In gesprek met een chauffeuse in Amerika

COLUMN

Column Erick: een kijkje in een Amerikaanse truck.

Toeters en bellen.


Het land van de onbegrensde mogelijkheden: Amerika. Wij zijn er met het hele gezin op vakantie geweest. Een belevenis! De Grand Canyon, Golden Gate Bridge, Alcatraz, Yosemite & Bryce Park Las Vegas, we hebben het allemaal gezien. In je vakantie moet je niet bezig zijn met je werk maar de huurauto moest natuurlijk weleens volgetankt worden. Meestal werd daar een truckstop voor opgezocht, ook als de tank niet leeg was. De dames gingen tanken, de heren vrachtauto’s kijken. Een goede verdeling, toch?

Zo ook toen we ergens in Arizona een truckstop maakte en een prachtige Peterbild mijn aandacht trok. Het was een Peterbild met een kiptrailer die zo te zien nog vrij nieuw was. De dame achter het stuur zag ons kijken en stopte vlak voor onze neus: ‘’Howdie people! Wanna have a look inside?’’. Ja, dat wilde wij wel. Staand op de treeplank kreeg ik een goede indruk van het interieur. Een dashboard met meters en klokken voor ontelbare dingen. De truck was net een jaar oud en had ongeveer 80.000 mijl op de klok staan. Op elke meter op het dashboard had de chauffeuse een chroomrandje met een diamantje gemaakt. De verklaring hiervoor was dat de kleur van de truck Diamond Blue is, dus vond ze het wel logisch dat de diamanten op het dashboard zaten. Persoonlijk was het niet helemaal mijn kopje thee zeg maar.

Gezien de hoeveelheid klokjes en metertjes moet het wel wat dollars hebben gekost. Ik vroeg natuurlijk waar al die metertjes en klokjes voor waren en één ervan is mij bijgebleven: de temperatuurmeter van de versnellingsbak olie. ‘’Dit is heel belangrijk om te weten’’, zei de dame. Dit bleef maar in mijn hoofd spoken en ik heb later nog heel wat oudere collega’s gevraagd of ze ooit zoiets hebben gehad op hun truck, maar nee, niemand dus. De chauffeuse reageerde slechts met ‘’Waarom vraag je dit aan mij? Je bent inmiddels zelf toch ook al een collega op leeftijd?’’. En bedankt…


"I need low gear in the sand!"


Ik vertelde dat ik zelf in Nederland ook met een kiptrailer reed en liet haar een foto zien. Stomverbaasd was ze over het frontstuur, ‘’How unsave!’’, zei ze. Persoonlijk vond ik dat eigenlijk wel meevallen. Ik keek over de imposante motorkap en zag nog net het haar van mijn zoon die voor de auto stond om een foto te maken. Nou ja, fietsers of voetgangers komen gelukkig niet veel voor in Amerika. Ook de foto van de binnenkant van mijn Actros werd met verbazing bekeken. ‘’Waar zit de schakelpook?’’. Ik vertelde de dame dat het een automaat is. Dit vond ze maar niks, de zandbaan in met een automaat?. ‘’I need low gear in the sand!’’.

Nou, ik niet hoor! Ik geef gewoon gas. En dan haar verbazing over het dashboard… ‘’There is nothing to see’’. En hoe doe je dat met een automaat als je een berg oprijdt, vroeg ze. Ik vertelde haar dat de auto uit zichzelf terug schakelt en ook dat de nieuwste Actros nog voor de top ophoud met gasgeven en het laatste stuk in de vrijloop over de top rijdt. Ze keek me aan alsof ze water zag branden. ‘’But I need power to get on the top!’’. Dat heb ik ook altijd gedacht, tot een collega het mij eens demonstreerde. Ja, dat scheelde enorm veel liters brandstof.

Nu is Amerika een land waar de kosten van brandstof geen prioriteit zijn. Maar het vrijloop gedeelte vond ze toch wel heel interessant. Ik zocht gauw even het webadres op van RoadStars waarin het uitgelegd werd aan de hand van een video en liet het haar zien. ‘’Can you send me the link?’’. Natuurlijk stuurde ik dit naar haar. Chauffeur in Amerika of chauffeur hier in Europa is een verschil van dag en nacht. Ja, we brengen dingen van A naar B met een vrachtwagen. En we vinden het allen het mooiste beroep ter wereld. Met een handshake and a hug keerden we allebei weer terug naar onze eigen wereld.


6 reacties