International Transport: Ed van Harn en zijn avonturen onderweg

De ene dag is hij onderweg met een draaibankje van 300 kilo, de andere dag rijdt hij met 60 ton. Het mag duidelijk zijn: geen dag is hetzelfde voor Ed van Harn (42), medewerker bij G. van Harten uit Veenendaal, specialist in industriële verhuizingen. Of zoals Ed het zegt: “Wat de ander niet ziet zitten, dat doen wij. Tot zo’n 1100 ton.”

Ed werkt al 23 jaar met veel plezier voor G. van Harten. Niet altijd als chauffeur: “Ik kreeg regelmatig de vraag of ik mijn groot rijbewijs niet eens wilde halen, maar hield de boot af. In 2006 liet ik me toch vermurwen, dus sinds die tijd ben ik niet alleen op locatie in de weer, maar vervoer ik ook de werktuigen die daarvoor nodig zijn. Sinds kort met een hele mooie Actros 2758 en dat is beslist geen straf. Hij heeft 100 pk meer dan mijn vorige truck en dat merk je. En hij is rijk uitgerust.”

Hoe ging dat? “Gert van Harten vertelde dat hij een nieuwe Actros had gekocht en dat het mijn wagen zou worden. Na wat vragen wat er op en aan zat, gaf Gert vervolgens het 06-nummer van Frank de Witt van Stern Trucks aan me en zei: je regelt het maar. Ik mocht de uitrusting van mijn nieuwe truck zelf bepalen. Alles uiteraard in overleg met Gert. Nou, dan ben je gelukkig hoor. Hij is nog mooier geworden dan we gehoopt hadden.”

Vanwege zijn bijzondere werk komt Ed over de hele wereld en is hij soms weken weg van het thuisfront. We zijn natuurlijk benieuwd waar het thuisfront uit bestaat: “Mijn vrouw en twee kinderen. Een dochter (14) en een zoon (15). Dan ben je een rijk persoon. Het is niet altijd makkelijk als ik zo lang van huis ben. In extreme gevallen wel vijf tot zes weken. Maar ze staan achter me.”

Ed kan zich nog goed herinneren dat hij een keer in Spanje was, bij de Sierra Nevada. “Morgenvroeg moet je naar Pamplona toe, hoorde ik. Daar aangekomen was het wachten geblazen. Daar moesten wij voor een klant van ons twee generatoren en twee twintigcilinder scheepsmotoren van Rolls Royce inbouwen, maar die hadden vertraging. Je regelt ter plaatse wat je kunt wat betreft de ondergrond in verband met het gewicht, maar verder is het wachten.

Dat werd niet een paar uur, maar anderhalve week. Ik miste daardoor de sinterklaas met mijn vrouw en kinderen. Die waren toen nog jong, dus dat is dan echt wel zuur. Soms zijn dingen niet anders. Maar mijn vrouw had het mooi opgelost. Ze vertelde de kinderen dat papa er niet bij kon zijn, omdat hij in Spanje was en op het huis van Sinterklaas moest passen. Nou, dat vonden ze prachtig en ze vertelden het trots op school. Dat blijft je bij.”

Of een keer in Rusland. “We zaten in een klein gehucht, Sovjetsk, 200 kilometer onder Moskou. Daar moesten we voor een andere klant van ons een yankee drayer inbouwen, de grootste droogwals van een papiermachine.

Ook daar moesten we wachten.” Lachend: “Dat is me bijgebleven omdat het zo ontzettend saai was. We konden geen kant op en dus niet even rondneuzen.” Tja, ook dat hoort dus bij het werk dat Ed doet. Het valt niet te voorspellen. En juist dat vindt hij leuk. Zeker nu hij ook nog eens elke dag in die prachtige Actros mag stappen. Geniet van de avonturen die nog komen, Ed!

Fotografie: MCR