4-Xtremes – Deel 5: De verbazingwekkende Finse westkust

Hailuoto is een eiland voor de westkust van Finland, vrij ver in het noorden van het land. Je vindt er een kleine luchthaven, een brouwerij en een erg lekkere “Finse zomersoep” met groenten en zalm. En dan zagen we ook nog elandsporen in de zanderige grond. Later meer daarover. Vergezel ons eerst nog eens ongeveer 750 kilometer terug naar het zuidwestelijke Finse havenstadje Ekenäs. Daar is deze etappe van onze World Tour begonnen. Met meteen de eerste van meerdere verrassingen.

Al van sinds we nog naar school gingen, weten we: Fins is erg moeilijk en je kunt nauwelijks woorden uit een andere taal afleiden. Daarom waren we zo verbaasd dat we in Ekenäs talrijke borden konden ontcijferen. Want wat hoorden we pas toen we waren aangekomen?: Vooral hier in het zuidwesten spreken veel mensen Zweeds en dat lijkt voor buitenlanders veel meer vertrouwd; zo is het dus ook met de borden. Sindsdien hebben we veel Fins gelezen en gehoord – en we begrijpen er geen woord van. Ekenäs met zijn oude, gekleurde houten huizen en een kleine markt in het centrum is zeker een uitstapje waard.

Muggen? Had je gedacht!

Van hieruit reden we naar het noorden, want we willen de Noordkaap voor de eerste sneeuw bereiken. Via vissersdorpjes en idyllisch gelegen kampeerplaatsen maakten we progressie. Hoe verder je noordwaarts trekt, hoe minder rotsachtig de kust is en hoe vaker je vlakke zandstranden ziet. De bomen zijn niet meer zo hoog als in het zuiden, en er zin meer moerassen. Een ding geldt gelukkig voor alle gebieden die we tot nu toe hebben bezocht: de muggen blijven grotendeels weg.

Op een overnachtingsplaats op het strand wilde Mike de remvoeringen van onze Axor bekijken. De laatste keer had hij dat in maart 2019 gedaan – in Rusland, bij de bandenwissel tijdens onze eerste “4-Xtremes”-tour. Helaas had hij de schroeven toen zo vast aangedraaid, dat nu bij het losdraaien van de vierde schroef met het koppelvermenigvuldiger de ratel in tweeën brak, hoewel die uit gehard staal is gemaakt. Met veel improvisatie kon Mike de losgemaakte schroeven weer aandraaien – en moest hij de controle van de remvoeringen voorlopig uitstellen.

Kniediep in het veen.

Een paar dagen later bezochten we een nationaal park in het binnenland en wandelden we door een groot moerasgebied. Onze Mechelse herder Aimée rende direct het moeras in... en zonk er meteen in weg. Gelukkig konden we haar er met haar halsband weer uittrekken. Hoe groot en indrukwekkend het moeras is, zagen we echter pas toen we onze drone lieten opstijgen.

Na weer een paar dagen en een strandwandeling later werden we in ons kamp opgewacht door een “local” met wie we in geen geval rekening hadden gehouden: een soldaat. Hij wees ons erop dat we ons in een militair gebied bevonden, waar op dat moment geoefend werd. Wat ons nog het meest verbaasde: de soldaat vertelde ons dit op een vriendelijke manier en verontschuldigde zich voor het feit dat het verboden gebied niet was aangegeven of afgesloten. Ja, hij kon ons zelfs een ander strand aanbevelen. We zijn er vrij zeker van dat zo’n situatie zich in veel landen heel anders had afgespeeld.

Ondertussen verkennen we het eiland op smalle, vroegere houthakkerswegen, genieten we van zomersoep in de haven en wanneer we op een avondwandeling een wildspoor ontdekken, monteren we onze wildcamera's op boomstammen. Want een eland hebben we nog altijd niet ontmoet. We geven de hoop echter niet op.

Foto's: 4-Xtremes