Het laatste deel van het Noorse avontuur

reportage

12 dagen en 7.713 kilometer!

We volgen de vrienden Jos Verwer en Gerard Reijers op hun Actros roadtrip door Noorwegen. Prachtige routes brengen hun op de meest afgelegen bestemmingen. Maar er wordt ook hard gewerkt om op tijd te lossen.


Bij het begin beginnen? klik hier voor het eerste artikel en hier voor deel 2. 

Rit 6: Bodo -  Oslo – Tromso (1675 kilometer).

Na een rustige zaterdag maken Jos en Gerard zich klaar voor het volgende avontuur. Volgetankt en met de meter op 0 zetten ze om 18.45 uur koers richting het noorden. Met 20 ton aan frisdrank en bier zullen de heren niet van de dorst omkomen. Gerard heeft de route al uitgestippeld: “We rijden via Trondheim, Fauske en Narvik om uiteindelijk maandagavond aan te komen in Tromso.” Niet alleen de Actros voelt steeds vertrouwder. Ook de weg, zeker het eerste stuk, kennen ze al een beetje waardoor ook het vertrouwen er is om de Mercedes-Benz 6x2 trekker met 80 km/h over de weg te laten rollen. Zonder problemen schieten de kilometers asfalt onder hun door. De enige uitdaging is om op zondag een goed wegrestaurant te vinden dat nog open is. ’s Avonds stoppen ze bij een Shell station in het plaatsje Fauske, een tip van de twee chauffeurs die ze in Bodo (deel 1) bij de boot spraken. Je kunt hier namelijk goed douchen, altijd de moeite waard om te onthouden. De volgende ochtend, na de douche, rijdt Gerard nog 150  kilometer naar de veerboot waarmee in 45 minuten een fjord wordt overgestoken. Het valt Jos op dat er bij de boot meerdere merken en configuraties staan. Jos: “Tot nu toe was het vooral Scania V8 en Volvo 540 wat je zag. Alles vanzelfsprekend met sleepassen. Hier zie je veel meer een mix aan merken met Mercedessen huif- en koelopleggers en zelfs een enkele DAF.” De 45 minuten pauze op de boot heeft nog een voordeel.  Ze kunnen nu in 1 rechte lijn door naar het DC in Tromso om te lossen.  Als ze om 18.00 uur aankomen, is de Actros binnen no time leeg en het papierwerk gedaan. De planning in Oslo heeft een mooie laatste rit in petto. Morgen (dinsdag) mogen ze 25 ton verse zalm laden in Gratangen, ongeveer 230 kilometer zuidelijker.



Rit 6: Tromso – Gratangen – Oslo (1685 kilometer via Zweden!)

Na een nacht in  een hotel, laten Jos en Gerard het mooie Tromso definitief achter zich. Jos stuurt binnen 3 uur naar de visverwerker waar het geduld op de proef wordt gesteld . Als na 2 uur de 33 pallets worden geladen, kijken ze nauwlettend mee. Jos: “De pallets zijn net iets te smal.  We borgen de zijkanten met tempex zodat de boxen en pallets niet gaan schuiven.” Even later worden de deuren verzegeld, gaat de koeler weer op -3 voor het lekwater en gaan ze op weg. Omdat de route vanaf het noorden al twee keer gereden is, belt Gerard de planning in Oslo met de vraag of ze ook via Zweden terug mogen rijden. ‘Geen probleem’, luidt het antwoord. Het enige wat nog geregeld moet worden, is een douanecode omdat Noorwegen geen EU-land is. Maar ook die is snel binnen. Vanaf Narvik draait Jos de E-10 op richting Zweden en laat de Actros zijn spierballen zien met 47 ton treingewicht. Aan de grens neemt Gerard het stuur over en krijgen ze een ouderwets T-1 document met een stempel. Aan de andere kant van de grens is het verschil met Noorwegen opvallend groot. Vlakke tweebaanswegen met lange rechte stukken. In de buurt van Kiruna, volgens Teletekst de koudste plaats in Zweden, vindt Gerard een geschikte parkeerplaats om te overnachten. De volgende ochtend regent het voor de verandering weer flink… Door het beboste landschap zetten ze koers naar het zuiden. Onderweg zien ze ook voor het eerst een roedel rendieren. Een stuk of vijftien staan te grazen langs de kant van de weg. Even opletten, maar zonder problemen of gevaarlijke situaties verdwijnen de rendieren langzaam in de spiegels. De ‘ervaren’ chauffeurs missen in Zweden wel de truckstops die aan hun maatstaven voldoen. Het is vooral een vette hap bij een tankstation. Maar omdat de maag begint te knorren, wordt het vanavond toch een hamburger met friet. Met een goed gevulde maag, is het ook goed slapen. De volgende ochtend is het nog 270 kilometer naar de Noorse grens. Bij de grens in Ostby is alleen nergens een douanepost te vinden. Even contact met de planning maakt veel duidelijk. De post is 10 kilometer verschoven en daar aangekomen, wordt het T-1 document vriendelijk in ontvangst genomen. 



