Finale van de RoadStars Trophy 2018 – aankomst en eerste wedstrijden

Na aankomst in het hotel direct in de wedstrijdmodus – de finalisten van de RoadStars Trophy 2018 in Spanje zijn er klaar voor.

Met de automatische transmissie in de stand offroad, de langs- en dwarssperren ingeschakeld en een hoog toerental door het mulle zand de berg op. Vervolgens door een scherpe bocht en daarna nog een keer kort de dwarssperren activeren, want het wordt nu echt steil. Gaten, stenen en bulten – dit kun je geen weg meer noemen. Welkom bij finale van de RoadStars Trophy 2018!

Matteo uit Bergamo (I) zit achter het stuur van de rode Arocs 8×6-kipper. De gordel, armleuningen en optimaal gevormde stoelen houden hem op zijn plaats. "Kijk nou, al het water klotst eruit", zegt hij. Het is de bedoeling zo weinig mogelijk water uit de kom achter de cabine te morsen. Trainer en legende Günter Brendel, oftewel Günni, zit op de bijrijdersstoel. Hij lacht en stelt Matteo gerust. "Rij zo gelijkmatig mogelijk, dan lukt het wel. De andere deelnemers moeten hier ook nog ongeschonden doorheen zien te komen."

Kegels omwerpen.

De 14 finalisten van de RoadStars Trophy zijn gisteren aangekomen. Direct na het inchecken in het hotel in Salomó, een plaatsje dat een paar kilometer landinwaarts tussen de kustplaatsen Sitges en Tarragona in ligt, is het tijd voor de eerste wedstrijd: Catalaans kegelen. "Op een afstand van 11,5 meter staan zes kegels waarvan er één overeind moet blijven staan. Pak de werpkegel goed vast. Je moet stevig staan", aldus hotelchef Jorge die de meeste kennis van deze discipline heeft – het gaat hier tenslotte om een typisch Catalaanse sport.

Eerst een paar oefenrondes: na een paar worpen vallen de eerste kegels. Tim uit Gent (B) werpt vijf en Mirko uit Fano (I) vier, Christian uit Rekken (B) bij de eerste poging vijf, Thomas uit Frankfurt/Main (D) ook vijf. Dat lukt toch best aardig! Het is tijd voor de 'hot round': vanaf nu worden de punten geteld. Iedereen mag drie keer werpen – uiteindelijk eindigen vier deelnemers op de eerste, één deelnemer op de tweede en twee deelnemers op de derde plek. De finalisten waren duidelijk aan elkaar gewaagd.

Het is tijd voor het avondeten – een enorme pan vers bereide paella – en de tweede wedstrijd: spieren voor sangria. Het gaat er bij deze opdracht niet om wie de meeste sangria kan drinken, maar wie twee kannen met de drank het langst met uitgestrekte armen voor zich kan houden. "3, 2, 1, go", roept scheidsrechter Christopher. Op een beetje gerinkel van servies uit de keuken na heerst er absolute stilte op het hofje van het hotel. De eerste tekenen van verzuurde spieren worden zichtbaar. Op de gezichten is een mix van concentratie en inspanning af te lezen. Uiteindelijk zijn alleen Thomas en Roland uit Toggenburg (CH) nog in de running: ze houden het al elf minuten vol. Er wordt gefluisterd onder de deelnemers – wie houdt het langer vol? "Ik kan niet meer" – Thomas geeft op. Roland blijft volhouden tot de scheidsrechter na 13 minuten het eindsignaal geeft. Er wordt gejuicht en geklapt – iedereen gunt hem de eerste plaats.

– Ron uit Alsmeer (NL)

Synchroon om de pylonnen.

We zijn weer terug op circuit Can Padro. Terwijl Matteo in de vierassige kipper de kom met water over het offroadparcours balanceert, legt het Zwitserse team parallel het slalomparcours af. Eerst vooruit en dan achteruit. Het lijkt wel of ze dit eerder hebben gedaan. Bijna synchroon suizen de twee trucks naast elkaar om de pylonnen. Roland en Alex uit Zürich stappen tegelijkertijd uit en krijgen een spontaan applaus – "Wow, supergoed gedaan!"– "Echt top!" – "Geweldige tijd!"

Maar hier op het circuit in de buurt van Montserrat, op bijna 1300 meter hoogte en een klein uur rijden vanaf Barcelona, worden ook de meer 'alledaagse' rijvaardigheden van de 14 finalisten op de proef gesteld. Noodstop bij een snelheid van 50 km/h – wie kan het dichtst voor de wand van schuimblokken tot stilstand komen? Martin uit Alkmaar (NL) komt op twee meter uit en wordt daarmee eerste. Daniel uit Oranienburg (D): "Je hebt echt heel sterk te neiging om te vroeg te remmen."

In de remmen.

Maar hoe lang is nou de remweg van een trekker zonder oplegger bij een snelheid van 70 km/h? Die vraag moeten de deelnemers tijdens de eerste opdracht na de middagpauze in de koele schaduw van een oud gewelf zien te beantwoorden. Martin, Thomas en Matteusz uit Gubin (PL) overleggen; nationaliteiten spelen geen rol. Thomas: "Bij een snelheid van 50 km/h heb je minder dan 10 meter nodig. Maar hoeveel meter heb je meer nodig bij 70 km/h?" Martin: Ik zet mijn pylon maar hier neer – ik weet het ook niet precies." Matteusz: "Ik denk dat we allemaal een beetje naar achteren moeten. De remweg is ongetwijfeld langer." De Actros komt eraan. Hij gaat vol in de ankers, de alarmlichten knipperen en er stijgt een geur van verbrand rubber op. Matteusz had gelijk – de truck komt een heel eind na de laatste pylonnen tot stilstand.

Chillen en kletsen.

Na de laatste opdracht op Can Padro – hoe smal en laag mogen de hindernissen zijn zodat de truck er nog doorheen past – vertrekken de finalisten weer richting het hotel. Het zwembad lonkt, maar de organisatie heeft een beter idee – op naar het strand van Port Torredembarra op slechts een half uur rijden van het hotel. Snel een strandlaken en handdoek pakken en een koude cola drinken, dan kunnen we gaan. Maar wat nu? De bus rijdt aan het strand voorbij en stopt pas in de haven. 

Niet veel later glijden de twee rompen van een zeilcatamaran door het helderblauwe, 25 graden warme water van de Middellandse Zee. Op een rustige plek voor de rotsachtige kust wordt het anker aan een 30 meter lange ketting ratelend te water gelaten. Terwijl de zwemtrap wordt neergelaten, legt de crew worstjes, spiesen en burgers op de grill. Nu is het tijd om te chillen, zwemmen, eten en natuurlijk te kletsen en elkaar echt goed te leren kennen. Ron uit Aalsmeer: "Steeds als ik denk dat het niet mooier kan, volgt er weer een verrassing die dan nog beter is. Bedankt, RoadStars!"

Foto's: Sebastian Vollwert
Video: Martin Schneider-Lau