Balthasar Boma blijft graag geziene gast op truckshow

Zoals je eerder al kon lezen op RoadStars was de Truckshow in Bekkevoort, de jaarlijkse organisatie van de vzw Truckers for Life, op 11 en 12 augustus 2018 een echte  topeditie. 605 trucks waren op het appel en tijdens de rondritten met andersvaliden was ook de vaste peter van het evenement, Marijn Devalck van de partij. RoadStars haalde één van de bekendste snorren van het land voor de microfoon en sprak er uitgebreid met hem over zijn liefde voor trucks in het algemeen en voor Truckers for Life in het bijzonder.

RS: Marijn, jij doet dit al een aantal jaren, hier op zaterdag langskomen op Truckers for Life. Hoe is dit, wat intussen tot een heus peterschap is uitgegroeid, ooit begonnen?

Marijn Devalck: “Hoe vaak ik hier al geweest ben, ik ben eerlijk gezegd de tel intussen kwijt geraakt. In het begin van het succes van ‘De Kampioenen’ kreeg ik op een dag een telefoontje van Roger Goedhuys, met de vraag of ik het zag zitten om hier eens aanwezig te zijn voor een acte de présence. Ik zei meteen ja omdat ik als kind al gek op vrachtwagens was en vroeger eigenlijk vrachtwagenchauffeur wilde worden.”

RS: Dat telefoontje was dus een echt schot in de roos voor jou?

MDV: “Absoluut en zeker toen ik Roger ook nog eens vertelde dat ik ook een rijbewijs C bezat. Ik reed immers voor het theatergezelschap, waar ik aan verbonden was, ook met de vrachtwagen voor het vervoeren van de decors. Dat waren wel lichtere vrachtwagens natuurlijk, maar het maakte wel dat een truckstuur voor mij niet helemaal onbekend was. En dat kwam nu dus goed uit, zodat ik niet alleen acte de présence kon geven, maar ook daadwerkelijk mee kon rijden met een vrachtwagen.”

RS: En dat ben je blijven doen…

MDV: “De combinatie van zelf met de truck kunnen rijden en van hetgeen je terugkrijgt van onze andersvalide vrienden die bij je aan boord komen, is een uniek iets. Als je ziet hoe die mensen genieten van wat voor hen een feestdag is waar ze haast een heel jaar naar uit zitten te kijken, dan raak je zelf ook ontroerd. Zij willen natuurlijk allemaal met ‘den Boma’ meerijden, maar per rit kunnen er natuurlijk maar twee patiënten en een begeleider mee in een cabine. Het valt me ook iedere keer weer op dat die mensen allemaal anders omgaan met dat geluk dat hen die dag te beurt valt, wanneer ze in zo een wegreus mogen kruipen. Sommigen zijn uitbundig, maar anderen zijn gewoon heel stil en zitten zo te genieten.”

RS: Zij spelen geen rol en zijn waarschijnlijk ook zeer oprecht?

MDV: “Dat is inderdaad zo. Ik had daarnet nog een jongetje aan boord, dat ook vorig jaar al aanwezig was. Superintelligent, zeer op afstand, want die BV’s dat is volgens mij toch echt niet zijn ding. Maar wel heel oprecht. En ik kijk daar echt naar uit. Het is voor hen een feest, maar dat is het voor mij even goed.

RS: Je blijft dit dus nog wel even doen…

MDV: Er zal ooit wel een tijd van gaan komen, maar de dag dat ‘meneer Boma’ niet meer zal komen, zal er, denk ik, toch nog vaak gezegd worden: “Weet je nog de tijd dat ‘den Boma’ nog zelf meereed,…”, maar zover is het voorlopig gelukkig nog niet.”

RS: En Balthasar Boma is intussen uitgegroeid tot een figuur die de generaties overstijgt.

MDV: “Ja, het is ongelooflijk hoe die populariteit blijft aanhouden. Hoe de herhalingen van ‘De Kampioenen’ nog zoveel kijkers blijven trekken. Telkens weer. Maar het is iets wat we blijven koesteren. Zo blijven we ook jong, want we figureren nog altijd in afleveringen die meer dan 30 jaar geleden opgenomen zijn. Bovendien kreeg het hele verhaal ook een verlengde met een stripverhaal en inmiddels drie langspeelfilms.”

RS: Het moet toch bijzonder zijn voor jou dat kinderen, die nog niet eens geboren waren toen het laatste seizoen van ‘De Kampioenen’ voor het eerst werd uitgezonden, vandaag nog altijd gek zijn van ‘Marcske’, ‘Bieke’ en ‘meneer Boma’.

MDV: “Dat is zo en het leidt soms tot grappige situaties. Zoals een moeder die je aanspreekt en zegt dat haar zoontje jouw grootste fan is, waarop dat ventje dan niets zegt. Je even aankijkt en wanneer zijn moeder hem dan vraagt waarom hij niets tegen ‘meneer Boma zegt’, wat misnoegd reageert: “Dat is de echte Boma niet, want deze heeft een grijze snor en grijze haren!”. Dat is de tol van decennialang met hetzelfde personage op tv te komen en te blijven komen en door die jaren heen ook te veranderen.”

RS: Je zit nu al jaren als BV achter het stuur van een truck. Hoe kijk jij naar de vooruitgang op technisch vlak van die vrachtwagens?

MDV: “Ik kom nog uit de tijd dat je nog moest ‘lepelen’ met de schakelpook en vandaag is alles veel gemakkelijk, veel comfortabeler en veel stiller aan boord. Je stapt van de ene in de andere, je zet hem in drive, lost de handrem en je hebt maar gas te geven en te sturen. Als je zo een Mercedes-Benz Actros van vandaag bekijkt, dat is een echt paleis. Dat ‘grote rijbewijs’ dat ik ooit behaalde, zorgde er ook voor dat ik voor mezelf een grote mobiele kleedkamer kon laten maken, waarvoor je uiteraard ook een C-rijbewijs nodig heb en die truck heeft ook alle denkbare comfort aan boord. Dat neemt echter niet weg dat ik nog altijd een grote voorliefde heb voor de oudere techniek. Zo ben ik vorige week bijvoorbeeld gaan rijden met oude tractoren. Nostalgie van landbouwmachines uit 1957 of 1958. Dat is werken, want een airco of servo bestond nog niet, maar ik vind het gewoon wel prachtig om te doen.

RS: Je bent een bezige bij als het om vrachtwagens gaat, want je werkt ook nog mee aan sensibiliseringsacties rond de dode hoek in scholen.

MDV: “Klopt. Ik ben ooit getuige geweest van een dodehoekongeval en dan weet je dat je daar maximaal moet tegen ageren. Ik heb het geluk dat ik met Rotary Zottegem bij mij thuis een beperkt aantal van die acties op touw mag zetten in scholen in de buurt. Daar trachten we de schoolkinderen met een grote truck en met mensen die gevaarlijke situaties naspelen duidelijk te maken waar ze op moeten letten als ze in het verkeer een vrachtwagen tegenkomen. Ieder ongeval dat je op die manier zou kunnen vermijden, is gewoon pure winst voor de samenleving. En als ik daar mijn steentje toe bij kan dragen, dan doe ik dat graag.

RS: Marijn, bedankt voor dit interview en aan de toeterende claxon te horen, staan je volgende passagiers alweer op je te wachten voor een nieuwe rondrit hier in Bekkevoort.