Terwijl de playlist van Spotify uit de Apple Carplay van de Actros schalt, maken Jos en Gerard zich op voor de laatste kilometers. De zware lading is goed terug te zien in het verbruik. “Toch maar even bijtanken”, meent Gerard. “Met voor de zekerheid 100 liter extra aan boord, moet Oslo geen probleem zijn.” Beiden genieten dubbel van het laatste stuk. Als ze een kudde muskusos (een holhoornig hoefdier uit het arctische gebied dat iets weg heeft van een buffel) langs de kant zien grazen, beseffen ze nog maar eens wat een fraai natuurlijk landschap  Noorwegen heeft. En hoe mooi dit avontuur is geweest. Net voor Oslo besluiten ze de truck en trailer af te tanken voor de collega die de Actros dit weekend weer overneemt. Terwijl 580 liter diesel en 50 liter AdBlue de tanks inloopt, worden ze aangesproken door een Nederlander die al enige jaren in Noorwegen woont en daar als chauffeur op een Volvo 540 zijn boterham verdient. Hij geeft aan dat het rijden in Noorwegen over het algemeen goed te doen is, maar de echte uitdaging de winter is. Gerard: “Nederlanders, je komt ze ook overal tegen…” Even later staat de Actros aan dok 2 en zijn de 33 pallets in mum van tijd gelost. Met een hogedrukslang wordt de oplegger schoongespoten en doet een goedje tegen de geur zijn werk.



Naar huis.

De truck is uitgepakt. Twee weken lang bivakkeren in de GigaSpace cabine vraagt om een kleine schoonmaak. Als de sleutels van een weer schone Actros worden ingeleverd, beloven we de volgende ochtend uitgerust terug te komen om onze ervaringen met de manager en planning van N&K Spedition te delen. Bij het inleveren van de sleutels zien ze dat ze in twaalf dagen maar liefst 7.713 kilometer hebben gereden. 

De volgende ochtend worden Jos en Gerard hartelijk ontvangen door manager Martin Schlander. Hij is vol lof over de prestatie van de toch relatief onervaren chauffeurs. Met grote belangstelling luisteren hij en de collega’s van de planning naar de bevindingen van de twee. Er wordt hen gevraagd naar mogelijke verbeterpunten qua veiligheid en techniek. Er zijn niet zozeer kritische punten wat de Nederlanders betreft. Maar ze zijn het er wel over eens dat, om verantwoord, veilig en comfortabel te rijden in Noorwegen, een luchtgeveerde vooras en een retarder tot de standaarduitrusting moeten behoren.

Als afsluiting, bezoeken Jos en Gerard nog het bandencentrum waar de trucks van N&K Spedition van het juiste rubber worden voorzien. Voor het extreme winterweer gebruikt men er ‘spikes’, oftewel spijkerbanden. “Dat klinkt als een mooi avontuur”, lacht Jos. “Misschien dat we een winters vervolg aan deze twee weken kunnen geven, Gerard?” Aan Gerard te zien, is hij er ook voor te porren: “Wie weet. Maar laten we eerst maar eens bijkomen van dit avontuur. Op naar huis!”

Nog geen reacties