Speciale inzet met SoloStar Concept

De lichtkegels van de koplampen worden steeds vager. Links, in het westen, is het nog een pikdonkere nacht. In het oosten begint de nieuwe dag met een breed kleurenspectrum van donkerblauw tot lichtgeel. Dieter Korb schakelt de cruisecontrol uit en pakt de mobilofoon. “Claus, hier gaan we eraf”, zegt hij tegen zijn collega in het begeleidende voertuig. Hij trekt de hendel aan de stuurkolom in stand 1. De nieuwe Actros 1842 remt langzaam af en rolt uit op parkeerplaats Harmonie vlak voor Bremerhaven. Het is heel rustig op de A27 rond deze tijd en bij de paar trucks op de parkeerplaats zijn de gordijnen dicht. Een zacht sissend geluid van de parkeerrem, een korte druk op de start-stopknop – stilte.

Dieter rust even uit in de cabine met de blauwe sfeerverlichting. Dan pakt hij de telefoon. Het is nog 30 kilometer tot aan de haven en de politie moet zijn transport vanaf hier begeleiden. Maar al snel wordt duidelijk dat het werk er nog lang niet op zit. “Ze hebben nu nog geen tijd voor ons. Geen idee hoe lang we hier moeten wachten”, zegt hij. De gedwongen pauze zo vlak voor zijn bestemming en op dit tijdstip accepteert hij gelaten: “Dat hoort nu eenmaal bij uitzonderlijk transport.”

Op de oplegger bevinden zich drie drukschotten die de passagierscabine van een Boeing van het achterste deel van de romp scheiden. Met 3 ton is de lading weliswaar relatief licht, maar de breedte is met 4,66 meter groter dan normaal. De kist steekt aan beide kanten van de truck meer dan een meter uit. Daarom wordt Dieter begeleid door Claus Knobelsdorf, die achter hem de rijstrook blokkeert waarop de lading van het bijzondere transport uitsteekt. En daarom mag hij alleen onder politiebegeleiding het stadsgebied van Bremerhaven binnenrijden.

En dus zit er nu niets anders op dan af te wachten. Met twee stappen bereikt Dieter de bijrijderszijde. “Voor zulke momenten is deze inrichting gewoon perfect.” Daarmee bedoelt hij het SoloStar Concept van zijn nieuwe Actros. Het bijzondere daarbij: in plaats van een normale stoel bevindt zich aan de bijrijderszijde een comfortabele ronde stoel tegen de achterwand van de cabine. De chauffeur heeft zo voldoende ruimte om zijn benen te strekken. De 2.500 millimeter brede StreamSpace-cabine met vlakke vloer biedt extra bewegingsvrijheid. “Zelfs staand heb ik hier echt veel ruimte, bijvoorbeeld als ik me wil omkleden”, aldus Dieter.

Het SoloStar Concept is voor Dieter de ideale metgezel op zijn ritten: “Vooral bij uitzonderlijk transport zijn er telkens weer pauzes. Maar wat maakt het uit, ik heb immers een appartement op wielen. Ik woon onderweg echt luxe.”

Zoals op parkeerplaats Harmonie. De politie kan elk moment bellen. Ontspannen is mogelijk, slapen in bed niet. En dus maakt hij het zich gemakkelijk in de stoel, zijn mobiele telefoon ligt naast hem op de klaptafel. “Dat wordt zeker niets voor zeven uur”, zegt hij. Hij leunt achterover, strekt zijn benen en doet zijn ogen dicht.

De rit hierheen vanaf Rasthof Börde bij Magdeburg over de Noord-Duitse laagvlakte is vlekkeloos verlopen – geen files en weinig verkeer. Het transport was twee dagen eerder op het fabrieksterrein van Premium Aerotec in Augsburg begonnen. Rond één uur ’s middags is zijn trekker met oplegger met gezekerde lading klaar voor vertrek. Dieter zit in zijn stoel en geniet van de zonnestralen die door de voorruit in de cabine vallen. Dankzij de standairconditioning is het ondanks de zomerse temperaturen lekker koel in de cabine.

De rit begint voor hem met wachten. Alleen onder politiebegeleiding mag hij het fabrieksterrein verlaten en door het stadsgebied tot aan rijksweg 17 rijden. Hij steekt een cigarillo op en neemt een slok koffie. Rond drie uur komt er eindelijk een politiemotor de hoek om. Dieter gaat op de chauffeursstoel zitten en start de zescilinder lijnmotor met 310 kW. De rit kan beginnen.

