Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού – στο Καζακστάν

Οι καζακικές αρχές εξέδωσαν για εμάς μια ειδική έγκριση, με την οποία μπορούμε πλέον να διασχίσουμε το Καζακστάν και χωρίς έγκυρες πινακίδες κυκλοφορίας. Φεύγουμε από το Αλμάτι. Κινούμαστε παράλληλα στο συνοριακό φράχτη μεταξύ Καζακστάν και Κιργιζίας. Χωρίζει τα απέραντα λιβάδια, που νότια οριοθετούνται από την οροσειρά Τιεν Σαν μήκους περίπου 2.400 χιλιομέτρων, με τις μονίμως χιονισμένες κορφές της.

Με ένα σασλίκ στο σταθμό εξυπηρέτησης.

Βραδιάζει και εντέλει κάνουμε μια στάση σε έναν ελαφρώς παράξενο σταθμό εξυπηρέτησης: δεξιά και αριστερά από το δρόμο υπάρχουν εμπορευματοκιβώτια πλοίων, από τα οποία μικρά εστιατόρια και καταστήματα προσφέρουν όλων των ειδών τα πρόβεια προϊόντα. Κάλτσες, δερμάτινα μπουφάν, κρέας και άλλα πολλά. Τα πρόβατα σφάζονται ακριβώς μπροστά από τα καταστήματα και το σασλίκ παρασκευάζεται επί τόπου. Συνοδεύεται με πίτα, ντοματοσάλατα και κρεμμύδια – είναι πεντανόστιμο.

Πάντως, η τουαλέτα του εστιατορίου είναι απλώς ένα παράπηγμα μέσα στα χωράφια - θα μπορούσε και καλύτερα! Προχωράμε λίγο ακόμα μέχρι την πόλη του Ταράζ και στήνουμε το κατάλυμά μας σε ένα φυλασσόμενο χώρο στάθμευσης.

Ο χρόνος τρέχει.

Ώρα 6. Πρόχειρο πλύσιμο, τηγανητά αυγά "μάτια", καφές. Φεύγουμε από το χώρο στάθμευσης. Εάν θέλουμε να τηρήσουμε το χρονοδιάγραμμα, δεν πρέπει να χασομερήσουμε. Αφήνουμε πίσω μας το Ταράζ και συνεχίζουμε προς τα δυτικά. Στο Σιμκέντ, βγαίνουμε από το δρόμο που ενώνει το ανατολικό με το δυτικό τμήμα και στρίβουμε προς Βορρά. Ήδη οι πινακίδες προαναγγέλλουν τη ρωσική πόλη της Σαμάρα – σε 2.163 χιλιόμετρα.

Παγωμένο ντους.

Τα βοσκοτόπια σε αυτήν την περιοχή μοιάζουν ατέλειωτα. Βοσκοί πάνω σε άλογα συνοδεύουν τεράστιες αγέλες προβάτων και αγελάδων. Στο βάθος διακρίνεται ένα καραβάνι από καμήλες. Άλογα διασχίζουν συνεχώς το δρόμο. Μην θέλοντας να διακινδυνεύσουμε, τα αφήνουμε να περάσουν.

Το απόγευμα σταματάμε σε έναν μικρό σταθμό εξυπηρέτησης και τρώμε το τυρί, το σαλάμι και την πίτα που φέραμε μαζί μας. Αγοράζουμε το επιδόρπιο, πεπόνια, απευθείας από έναν αγρότη στην απέναντι πλευρά του αυτοκινητόδρομου με τις τέσσερις λωρίδες. Διασχίζουμε με ασφάλεια το δρόμο από μια διάβαση πεζών. Απέχουμε από το σημερινό στόχο μας, το Κιζιλορντά, 400 χιλιόμετρα.

Φτάνουμε στην άλλοτε πόλη-οχυρό, το Κιζιλορντά, κατά τη δύση του ηλίου. Στο σταθμό εξυπηρέτησης μπορεί κανείς να κάνει ντους με ένα ευρώ. Το νερό είναι παγωμένο – και αργότερα η ζέστη στις καμπίνες που είναι εξοπλισμένες με καλοριφέρ στάσης ιδιαίτερα καλοδεχούμενη.

Θερμοκρασίες υπό του μηδενός.

Το πρωί μας υποδέχεται με θερμοκρασίες υπό του μηδενός, αλλά και μια φανταστική ανατολή του ηλίου. Μετά από πολλές ώρες οδήγησης μέσα από την καζακική στέπα, φτάνουμε στην απαγορευμένη ζώνη του κοσμοδρομίου του Μπαϊκονούρ.

Ο μεγαλύτερος παγκοσμίως διαστημικός σταθμός χρησιμοποιείται από την εποχή του Σοβιέτ και σήμερα μισθώνεται στη Ρωσία. Η πρόσβαση στο χώρο επιτρέπεται μόνο με ειδική άδεια. Ένας οδηγός ταξί προσφέρεται να μας πάει στο Μπαϊκονούρ με 50 ευρώ. Ο χρόνος μας πιέζει και αρνούμαστε. 

Μια λίμνη χωρίς νερό.

Σε ένα χωριό στη μέση της στέπας, μας κάνουν νεύμα κάποιοι ντόπιοι για να μας πουλήσουν παστό ψάρι. Από μια ματιά στο χάρτη, βρισκόμαστε πλέον βόρεια της Αράλης. Η άλλοτε τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη του κόσμου έχει δώσει σε μεγάλο βαθμό τη θέση της σε μια αποξηραμένη, άγονη πεδιάδα. Εάν η λίμνη δεν ήταν ζωγραφισμένη στο χάρτη, σίγουρα δεν θα αναγνωρίζαμε την περιοχή.

Οδηγούμε για μερικές ώρες ακόμα, μέχρι που το σύστημα υποβοήθησης διατήρησης λωρίδας μας ειδοποιεί με ένα επανειλημμένο βουητό. Ένα ξεκάθαρο σημάδι, ότι θα ήταν καλύτερα να σταματήσουμε για σήμερα και να αναζητήσουμε κατάλυμα για τη νύχτα.

Με κατεύθυνση τα σύνορα.

Στη διάρκεια της νύχτας αποκτήσαμε γείτονες. Δίπλα μας αναπαύονται διάφορες οικογένειες από την Κιργιζία. Τα αυτοκίνητα, ανάμεσα στα οποία και ένα Mercedes-Benz Vito, μοιάζουν με φορτωμένα γαϊδούρια και μεταφέρουν ολόκληρα βουνά αποσκευών στην οροφή. Στη Γερμανία, θα θεωρούταν υπερφόρτωση και ελλιπής στερέωση του φορτίου - στο Καζακστάν δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι οικογένειες εργάστηκαν στη Ρωσία και τώρα επιστρέφουν μαζί με όλα τους τα υπάρχοντα στην πατρίδα τους, την Κιργιζία.

Αναχωρούμε. Οι λωρίδες στο δρόμο γίνονται δύο και η κατάσταση χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Στο αντίθετο ρεύμα, ένα παλιότερο φορτηγό έχει "ντελαπάρει" στο γκρεμό. Ο οδηγός μπόρεσε να βγει σώος μέσα από το σπασμένο παρμπρίζ και τώρα τηλεφωνεί. Θα πάρει χρόνο μέχρι να φτάσει η βοήθεια. Εμείς, όμως, μπορούμε να συνεχίσουμε ήσυχοι.

Φωτογραφίες: Eberhard Joos