RoadStars Trophy Finale 2018 – Vertrek en eerste wedstrijden

RoadStars Trophy 2018 – Verslag I

Alles geven.

Aankomst in het hotel en onmiddellijk naar de opdrachten – de finalisten van de RoadStars Trophy 2018 in Spanje strijden voor de trofee.


Automatisch op offroad. Lengtevergrendeling aan, differentieelvergrendeling aan, met toerental bergop op losse ondergrond. Een scherpe bocht, differentieelvergrendeling kort nog eens eruit en nu wordt het echt steil. Al die putten, stenen, oneffenheden – rijbaan is echt niet het juiste woord. Welkom op de RoadStars Trophy Finale 2018! 

Matteo uit Bergamo (I) zit aan het stuur van de rode Arocs 8×6-kipper. Alleen een gordel, armsteunen en de goed geprofileerde zetels houden hem op zijn plaats. “Shit, ik verlies al het water”, zegt hij. De waterbak achter de cabine moet zo vol mogelijk op de bestemming aankomen. Op de begeleiderszetel: trainerlegende Günter Brendel alias Günni. Hij lacht en kalmeert de bestuurder. “Rij zo gelijkmatig mogelijk, dan lukt het wel. Je collega’s moeten hetzelfde doen.”



Kegels vallen om.

De 14 finalisten van de RoadStars Trophy zijn gisteren aangekomen. Na het inchecken in het hotel in Salomó, in het binnenland tussen Sitges en Tarragona, is het tijd voor de eerste task, Catalaanse bowling. “De zes kegels staan op 11,5 meter van elkaar en er mag er slechts één blijven staan. Je neemt de gooikegel vast in je hand. Je moet stabiel staan”, verklaart hoteldirecteur Jorge, die de meeste praktijkervaring heeft in deze discipline – het is tenslotte de nationale sport in Catalonië. 

Eerst een beetje oefenen, en na een paar worpen vallen de kegels om. Tim uit Gent (B) gooit er vijf om, en Mirko uit Fano (I) vier, Christian uit Rekken (B) al bij zijn eerste worp vijf, Thomas uit Frankfurt/Main (D) ook vijf. Het gaat toch! Dan komt de 'hot round', er wordt geteld. Iedere kandidaat heeft drie worpen – en op het einde staan er vier op de eerste, een op de tweede en twee op de derde plaats. Het was nipt.

Tijd voor het avondeten – een enorme pan vers bereide paella – en de tweede wedstrijd, de Sangria Challenge. Niet drinken! Maar twee kruiken met uitgestrekte armen vasthouden. “3-2-1-Go”, roept spelleider Christopher. Absolute stilte op het binnenplein van het hotel, alleen een beetje gekletter van vaatwerk uit de keuken – de eerste krampen, op de gezichten een mix van concentratie en spanning. Tot slot zitten alleen nog Thomas en Roland uit Toggenburg (CH) in de race, al meer dan elf minuten. Gefluister onder de deelnemers – wie houdt het het langste vol? “Ik val uit” – Thomas geeft op. Roland houdt de kruiken nog omhoog tot wanneer de spelleider het spel na 13 minuten stillegt! Juichen en klappen – iedereen gunt hem deze eerste plaats.



“Altijd als ik denk dat het niet beter kan worden, volgt de volgende verrassing die dan nog geslaagder is. Bedankt, RoadStars!”

– Ron uit Alsmeer (NL)


Synchroon rond de pilaren.

Terug naar het racecircuit Can Padro. Terwijl Matteo de waterbakken op de vieraskipper over het offroad-traject balanceert, rijdt het Zwitserse team parallel het slalomparcours. Eerst vooruit, dan achteruit. Dat lijk wel ingestudeerd. Quasi synchroon suizen de twee Actros naast elkaar langs de pilaren, Roland en Alex uit Zürich stappen tegelijkertijd uit en krijgen een daverend applaus – “Wow, schitterend gedaan!” – “Echt klasse!” – “Supertijd!”

Maar hier op het circuit in de buurt van Montserrat, op 1.300 meter hoogte en een dik uur met de auto van Barcelona verwijderd, kunnen de 14 finalisten ook erg praktische dingen uit de dagelijkse praktijk testen. Plots remmen vanuit 50 km/u – wie slaagt erin om zo dicht mogelijk bij de muur uit schuimplastic kubussen tot stilstand te komen? Martin uit Alkmaar (NL) staat stil op twee meter en behaalt de eerste plaats. Daniel uit Oranienburg (D): “De reflex om te vroeg op de rem te trappen is zo sterk.”



Op de rem gaan staan.

En hoe is de remweg met een solotrekker vanuit 70 km/u? De eerste task na de lunch in de koele schaduw van een oud gewelf in de buurt. Martin, Thomas en Matteusz uit Gubin (PL) overleggen, landsgrenzen spelen geen rol. Thomas: “Bij 50 km/u heb je minder dan tien meter nodig. Maar hoeveel meer is dat bij 70 km/u?” Martin: Ik zet mijn pilaar hier neer – preciezer weet ik het ook niet.” Matteusz: “Ik denk dat we allemaal verder naar achter moeten. De remweg is zeker langer.” De Actros komt eraan. Plots remmen, richtingaanwijzers, de geur van rubber in de hete lucht. Matteusz had gelijk – de trekker komt nog een heel stuk achter alle pilaren stilstand!



Chillen en praten.

Na de laatste opdracht op de Can Padro – de hindernissen mogen hoe dicht bij elkaar staan en hoe vlak zijn opdat de truck er nog zou tussenpassen? – gaan de finalisten eerst richting het hotel. Het zwembad lonkt, maar de organisatie heeft een beter voorstel – naar het strand in Port Torredembarra, maar een half uurtje rijden. Snel een zwembroek en handdoek nemen, een frisse cola drinken en vertrekken. Huh? De bus rijdt het strand voorbij en stopt pas op het haventerrein.

Minuten later glijden de twee rompen van een zeilcatamaran door het heldere, blauwe, 25 graden warme water van de Middellandse Zee. Op een rustige locatie voor de rotsige kust rammelen de ankerkettingen van 30 meter over de winch, de zwemladder wordt in het water gelaten. Tegelijkertijd legt de crew worstjes, brochettes en burgers op de barbecue. Tijd om te chillen, zwemmen, eten en natuurlijk te praten, om elkaar echt te leren kennen. Ron uit Alsmeer (NL): “Altijd als ik denk dat het niet beter kan worden, volgt de volgende verrassing die dan nog geslaagder is. Bedankt, RoadStars!”



Foto's: Sebastian Vollwert
Video: Martin Schneider-Lau

13 comments