεια.

Γι' αυτό συνεχίσαμε το ταξίδι μας κατά μήκος της ακτής της Ίστριας, απολαμβάνοντας τη ζέστη και τη θαλασσινή αύρα. Στη Σλοβενία επίσης αναζητήσαμε ένα μέρος για να διανυκτερεύσουμε, εάν και το τμήμα της χώρας από το οποίο έπρεπε να περάσουμε στο δρόμο μας προς Ιταλία ήταν πολύ μικρό και θα το καταφέρναμε άνετα σε μία ώρα.

Αφήνοντας πίσω σχεδόν 47.000 χιλιόμετρα.

Εντέλει, δεν μπορούσαμε να ξεκλέψουμε άλλο χρόνο και στο Chiasso περάσαμε τα ελβετικά σύνορα. Μας ακύρωσαν το Carnet de Passage, που είχαμε χρειαστεί για την είσοδο του Axor μας σε όλες τις χώρες του ταξιδιού μας, και μας υποδέχτηκε το πανέμορφο ορεινό τοπίο. Η γνωστή Ελβετία. Πρώτος σταθμός μας ήταν η λίμνη Walensee νοτιοανατολικά της Ζυρίχης. Εκεί πέρυσι είχαμε μηδενίσει το οδόμετρο, κηρύσσοντας επίσημα την έναρξη του ταξιδιού μας. Η ένδειξη κατά την επίσημη λήξη: 46.968 χιλιόμετρα.

Συνειδητά δεν λέμε ότι γυρίσαμε «σπίτι». Γιατί όλον αυτόν τον καιρό ήμασταν σπίτι. Οι δύο πρώτες εβδομάδες ήταν γεμάτες οικογενειακά τραπέζια και συναντήσεις με φίλους. Ευτυχώς, στους φίλους που πηγαίναμε παρκάραμε έξω από το σπίτι. Έτσι, δεν χρειαζόταν να αναζητούμε συνεχώς νέα σημεία για να διανυκτερεύσουμε.

Φωτογραφίες: 4-Xtremes, Alexander Tempel
Βίντεο: Alexander Tempel