4-Xtremes – Deel 20: Klaar! De Kammermanns bereiken Afrika

Cap Angela is het meest noordelijke punt van Afrika. Dat weten we niet alleen dankzij Wikipedia. Nee, we hebben op de rotsachtige landtong in Tunesië met onze wind in de neus gestaan. Tijdens de komende maanden zullen we het continent verkennen. De Middellandse Zee oversteken was – zoals al dikwijls op onze “World Tour” – ingewikkelder dan gedacht.

Oorspronkelijk wilden we maximaal een week in Italië doorbrengen, dan met onze Axor de eerste veerboot naar Tunesië nemen en daar de voorgeschreven zevendaagse quarantaine volgen. Maar toen werd gezegd dat die binnenkort zou worden afgeschaft. Daarom hebben wij besloten tot die tijd in Italië te blijven.

Pompeï rode zone, maar vrije sightseeing in Rome.

In de buurt van Salerno ligt het archeologische erfgoed van Pompeï, een geweldige bestemming om een uitstapje naar te doen. Maar in de Italiaanse provincies worden de lockdownregels elke nieuwe week bijgewerkt. En juist op maandag, toen we Pompeï bereikten, werd de regio Campania tot rode zone verklaard. En zo waren alle bezienswaardigheden gesloten.

De regio Latium met de hoofdstad Rome was op dat moment geel ingedeeld:winkels, restaurants en bezienswaardigheden waren dus open. En: van Rome is het niet ver naar Civitavecchia, waar de ferry's naar Tunis – de hoofdstad van Tunesië – vertrekken. Op naar de Eeuwige Stad!

Ontvangen door de Zwitserse Garde.

Drie dagen verkenden we Rome, tot onze voeten er pijn van deden. Het bijna verlaten centrum net voor zonsondergang straalde een speciale sfeer uit. Ook een pizza met uitzicht op het Colosseum lieten we ons smaken. Het hoogtepunt was echter een rondleiding door het Vaticaan, georganiseerd door de kapelaan van de Zwitserse Garde; zijn nummer hadden we gekregen van een vriend van ons, die ooit zelf Gardist was.

Buiten Rome verkenden we de necropolis van Cerveteri uit de vroege ijzertijd. De graven zijn toegankelijk, en vrijwilligers leggen er nog steeds meer open, in totaal zijn het er ongeveer 2000. Tijdens het wandelen door de rijen graven hadden we het gevoel dat we in een Indiana Jones-film terechtgekomen waren.

Weinig orde, veel vragen.

In Civitavecchia deden we een nieuwe corona-test en zorgden we voor een nieuwe vaccinatie en een geldig gezondheidscertificaat voor Aimée. Verder deden we het nodige om aan voldoende speciale voeding voor onze bejaarde teef en goed gevulde watertanks te geraken. Op een vrijdagavond vertrokken we dan:via Palermo naar Tunis. Op zaterdag om middernacht rolden we van de veerboot.

Aan geen enkele grens hebben we zo'n chaos meegemaakt. Als buitenlanders moesten we naar een huisje waar paspoorten ongeordend landden op het bureau van de hoofdambtenaar. Op een gegeven moment riep men onze namen af en moesten we laten weten hoe lang we in het land wilden blijven, of we met een voertuig reisden en hoeveel geld we bij hadden.

Een harde “uitspraak”.

En toen liep het fout:Hoewel de zevendaagse quarantaine voorbij was, wilde de ambtenaar een hotelreservering zien. Die hadden we natuurlijk niet. Net zo min als vrienden van ons die enkele dagen eerder wel zonder problemen het land waren binnengekomen. We moesten buiten op de fax van het ministerie wachten. Kort voor 5.00 uur 's morgens was ons “vonnis” er:terug naar Italië!Vanwege de ontbrekende reservering. Hoewel we met een camper onderweg zijn.

Een kwartier lang was het een enorme puinhoop:andere afgewezen reizigers vroegen toegang. Ambtenaren wachtten op een commando. De verantwoordelijke van het veer probeerde te onderhandelen voor iedereen. Discussies in het Arabisch, Frans en Italiaans. De douane wilde de werkdag beëindigen, de veerboot wachtte. Uiteindelijk stuurde de hoofdambtenaar ons en acht andere voertuigen terug.

“Gewapend" met documenten en vertrouwen.

Toen we op de veerboot tot stilstand kwamen, waren de trossen al los. Doodmoe vielen we om 6.00 uur in het bed van onze cabine. Na in totaal 60 uur op de veerboot waren we terug in Civitavecchia. We reden naar het strand waar we hadden gekampeerd voor de overtocht en konden nog altijd  niet geloven wat er gebeurd was.

Wat te doen? Aan een landsgrens zouden we het gewoon opnieuw proberen. Maar opnieuw beginnen aan de lange oversteek? In het begin was de motivatie klein. Maar op een gegeven moment zeiden we dat het jammer zou zijn om niet opnieuw te proberen. Dus vier dagen later stonden we weer in de haven. De verantwoordelijke lader herkende ons en vroeg al lachend of we met hem terug zouden rijden. Maar nu waren we “gewapend”: met een heleboel documenten en vertrouwen.

Deze keer ging het sneller na aankomst, na een uur hadden we onze stempels in het paspoort. Maar al te eenvoudig wilden de grensverantwoordelijken het ons niet maken:controle van het voertuig, afstempelen van papieren door telkens drie ambtenaren, naar een post rijden om nieuwe papieren af te geven en in ontvangst te nemen die opnieuw x-maal werden afgestempeld. Dat alles met een ongemakkelijk gevoel in de buik.

Foto's: 4-Xtremes