Επιστροφή στη Γερμανία

Τα 2.300 χιλιόμετρα της διαδρομής μέσα από τη Ρωσία και τη Λευκορωσία τα διανύουμε μέσα σε τέσσερις βροχερές, γκρίζες μέρες. Τα πάντα είναι μονότονα: οι ημέρες, οι νύχτες, το φαγητό… Τη μέρα, διασχίζουμε αχανείς βαλτότοπους και δάση οξιάς. Στα χωριουδάκια, ηλικιωμένοι πουλούν φρούτα και μέλι δίπλα στο δρόμο. Τα βράδια διανυκτερεύουμε με τα τρία Actros μας σε λασπωμένα, ρημαγμένα πάρκινγκ.

Η κατάσταση με τις τουαλέτες δεν έχει βελτιωθεί στο παραμικρό συγκριτικά με τους σταθμούς εξυπηρέτησης στο Καζακστάν: συνήθως υπάρχει μόνο ένα αποχωρητήριο και σπάνια ντουζιέρα. Το φαγητό περιορίζεται σε λουκάνικα με αυγά και, ενίοτε, σε αυγά με λουκάνικα και "soljanka" για αλλαγή. Τουλάχιστον, το ζεστό φαγητό κατσαρόλας βοηθάει ενάντια στο κρύο. Εάν δεν βρούμε κάποιο ελαφρύ ή γρήγορο γεύμα, μαγειρεύουμε νουντλ με λουκάνικα κονσέρβας στο Actros.

Σχεδόν στην Πολωνία.

Λόγω πίεσης χρόνου, παρακάμπτουμε τη Μόσχα και το Μινσκ. Στο Μπρεστ της Λευκορωσίας, κάνουμε μια σύντομη στάση στην WEA Transport και αποχαιρετούμε τους συνοδοιπόρους μας. Συνεχίζουμε για τα σύνορα με την Πολωνία.

Αρχικά, υπολογίζουμε πώς θα περάσουμε γρήγορα τα σύνορα, αφού η ουρά φορτηγών μπροστά μας δεν είναι μεγάλη. Στο γκισέ παρουσιάζουμε τα έγγραφα για τα οχήματά μας. Αφού τα ελέγξει σχολαστικά, ο υπάλληλος του τελωνείου μας ενημερώνει ότι λείπουν κάποια. Κάνουμε μερικά τηλέφωνα και κανονίζουμε τα χαρτιά με τη βοήθεια των συναδέρφων από την WEA Transport. Στο μεταξύ, έχει αλλάξει η βάρδια στον τελωνειακό σταθμό. Ο νέος υπάλληλος ελέγχει για ακόμα μια φορά όλα τα έγγραφα και μας ζητά κι άλλα. Είναι πλέον μεσάνυχτα, φυσικά πολύ αργά για να κάνουμε κι άλλα τηλέφωνα. Έτσι, διανυκτερεύουμε στα σύνορα. Κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει η αυριανή μέρα.

24 ώρες στα σύνορα.

Μετά από ένα ανήσυχο βράδυ, επικοινωνούμε ξανά με την WEA Transport, η οποία φροντίζει ώστε να πάρουμε τα έγγραφα που μας λείπουν. Πίσω στο κτίριο του τελωνείου. Αυτήν τη φορά, ο έλεγχος του υπαλλήλου διαρκεί σχεδόν μια ολόκληρη ώρα. Αυτό σημαίνει ότι τα Actros μας μπορούν επιτέλους να βγουν από τα σύνορα. Άλλο βέβαια το τελωνείο, άλλο η συνοριακή αστυνομία. Αυτήν τη φορά ελέγχονται εξονυχιστικά τα διαβατήρια και οι σφραγίδες. Ακολουθεί μια εξαντλητική συζήτηση για ένα χαρτί που λείπει και θα έπρεπε να έχουμε πάρει στα σύνορα Καζακστάν-Ρωσίας…

Μετά από σχεδόν 24 ώρες στην παραμεθόρια περιοχή, καταφέρνουμε εντέλει να περάσουμε στην Πολωνία. Ο χρόνος πιέζει, γι' αυτό παραλείπουμε το μεσημεριανό φαγητό και ξεκινούμε για το τελευταίο στάδιο της διαδρομής 1.300 χιλιομέτρων προς τη Στουτγάρδη. Οδηγούμε μέχρι να νυχτώσει και βρίσκουμε ένα σταθμό εξυπηρέτησης για να διανυκτερεύσουμε στην πολωνική επαρχία.

Την επόμενη ημέρα, διασχίζουμε τα σύνορα με τη Γερμανία στη Φρανκφούρτη (Όντερ). Κατευθυνόμαστε προς την πατρίδα μέσω του A9. Παρά την όλη ευφορία μας, πηγαίνουμε σημειωτόν: οι γερμανικοί αυτοκινητόδρομοι είναι συνωστισμένοι συγκριτικά με τους δρόμους στο Καζακστάν ή στην Κίνα. Δεν υπάρχει περίπτωση να τηρήσουμε τους χρόνους οδήγησής μας. Έτσι, κάνουμε μια τελευταία στάση στη Νυρεμβέργη.

Σάββατο πρωί, στο δρόμο για Στουτγάρδη. Για ανάμνηση, βγάζουμε μια τελευταία φωτογραφία των τριών Actros με φόντο το Μουσείο της Mercedes-Benz. Μετά από 10.828 χιλιόμετρα και τρεις εβδομάδες οδήγησης, φτάνουμε επιτέλους στο εργοστάσιο του Untertürkheim.

Φωτογραφίες και βίντεο: Eberhard Joos
Μοντάζ: Alexander Tempel