Lena Evers over haar eerste jaar als vrouw in de vrachtwagencabine

– Lena Evers, vrachtwagenchauffeur in opleiding en metal-fan

Maak je nog wel eens mee dat mensen het beroep van vrachtwagenchauffeur als louter iets voor mannen zien?

Lena Evers: Ik zie het in elk geval niet zo. Maar natuurlijk: als ik met mijn truck van 20,75 meter met acht personenwagens erop kom aanrijden, is er nog wel eens iemand die verrast opkijkt als ik uitstap. Ik vind dat altijd wel grappig.

Je bent nu een jaar in opleiding en sinds zes maanden werk je in het langeafstandstransport. Is er iets voor je veranderd?

Lena Evers: Ik ben opener geworden. Spreek eerder mensen aan die ik nog niet ken. Zonder te vragen, bereik je niet zoveel. Op parkeer- of fabrieksterreinen draait het allemaal om communicatie.

Wat bevalt je met name aan je werk?

Lena Evers: Ik heb veel meer vrijheid dan in andere beroepen, ik kan veel meer zelf bepalen.

Hoe ben je erop gekomen dit werk te gaan doen?

Lena Evers: Mijn vader is trucker. En mijn moeder heeft ook haar groot rijbewijs gehaald. Die was gewoon nieuwsgierig. Ik wist altijd wel dat het voor mij een mogelijkheid was.

Doordeweeks zit je vaak alleen op de weg. Is dat vreemd?

Lena Evers: Zo alleen ben je nu ook weer niet. Bij ons transportbedrijf hebben alle chauffeurs elkaars telefoonnummer. Dus we praten regelmatig met elkaar. Zeker als ik wil weten waar ik 's nachts het beste kan parkeren. Met mijn vriend bel ik altijd 's avonds.

Naar welke muziek luister je graag in de cabine?

Lena Evers: Metal, als het even kan. Volgend jaar wil ik weer naar Wacken Open Air!

Foto's: Kristian Barthen