Πυροβολισμοί στο σκοτάδι και μια ειδυλλιακή πόλη-φάντασμα – νέες περιπέτειες για το ζευγάρι των Ελβετών εξερευνητών – 6ο μέρος

Πριν από δύο εβδομάδες ζήσαμε καύσωνα, χθες έπεσε το πρώτο χιόνι και σήμερα έπρεπε να βιώσουμε πόσο λίγο μπορεί να απέχει η επιτυχία από την απογοήτευση. Φτάσαμε στα Τιεν Σαν νότια του Αλμάτι, της μεγαλύτερης μητρόπολης του Καζακστάν, μέσα από πυκνή ομίχλη. Εκεί βρίσκεται το ορεινό πέρασμα του Zhusalykezen, στα 3300 περίπου μέτρα.

Επειδή δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο προσβάσιμο πέρασμα της Ευρώπης, το είχαμε σκεφτεί αντί της τοποθεσίας "Xtreme" στην Ινδία, την οποία χρειάστηκε να ματαιώσουμε επειδή δεν μας επέτρεψαν να βγάλουμε βίζα. Αρχικά, είχαμε αμφιβολίες για το αν θα καταφέρναμε να φτάσουμε στο ορεινό πέρασμα πριν μπει ο χειμώνας. Με ή χωρίς το πρώτο χιόνι, τα καταφέραμε! Υπάρχει, όμως, ένα μεγάλο "αλλά": εκεί πάνω υπάρχει ένας ερευνητικός διαστημικός σταθμός και δεν μπορεί κανείς να ανέβει μέχρι την κορυφή. Τουλάχιστον όχι σήμερα.

Έξι ώρες στο δρόμο καθημερινά.

Από την τελευταία μας ανταπόκριση και μετά, διασχίσαμε από τη Γεωργία το ρωσικό Βόρειο Καύκασο και το μισό Καζακστάν, δηλαδή, περίπου 4500 χιλιόμετρα. Όχι πολλά συγκριτικά με όσα κάνουν πολλοί οδηγοί φορτηγών. Όμως, πολύ συχνά προχωρούσαμε τόσο αργά, που οδηγούσαμε περίπου έξι ώρες την ημέρα. Επίσης, στη Γεωργία χρειάστηκε να αλλάξουμε μια φλάντζα. Μάλιστα, οι μηχανικοί μπόρεσαν να μας βρουν ένα γνήσιο ανταλλακτικό Mercedes – σημαντικό!

Πριν τα σύνορα με τη Ρωσία, μας είχαν κοπεί τα πόδια. Διαβάζουμε πολλά για τους δημόσιους υπαλλήλους που εργάζονται εκεί. Εμείς ζήσαμε ακριβώς το αντίθετο: όλα πήγαν καλά, οι υπάλληλοι ήταν πρόθυμοι να μας κολλήσουν το αυτοκόλλητο και μας χάρισαν ψωμί και τομάτες. Ο Βόρειος Καύκασος δεν είναι μια ήσυχη περιοχή. Γι' αυτό κι η έντονη παρουσία της αστυνομίας και του στρατού στη ρωσική πλευρά. Χρειάστηκε να περάσουμε από τα σημεία ελέγχου, ακόμα και να υποβληθούμε σε σωματικό έλεγχο, όπως στα αεροδρόμια.

Πυροβολισμοί και δυνατοί προβολείς τα μεσάνυχτα.

Ωστόσο, πολλά χιλιόμετρα μετά, έχοντας κάνει σημαντική πρόοδο στη διαδρομή μας, μας περίμενε μία πολύ δυσάρεστη εμπειρία: κοντά στο Αλμάτι, όπου θελήσαμε να διανυκτερεύσουμε δίπλα σε ένα ποτάμι. Χλωρό χορτάρι, δέντρα, ένας μικρός παράδεισος! Μέχρι που τα μεσάνυχτα ακούσαμε πυροβολισμούς και είδαμε ένα pickup με δυνατούς προβολείς στην απέναντι όχθη. Υποθέτουμε ότι ήταν απλώς κάποιοι από το χωριό που είχαν βγει για κυνήγι αλεπούδων. Όμως, δεν θέλαμε να ρισκάρουμε, γι' αυτό φύγαμε γρήγορα και διανυκτερεύσαμε σε ένα βενζινάδικο, όπου κοιμόντουσαν και οδηγοί μεγάλων αποστάσεων.

Επιστροφή στη Ρωσία: τη διαδρομή μέσα από το ρωσικό Βόρειο Καύκασο την είχαμε στο μυαλό μας μόνο ως "δίοδο" προς το Καζακστάν. Όμως, μας κατέπληξε η ποικιλότητα της περιοχής. Στη Δημοκρατία του Νταγκεστάν υπάρχουν ο αμμόλοφος του Sarykum, ο ψηλότερος της Ευρώπης. Εάν ανέβεις στην κορυφή, βλέπεις μόνο πράσινα λιβάδια και βουνά και σκέφτεσαι: "Μα δεν κολλάνε όλα αυτά!" Εδώ η ακτή της Κασπίας Θάλασσας είναι ασύλληπτης ομορφιάς: σχεδόν λευκή άμμος, ατέλειωτος ορίζοντας– όταν δύει ο ήλιος, βλέπεις το σκοτάδι να πέφτει. Στη μια πλευρά τον ήλιο, στην άλλη το σκοτεινό ορίζοντα και ενδιάμεσα όλες τις πιθανές αποχρώσεις.

Οδηγώντας ξανά με την πυξίδα – υπέροχα!

Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, πριν τα σύνορα με το Καζακστάν, το σύστημα πλοήγησης εμφάνισε ένα "μεγάλο" δρόμο, που όμως είναι ακόμα στα σχέδια. Κάποτε η άσφαλτος τελείωσε και ξεκίνησε η άμμος. Επειδή αυτό το κομμάτι δεν περιλαμβανόταν στη διαδρομή του συστήματος πλοήγησης και είχε διάφορες διακλαδώσεις, χρειάστηκε για δυο μέρες να χρησιμοποιήσουμε για προσανατολισμό την πυξίδα. Υπέροχα! Θυμηθήκαμε το ταξίδι μας στην Αμερική, στο οποίο είχαμε μόνο χάρτες και πυξίδα. Όμως, πάντα φτάναμε στον προορισμό μας, ακόμα και με παρακάμψεις.

Θα διασχίσουμε το Καζακστάν, την ένατη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, από τα δυτικά προς τα ανατολικά, για περίπου 4500 χιλιόμετρα. Ως τουρίστες επιτρέπεται να μείνουμε μόνο 30 μέρες. Ήταν, λοιπόν, ξεκάθαρο από την αρχή, ότι πρέπει να βιαστούμε. Πράγμα που δεν μας χαροποίησε καθόλου, αφού από τα πρώτα κιόλας 50 χιλιόμετρα η άσφαλτος ήταν διάσπαρτη με λακκούβες που έφταναν μέχρι το γόνατο.

Το 7ο μέρος της σειράς του RoadStars θα δημοσιευτεί στα τέλη του Νοεμβρίου. Μείνετε συντονισμένοι!

Φωτογραφίες: 4-Xtremes