Trucker in derde generatie

Voor Paulina, die altijd al gek was op motoren, mag er best wat meer action zijn.

“Als jong meisje heb ik niet alleen veel paardgereden, maar deed ik ook graag aan motorcross. Ook de crossmotor die bij ons in de garage stond, moest af en toe worden uitgelaten”, vertelt Paulina.

“Ik weet nog goed dat we het er steeds over hadden welke paardentrailer mijn ouders met welke auto en met welk rijbewijs mochten trekken. Ik stelde me dan steeds voor dat ik met de grootste trucks wilde rijden die er maar te vinden waren!”

Later waren de gemotoriseerde paardenkrachten interessanter dan de vierbenige en ontstond bij Paulina het idee om zelfstandig te worden. Haar grootvader was in de jaren zestig al begonnen met een transportbedrijf dat later door haar vader werd overgenomen.

“Als scholier wist ik al dat mijn vader heel hard moest werken om het bedrijf draaiende te houden – en dat bij weer en wind. Daarom wilde ik op een gegeven moment iets teruggeven. Dus koos ik op de middelbare school voor de richting automonteur – en dat was het beste wat mij kon gebeuren!”

Paulina's vader was eerst niet zo enthousiast en vond dat zijn dochter zich de stress die gebruikelijk is in de branche beter niet kon aandoen. Maar toen Paulina steeds meer vaardigheden onder de knie kreeg, begon hij haar keuze met andere ogen te zien.

“Toen ik achttien werd, deed ik in maart mijn autorijbewijs en in december mijn rijbewijs voor vrachtwagens. Een paar maanden later had ik ook mijn rijbewijs voor trekkers. Ik ben gewoon gemaakt voor dit werk”, concludeert ze met een glimlach.

Bodemas en verbrandingsslakken.

Na enkele stages bij andere expeditiebedrijven begon Paulina ten slotte bij haar vader in het bedrijf te werken. Paulina en haar vader hadden eerst samen één Arocs met kiepaanhangwagen waarmee ze in tweeploegendienst slakken en as voor het bedrijf Stockholm Exergi (vroeger Fortum) transporteerden. Na slechts een half jaar werd met dezelfde klant een langetermijncontract afgesloten waarin aanzienlijk meer ritten stonden vermeld. Vervolgens werd er nog een truck aangeschaft voor Paulina die tevens mede-eigenaar van het bedrijf werd.

Ook bij deze truck kozen zij voor een Mercedes-Benz, alleen werd het dit keer een Arocs met een drieassige afrolcontainer. Nu transporteert Paulina gedurende het winterseizoen as en slakken voor Stockholm Exergi terwijl ze in de zomermaanden van alles vervoert, van containers tot machines.

“Werk is er altijd wel! Sinds ik deze truck heb, is hij nog geen enkele dag uitgevallen.”

“Mercedes-Benz heeft gewoon de allerbeste servicecontracten en diensten! Wij betalen een vaste prijs per maand en hoeven dus niet ons hoofd te breken over hoeveel een maatregel kost en of het misschien voordeliger is om het zelf te doen. Zo kunnen we er altijd op vertrouwen dat we voor vervelende verrassingen komen te staan. Ik bel gewoon 's ochtends op en dan komen de servicemedewerkers 's avonds langs om de wagen op te halen – zij weten immers maar al te goed dat hij overdag nodig is.”

Doordeweeks staat Paulina elke dag om 3.45 uur op en rijdt dan vier keer heen en weer tussen de krachtcentrale Högdalen en het sorteercentrum in Södertälje.

“Ik doe deze rit heel graag! Bovendien hebben we daardoor een stabiel inkomen en zekerheid voor de toekomst.”

“Je moet alles op waarde schatten.”

Sinds enkele jaren nemen steeds meer vrouwen plaats achter het stuur van een vrachtwagen, iets waarop Paulina bijna alleen maar positieve reacties krijgt.

“Inmiddels nemen veel vervoersbedrijven zelfs graag vrouwelijke chauffeurs in dienst”, legt ze uit.

“Misschien dat vrouwen iets voorzichtiger rijden dan mannen en daardoor minder schade veroorzaken.”

“Je moet alles op waarde schatten”, benadrukt Paulina.

“Onze onderneming moet nog verder groeien, en toekomstige medewerkers dienen zich daarvan bewust te zijn. Zij moeten begrijpen dat wij waardevolle goederen transporteren die anderen voor veel geld hebben gekocht. Maar ik zou niet alleen maar vrouwen in dienst nemen. Volgens mij werken gemengde teams het best.”

Als je net als Paulina meerdere keren per dag met een truck naar dezelfde plek moet om te laden en te lossen, kom je niet zo veel mensen tegen. Om dat te compenseren gaat zij in het weekend met haar Chevy Biscayne uit 1958 op stap. Een klassieke Amerikaanse vierdeurs slee.

“Deze wagen is geen hoogglanzende auto die in de garage staat, maar ook geen roestbak. Het is gewoon een auto voor dagelijks gebruik met precies de goede coolness-factor. In het weekend vindt altijd wel ergens een bijeenkomst plaats met bezoekers die meestal een stuk ouder zijn.

Maar daar ga ik niet steeds met de Chevy heen. Eerlijk gezegd neem ik vrij vaak de Arocs mee. Met zijn overdadige ledverlichting en vele roestvrij stalen details maakt hij een prima indruk.”

“Ik ga ook super graag naar truckermeetings. Daar kan je ontspannen ervaringen uitwisselen en met aardige mensen praten. Bovendien is de community van Mercedes-Benz chauffeurs heel bijzonder. Wij hebben eerst online contact via RoadStars en leren elkaar daarna tijdens de bijeenkomsten in het echte leven kennen.”

“Wij helpen elkaar en hebben een leuke tijd samen. Als we op straat andere trucks met een ster op de grille tegenkomen, begroeten we elkaar – alsof we met een oude Amerikaanse slee op pad zijn!”