De eerste bestemming is de grens tussen de deelstaten Beieren en Thüringen. Met de lichte vracht zit de vaart er goed in. Dieter pakt telkens weer de mobilofoon: “Claus, blokkeer de linker rijstrook maar, ik ga nu inhalen.” Daarbij lijkt het alsof er maar enkele centimeters tussen zijn vracht en de andere trucks zitten. In werkelijkheid is het altijd meer dan een meter. Dieter blijft rustig: “Ik heb al ladingen vervoerd die 6,5 meter breed waren”, zegt hij, en hij voegt daaraan toe: “Ik hou van de uitdaging die het transport van zeer brede ladingen met zich meebrengt.”

Wegrestaurant Hirschberg langs de A9 even ten noorden van de grens van Thüringen bij Hof. Alles gaat goed – op de strook voor uitzonderlijk transport is er nu op de vroege avond nog voldoende ruimte voor de trekker met oplegger. In Thüringen mogen, net als in de meeste deelstaten, zeer brede of zware ladingen normaal gesproken alleen tussen tien uur ’s avonds en zes uur ’s morgens vervoerd worden. Er is dus eerst voldoende tijd voor ontspanning. Dieter moet later immers nog viereneenhalf uur rijden. “Het ergste is de tijd tussen middernacht en vier uur ’s ochtends. Dan worden de ogen van veel chauffeurs zwaar”, zegt hij, en hij maakt het zich weer gemakkelijk in zijn stoel.

Koffie en een cigarillo voor vertrek, Dieter houdt van deze gewoonte. Maar anders dan vanmiddag moet hij nu de ruitenwisser aanzetten. De regen klettert tegen de voorruit als hij de parkeerplaats stipt om tien uur verlaat en richting het noorden rijdt.

Dertig jaar geleden gaf de in het Ertsgebergte geboren Dieter zijn baan als loodgieter op en werd hij vrachtwagenchauffeur. Het rijbewijs kostte in de toenmalige DDR 120 Oost-Duitse mark, omgerekend ongeveer vijftig D-mark. Hij reed onder andere twee jaar lang op bouwplaatsen voor aardgasleidingen in Lviv in Oekraïne. “Wij reden op plekken waar geen enkele andere truck kwam.” Hij werkte hier telkens drie maanden en ging daarna voor een maand naar huis naar zijn gezin. Hij kan zich de slechte wegen in de Oekraïne nog heel goed herinneren. “In vergelijking daarmee is de A9 een droom.”

Rond middernacht rijdt Dieter de A14 op. Hij passeert het knooppunt Schkeuditzer Kreuz bij de luchthaven Leipzig/Halle. Een halfuur later meldt een collega zich via de mobilofoon. Een zwaartransporttrekker is op de A2 vlak voorbij Wolfsburg-Königslutter gekanteld. De hele weg zal daarom meerdere uren dicht blijven. “Eigenlijk wilde ik vannacht tot aan Peine rijden, maar dat gaat nu niet lukken.” In plaats daarvan parkeert hij zijn truck rond halftwee ’s ochtends op de strook voor uitzonderlijk transport bij Rasthof Magdeburg-Börde. Het werk zit erop.

Met enkele handelingen is de woonkamer omgebouwd tot slaapkamer. Hiervoor klapt Dieter de rugleuning van de stoel naar voren en het bed omlaag. ”Het matras is zo comfortabel, ik slaap zelfs beter dan thuis”, zegt hij. “Boven is er ook een bed en de zithoek is voorzien van een gordel. Daarom zou je ook met z’n tweeën kunnen rijden.”

De volgende middag. Dieter heeft tijd voor een uitgebreid ontbijt, want hij gaat pas weer om tien uur ’s avonds rijden. Hij voert de handelingen van de afgelopen nacht in omgekeerde volgorde uit: bed tegen de achterwand, stoelleuning opklappen. De ontbijtplek met de klaptafel is snel ingericht. Het koffiezetapparaat pruttelt, kaas, worst en brood komen tevoorschijn uit de 36 liter koelkast, die ook nog plaats biedt aan drinken en een kleine maaltijd. “Af en toe maak ik zelf iets warms klaar op het gasstelletje. Deze onafhankelijkheid vind ik gewoon geweldig”, zegt hij. Dan pakt hij een mes en een koffielepeltje uit de bestekbak en begint aan zijn ontbijt.