Έλεγχος για κατασκοπεία και προσγείωση στο φεγγάρι! Νέα από το ζευγάρι των Ελβετών εξερευνητών – 5ο μέρος

Εάν μας βλέπατε σήμερα, δεν θα σας κάναμε και την καλύτερη εντύπωση. Έχουμε κατασκηνώσει στη Γεωργία, δίπλα στην κοίτη ενός ποταμού, και τα τελευταία βράδια έβρεχε καταρρακτωδώς. Πολλοί κεραυνοί έπεσαν δίπλα στο φορτηγό – άρα δεν έχουμε καταφέρει να κοιμηθούμε και πολύ.

Παρόλ' αυτά έχουμε πολύ καλή διάθεση: σε κάνα δυο μέρες θα φτάσουν τα διαβατήριά μας στην πρωτεύουσα της Τιφλίδας, μαζί με τη βίζα για τη Ρωσία και τη Μογγολία. Αφού αναγκαστήκαμε να επανασχεδιάσουμε τη διαδρομή μας τον προηγούμενο μήνα, επειδή το Πακιστάν μας αρνήθηκε τη βίζα, ο δρόμος προς τη Ρωσική Άπω Ανατολή είναι πλέον ανοιχτός. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη "χαρτούρα".

Στο δρόμο για τη γεωργιανή δημοκρατία του Καυκάσου διασχίσαμε το Ιράν, από τον ξηρό Νότο μέχρι το Βορρά. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ήταν η στάση στο Ισφαχάν: όχι μόνο λόγω της τεράστιας πλατείας του Ιμάμη, αλλά και λόγω των συναντήσεών με τους ντόπιους. Η χώρα δεν προσελκύει πλέον πολλούς τουρίστες, και οι άνθρωποι χαίρονται οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο. Μας χαιρετούσαν συνέχεια, μας κερνούσαν γλυκά ή μας απαθανάτιζαν με τα smartphone.

Βλέποντας όλη αυτή τη φιλοξενία ήταν σίγουρο ότι θα επισκεπτόμασταν έναν "παλιό γνωστό": έναν αγρότη, που μας είχε κάνει δώρο φρούτα με το κιλό στη διαδρομή προς την έρημο Λουτ. Αυτήν τη φορά τα δώρα τα φέρναμε εμείς, όπως, για παράδειγμα, σπιτική μαρμελάδα από τα φρούτα του. Ο αγρότης χάρηκε απίστευτα και μας προσκάλεσε να γνωρίσουμε την οικογένειά του. Ο αδερφός του, μηχανικός στο επάγγελμα, ερωτεύτηκε τη Yamaha μας. Προσφέρθηκε να της κάνει δωρεάν σέρβις, αλλά αρνηθήκαμε. Αφενός δεν θέλαμε να εκμεταλλευτούμε τη γενναιοδωρία του και αφετέρου η μηχανή λειτουργεί μια χαρά – όπως και το Axor μας.

Όμως, ακόμα και το καλύτερο φορτηγό ενίοτε δεν μπορεί να βοηθήσει, πράγμα που διαπιστώσαμε στη διαδρομή προς την Κασπία Θάλασσα. Πολλά στενά περάσματα, καταπράσινο τοπίο και το κλίμα σχεδόν τροπικό. Ο προορισμός: μια λίμνη σε ύψος πάνω από 2000 μέτρα. Κάποια στιγμή ο δρόμος ήταν τόσο λασπωμένος και απότομος που χρειάστηκε να κάνουμε αναστροφή. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς: να οπισθοχωρήσουμε μέχρι να μπορέσουμε τελικά να στρίψουμε.

Αναστροφή αναγκαστήκαμε να κάνουμε και στη Μεγάλη Αλμυρή Έρημο ανατολικά της Τεχεράνης. Εκεί μας σταμάτησε ο στρατός σε έλεγχο για κατασκοπεία! Πάντως, το Ιράν δεν είναι και η πιο φιλική χώρα για τους τουρίστες. Ως κατασκηνωτές μας έλεγξε πολλές φορές η αστυνομία. Εάν και σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν δόθηκε συνέχεια, λόγω του εμποδίου της γλώσσας ποτέ δεν ήμασταν σίγουροι ότι όλα ήταν όντως εντάξει.

Παρόλ' αυτά, μετά από τέσσερις εβδομάδες στο Ιράν, επικρατούν οι θετικές εντυπώσεις. Είχαμε κάποιες περιπέτειες, αλλά μόνο και μόνο επειδή διασχίσαμε σκόπιμα τη χώρα από λιγότερο κεντρικούς δρόμους. Έτσι καταλήξαμε και σε μια αποξηραμένη κοίτη ποταμού, στην οποία αισθανθήκαμε σαν να ήμασταν στο φεγγάρι. Χρειάστηκε να πετάξουμε πολλές φορές τα drone, γιατί απλώς δεν χορταίναμε τις αεροφωτογραφίες.

Δύσκολο εμπόδιο αποδείχθηκε το ταξίδι από το Ιράν προς την Αρμενία. Για πέντε ολόκληρες ώρες μας στέλνανε από τον έναν συνοριοφύλακα στον άλλον. Τελικά, μας είπαν ότι έπρεπε να περιμένουμε έναν κτηνίατρο, για να εξετάσει την Aimée. Μετά από μια ώρα αναμονή, εμφανίστηκε ξαφνικά ένας αξιωματικός και μας ρώτησε τι κάναμε ακόμα εκεί αφού είχαμε τελειώσει εδώ και πολλή ώρα!

Στο νότιο τμήμα της Αρμενίας το ένα μονοπάτι διαδέχεται το άλλο. Οι δρόμοι είναι σκαμμένοι από τα αμέτρητα φορτηγά, που μεταφέρουν το ιρανικό πετρέλαιο στην ενδοχώρα, και τρανταχτήκαμε για τα καλά. Ο Mike ευχήθηκε να είχαμε μισές σχέσεις και ένα Retarder. Πολλές φορές την ημέρα κατεβαίναμε από τα 1500 και 2500 μέτρα στα 400 με 700 και ανεβαίναμε ξανά. Η αρχιτεκτονική θυμίζει έντονα τη σοβιετική εποχή. Στα μαγαζιά επικοινωνούσαμε με τα χέρια και τα πόδια, και οι ταμίες γελούσαν.

Το 6ο μέρος της σειράς του RoadStars θα δημοσιευτεί στις 22 Οκτώβριος. Μείνετε συντονισμένοι!

Φωτογραφίες: 4-Xtremes