Voorop: onderweg met de nieuwe Actros

De dienst van de 46-jarige chauffeur begon vandaag om precies 7 uur. Zijn truck heeft hij geladen bij Saint-Gobain Glaskontor GmbH, op een steenworp van het Elflein-terrein in de haven van Bamberg. Zijn vracht bestaat uit isoleer-vensterglas, schokvast vastgezet op 12 transportonderstellen. Daarmee is de opbouw en de aanhangwagen van de 40-tons combinatie helemaal gevuld. De onderstellen heeft Gerry met stalen klemmen in rails in de laadvloer verankerd. “Dat gaat lekker vlug, want ik vervoer praktisch alleen glas, meestal naar venstermontagebedrijven”, aldus de in Bamberg geboren chauffeur. Veel van zijn collega’s rijden in heel Duitsland en Tsjechië, maar ook in de Benelux – met auto-onderdelen, papier of levensmiddelen. De klanten van Gerry bevinden zich daarentegen vooral in de zuidelijke helft van Duitsland. Vaak rijdt hij in de richting van de Rijn of de Moezel. En vandaag dus door zijn geboortestreek Oberfranken en naar het aangrenzende Saksen.

Na 114 kilometer moet hij zijn eerste lading in het kleine kuuroord Bad Steben afleveren. De klant, Therma-Fensterbau, heeft het glas dringend nodig, dus veel langer dan anderhalf uur mag de rit naar het Frankenwoud niet duren. Desondanks laat Gerry zich niet verleiden tot inhaalmanoeuvres. “Overdreven snel rijden is niks voor mij.” Volgens Gerry kost dat te veel brandstof en neemt de slijtage en het risico op ongevallen daarmee enorm toe. “Bovendien levert dat toch alleen maar stress op! Regelmatig constateer ik dat iemand mij inhaalt en dan van me wegrijdt. Een eind verder zie ik hem dan toch weer, omdat hij zijn voorsprong dan alweer kwijt is.”

Maar Gerry schiet met zijn ontspannen rijstijl snel op – en komt met zijn truck precies op tijd op de geplaveide binnenplaats van de klant aan. Onmiddellijk klimt hij op de vuurrode vorkheftruck, die achterop de aanhanger is bevestigd, ontgrendelt hem en laat hem langzaam naar de grond zakken. Het eerste onderstel op de heftruck steken, de heftruck achteruitrijden en keren – en dan via een laadperron naar de benedenverdieping van het bedrijfsgebouw rijden. Intussen vallen dikke regendruppels op de binnenplaats. Nadat hij exact de helft van zijn vracht heeft gelost, plaatst Gerry lege onderstellen op de vrijgekomen laadvloer. Ook hier loopt alles gesmeerd. Na een klein uur heeft Gerry de vorkheftruck weer achterop zijn aanhangwagen bevestigd en is in de cabine gestapt, waar hij beschermd is tegen de nog altijd hevige regen. De afleverpapieren zijn ondertekend. Er is geen tijd meer voor een onderonsje met de man van de goederenontvangst, hoewel ze elkaar natuurlijk kennen. Op naar de volgende etappe! Grünbach in het Vogtland is de volgende bestemming, een rit van ruim 70 kilometer.

“Holy Moly!”, roept Gerry een paar minuten later op de A72 richting Saksen en grijnst. De vorkheftruck is bijna moeilijker te bedienen dan de nieuwe Actros, zegt hij. “Maar serieus, dit is een fantastische truck – met bijvoorbeeld een uiterst overzichtelijk dashboard. Alle knoppen zijn heel intuïtief geplaatst onder het motto ‘Hier ben ik, druk op mij!’”. Een ander voordeel is volgens hem de nieuwe zescilinder lijnmotor. Niet alleen vanwege zijn kracht en zuinigheid, maar ook door zijn sonore geluid. “Ook na een lange werkdag heb je geen hoofdpijn. Ik voel me in deze truck opperbest.” Ook omdat men dankzij de platte cabinevloer rechtop tussen de zetels kan staan en bijvoorbeeld comfortabel een jas kan aan- en uittrekken. “En ook gewoon door de toegepaste materialen die een lichte en aangename kleur hebben.”

Deze overwegingen speelden ook een rol bij Gerry’s baas, Rüdiger Elflein. De 36-jarige bedrijfsleider vindt het namelijk belangrijk dat zijn chauffeurs de strak geplande ritten onder de best mogelijke omstandigheden kunnen maken. Maar vanuit ondernemersstandpunt is het minstens zo belangrijk hoe rendabel een truck is. De keuze voor de nieuwe Actros was dan ook snel gemaakt. Sinds januari nam het familiebedrijf Elflein maar liefst 40 exemplaren in gebruik in het wagenpark dat inmiddels 165 trucks telt, allemaal met de zeer aerodynamische StreamSpace-cabine. Deze zorgt ervoor dat het toch al lage brandstofverbruik nog verder wordt verlaagd. Net als de oudere voertuigen zijn ook de nieuwe allemaal uitgerust met FleetBoard. Ze worden aangedreven door 330 kW motoren – met Euro VI. Ook dat is een bewuste keuze. Rüdiger Elflein is ervan overtuigd dat Euro VI niet alleen nu, maar ook op lange termijn de uitlaatgastechnologie van zijn keuze is. Chauffeur Gerry is het met hem eens. “Ik vind het klasse dat onze baas op dat gebied zo consequent is.”

Intussen is hij weer vlak voor Bamberg. De klant in Saksen heeft zijn isoleerglas ontvangen. Ook de derde en laatste levering, in Gattendorf bij Hof, was stipt op tijd. Het is pas vijf jaar geleden dat Gerry zijn vrachtwagenrijbewijs heeft gehaald. “Ik heb vele jaren als zelfstandige in de horeca gewerkt”, vertelt de vader van een volwassen zoon. Maar hij is een autofreak en zit ook in zijn vrije tijd het liefst achter het stuur. “Bovendien stond ik altijd al open voor vernieuwingen.” Daarom was het een logische beslissing om als vrachtwagenchauffeur te gaan werken – en de rijexamens waren geen probleem.

Maar te veel romantiseren wil Gerry ook niet. Ten slotte is het niet altijd lachen geblazen. “Na de winter, als het weer beter wordt en er veel aan de wegen wordt gewerkt, moeten wij extra veel vensterglas transporteren.” Veel ritten beginnen het hele jaar door niet op de vroege ochtend, zoals vandaag, maar midden in de nacht.

En dan zijn er nog de kleine ergernissen. Bijvoorbeeld van andere truckchauffeurs, die niet willen begrijpen dat Gerry, net als alle chauffeurs van Elflein, tegen constante snelheid rijdt, wat sommigen te langzaam vinden. “Het gebeurt geregeld dat ik word ingehaald door chauffeursdie mij voor gek verklaren.”

Nog geen minuut later scheurt een bestelwagen met een schrikbarende manoeuvre rechts langs de nieuwe Actros van Gerry, die hem alleen maar op de snelweg wilde laten invoegen en daarom naar links was uitgeweken. Maar “Holy Moly”, rustig blijven! Nog maar enkele kilometers en dan zit zijn dienst er op. Misschien gaat hij nog een rondje fietsen – in Oberfranken schijn je mooie routes te hebben.

Fotografie: Michael Neuhaus