Το κάλεσμα του βουνού: το Arocs είναι ο καλύτερος σύντροφος της ομάδας της Citem

– Alain Stephan, οδηγός Arocs

Λίγα ακόμα μέτρα και ο Pak θα έχει φτάσει το στόχο του. Με το δεξί του χέρι καταφέρνει να πιαστεί από μια προεξοχή, ακουμπά με όλο το σώμα του στο γκρεμό. Φτάνει το σκοινί για μπορεί να κινηθεί ελεύθερα; Στο αριστερό του χέρι κρατάει τη χαλύβδινη πλάκα με την οποία θα στερεωθεί το πλέγμα, ακριβώς σε αυτό το σημείο. Λίγα μέτρα παραπέρα, ο συνάδελφός του, ο Franck, βρίζει χαμηλόφωνα μπροστά του, ο ιδρώτας κυλά στο σβέρκο του. Εργασία ρουτίνας – αλλά πραγματικά δύσκολη.

Ο Pak – που το πραγματικό του όνομα είναι Pierre-Alexandre Keller – και οι συνάδερφοί του είχαν κάνει τις προετοιμασίες για την τοποθέτηση του πλέγματος από την προηγούμενη μέρα. Αυτό σημαίνει ότι σκαρφάλωσαν στην πλαγιά, άνοιξαν νέες τρύπες στο βράχο και έπειτα βίδωσαν τις σπειροτομημένες ράβδους. Επίσης δύσκολη δουλειά. Κάθε σπειροτομημένη ράβδος θα συγκρατεί μια χαλύβδινη πλάκα 30 x 30 εκατοστών και βάρους πολλών κιλών, την οποία τώρα οι άντρες τοποθετούν και στερεώνουν με παξιμάδια. Το χαλύβδινο πλέγμα κινείται, το οποίο σημαίνει ότι κάθε φορά «βρέχει» πετραδάκια, που πέφτουν πάνω στα κράνη τους και τα προστατευτικά γυαλιά τους. Τα μέσα ατομικής προστασίας είναι απολύτως απαραίτητα σε αυτήν τη δουλειά.

Κάθε μεμονωμένο σημείο αγκύρωσης σημαίνει σκληρή δουλειά. «Για να στερεωθεί το πλέγμα, χρειαζόμαστε περίπου 100 τέτοιες», εξηγεί ο Pak. Ο 30χρονος ορειβάτης εργάζεται για την Citem εδώ και ένα χρόνο. Η επιχείρηση από το Saint Jean de Maurienne, κοντά στη Γκρενόμπλ, στις γαλλικές Άλπεις, ειδικεύεται στα κατασκευαστικά έργα στο βουνό. Ασχολείται κυρίως με την τοποθέτηση προστατευτικών σε απότομες πλαγιές και γκρεμούς, με στόχο την προστασία δρόμων, κτιρίων και εγκαταστάσεων από τις κατολισθήσεις, επί του προκειμένου, ενός υδροηλεκτρικού σταθμού. Πίσω από τον γκρεμό, κατεβαίνει ένα κανάλι νερού. Οι στρόβιλοι του σταθμού μετατρέπουν την ενέργεια του νερού από τα βουνά σε ηλεκτρική ενέργεια.

Εκτός αυτού, η δουλειά είναι πάντα ένας αγώνας με το χρόνο. Η προστασία πρανών υποτίθεται ότι κοστίζει στο γαλλικό κράτος πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο. Επομένως, υπάρχει πολλή δουλειά για τη Citem, αλλά πρέπει οι καιρικές συνθήκες να είναι καλές. Το χειμώνα η εκτέλεση τέτοιων εργασιών είναι αδιανόητη. Στην κακοκαιρία ούτε το ελικόπτερο πετάει, ούτε ο Pak και τα παιδιά μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους στον γκρεμό. Ακόμα και στη διάρκεια της κατασκευαστικής σεζόν, οι αστραπιαίες αλλαγές του καιρού είναι συχνό φαινόμενο – όπως συμβαίνει συνήθως στα μεγάλα υψόμετρα.

«Ο καιρός είναι θαυμάσιος. Εάν όχι σήμερα και τώρα, πότε άλλοτε θα μπορέσουμε να ανεβάσουμε τα πλέγματα;», λέει ο Pak. Το χτύπημα των πτερυγίων, που γρήγορα δυναμώνει, αναγγέλλει την άφιξη του ελικοπτέρου. Οι άντρες φορούν τα προστατευτικά ακοής τους – η μηχανή προσγειώνεται σε απόσταση μόλις 50 μέτρων. Μια σύντομη συνεννόηση με τον πιλότο και μετά απογειώνεται ξανά.

Η ταχύτητα επιβάλλεται.

Το πρώτο πλέγμα αιωρείται πάνω από το γκρεμό. Οι μηχανές πρέπει να λειτουργήσουν σωστά: το βάρος των ρολών τραβάει με δύναμη προς τα κάτω. Οι συνάδελφοι της Citem ήδη προετοιμάζουν το επόμενο ρολό. Μόλις επιστρέψει το ελικόπτερο, πρέπει να γαντζωθεί το επόμενο. Η ταχύτητα επιβάλλεται, καθώς κάθε λεπτό πτήσης του ελικοπτέρου κοστίζει. Εάν όλοι δεν συνεργαστούν άκρως αποτελεσματικά, η επιχείρηση θα ζημιωθεί από τη δουλειά. 

Πίσω στον Pak και τον Franck. Βρίσκονται ήδη στη στενή προεξοχή του βράχου πάνω από το γκρεμό. Ο Pak απολαμβάνει τη θέα: «Λατρεύω τα βουνά. Δεν τα χορταίνω.» Εκτός από τη δουλειά του στην Citem, εκπαιδεύεται και για οδηγός ορειβασίας. Ωστόσο, δεν του μένει πολύς χρόνος για να ονειρεύεται την επόμενη περιπέτεια στις Άλπεις. Σήμερα κιόλας πρέπει να στερεώσουν όλα τα χαλύβδινα πλέγματα στο βράχο. Τις επόμενες ημέρες περιμένουν μεταβολή του καιρού. Ενδέχεται να μην μπορεί να γίνει η δουλειά.

Φωτογραφίες: Alex Kraus