Μεταφορική Kanitz: μεταφορές μουσικών οργάνων για τη Φιλαρμονική του Βερολίνου

Το άκομψο βερολινέζικο χιούμορ συναντά την κλασσική μουσική. Νεαροί με τατουάζ γίνονται ένα με «κουστουμάτους». Ασυνήθιστος, αλλά καθόλου απίθανος συνδυασμός! Μάλιστα, για τη μεταφορική Kanitz και τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, είναι απόλυτα πετυχημένος.

 – Martin Heitmann

Το χέβι μέταλ συναντά την κλασσική μουσική.

Ενώ μπροστά στο τιμόνι κάθονται δυνατά παλικάρια που, κατά τα λεγόμενά τους, στον ελεύθερο χρόνο τους ακούν χέβι μέταλ ή ροκ, πίσω μεταφέρουν ολόκληρη ορχήστρα: βιολιά, ξυλόφωνα, τρομπόνια και κλαρινέτα. «Μεταφέρουμε Στραντιβάρι, ακόμη και μια άρπα από τον 16ο αιώνα», λέει ο Martin Heitmann. Εδώ και 30 χρόνια, εργάζεται ως οδηγός και συσκευαστής στην Kanitz. Πόσο κοστίζει η μεταφορά μιας ορχήστρας; Ο Heitmann κλείνει το μάτι, κάνει μια κίνηση σαν να σφραγίζει τα χείλη του με ένα αόρατο κλειδί και μετά να το πετάει μακριά.

Εκείνος και οι συνάδερφοί του γνωρίζουν την ανεκτίμητη αξία των οργάνων, που δεν είναι μόνο χρηματική. Η επί σειρά δεκαετιών συνεργασία με τη Φιλαρμονική έχει δημιουργήσει μια βάση εμπιστοσύνης, που δεν εξαγοράζεται για κανένα χρηματικό ποσό. Ορισμένοι μουσικοί εμπιστεύονται τα πολύτιμα όργανά τους μόνο στα χέρια της Kanitz. Δεν επιτρέπουν σε ξένους να τα αγγίζουν. «Είστε οι μεταφορείς-άγγελοί μας», μεταφέρει τα λόγια που του είπε κάποτε ένας μέλος της Φιλαρμονικής, περήφανος, ο Heitmann.

Ένας προσωπικός φύλακας-άγγελος της μουσικής υπάρχει και σε κάθε φορτηγό της Kanitz. Το αφεντικό, ο Jörg Noster, βαφτίζει αυτοπροσώπως κάθε καινούριο όχημα με το όνομα ενός συνθέτη και συνοδεία ένα μπουκάλι σαμπάνια. Έπειτα, τα ονόματα των συνθετών δεσπόζουν με μεγάλα γράμματα στο μπροστινό παρμπρίζ: Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ, Πιοτρ Τσαϊκόφσκι και Έντβαρντ Γκρηγκ.

Οι δέκα εντολές της Kanitz.

Αλλά πρώτα η Φιλαρμονική: μετά την άφιξη στην αίθουσα συναυλιών, η ομάδα πηγαίνει, ως συνήθως, προς τον ανελκυστήρα που θα τη μεταφέρει στο χώρο των καλλιτεχνών. Στον πρώτο όροφο βρίσκεται το εστιατόριο. Στο φόντο ακούγεται ο θόρυβος από μαχαιροπίρουνα πάνω σε πορσελάνινα πιάτα, και ένα σιγανό μουρμουρητό γεμίζει την αίθουσα. Τα παιδιά κάνουν μια σύντομη στάση, «τσιμπώντας» κάτι στο μπαρ. Δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα από την ορχήστρα. Ενώ περιμένουν τα λουκάνικα με πατάτες, τους πλησιάζουν συνέχεια μουσικοί. Χειραψίες, χτυπήματα στον ώμο, θερμές συζητήσεις, συνομιλίες στον πρώτο ενικό.

Επιστροφή στον ανελκυστήρα, δεύτερος όροφος: οι αποθήκες και αίθουσες για πρόβα. Από κάπου ακούγονται μουσικοί να κουρδίζουν τα όργανά τους. Ο Heitmann και οι συνάδερφοί του πακετάρουν αθόρυβα. Προσπαθούν να βάλουν ένα τύμπανο σε μια ειδική θήκη. Φαίνεται δύσκολη δουλειά. Πόσο ζυγίζει όλη η κατασκευή; «Λιγουλάκι», χαμογελούν πονηρά, παίρνουν μια ανάσα και ξεσπούν σε γέλια. Ένα μότο της εταιρείας είναι: «Ένας εργαζόμενος της Kanitz λέει ψέματα μόνο όταν τον ρωτάνε: Είναι πολύ βαρύ αυτό;» Μαζί με εννέα ακόμα εντολές, είναι αναρτημένο στον τοίχο των κεντρικών γραφείων της εταιρείας. Ένα άλλο μότο είναι τυπωμένο σε μπλουζάκια: «Ένας εργαζόμενος της Kanitz δεν έχει χτυπήματα: ούτε στο κεφάλι, ούτε στο καρότσι, ούτε στο χαρτοκιβώτιο.» Για τους Βερολινέζους, είναι απαραίτητο λίγο χιούμορ. Κι αυτό είναι καλό. Με την πρώτη ματιά, η Kanitz και η Φιλαρμονική μοιάζουν με δύο αντίθετα άκρα, όπως το Kreuzberg και το Charlottenburg ή το ματζόρε και το μινόρε. Όμως, αυτές ακριβώς οι αντιθέσεις, είναι που καθιστούν ένα μουσικό κομμάτι την τέλεια σύνθεση. Στην προκειμένη περίπτωση, μια τόσο ιδιαίτερη σύνθεση, που ακούγεται ευχάριστα εδώ και 60 και πλέον χρόνια.

Φωτογραφίες: Kristian Barthen