Juan Manuel Espinosa wiezie 30 000 litrów najlepszej oliwy z oliwek

Wiosną Hiszpania to kraj deszczu, nocnych przymrozków i porannych mgieł. Słupek rtęci niechętnie pnie się w górę powyżej kreski oznaczającej pięć stopni, pozbawiony charakterystycznego dla śródziemnomorskiego klimatu wigoru. W końcu region Andaluzji leży dość daleko od Morza Śródziemnego.

Wiąże się to z szeregiem przeszkód po drodze. Mówiąc wprost: prowadzony przez Juana Manuela Espinosę świeżo umyty Actros 1851 w pełni wykorzystuje 375 kW mocy, pokonując strome wzniesienie. Na szczęście autostrada numer 4 ma trzy pasy ruchu, dzięki czemu inne pojazdy mogą go bezpiecznie wyprzedzać. Przy dojeździe do szczytu wzniesienia układ Predictive Powertrain Control ogranicza dopływ paliwa, ponieważ system wie już, co jest dalej – kolejny spadek. Igła prędkościomierza szybko osiąga ponownie 60, 70 i w końcu 80 – Juan Manuel chwyta dźwignię po prawej stronie kierownicy i pozwala, aby retarder jeszcze bardziej ograniczył prędkość – przed nim widać samochód, który przewrócił się na drogę, blokując jeden pas ruchu.

Na kabinie kierowcy srebrnymi literami zapisano imię matki Juana Manuela – Marina. Obite jasną skórą fotele z czarnymi bokami, dopasowana wykładzina podłogowa przyozdobiona dużą gwiazdą – nie ma żadnych wątpliwości, to komfortowe miejsce, w którym obowiązującym obuwiem są domowe kapcie. Zamocowane powyżej radia dwa obrazki świętych czuwają nad Juanem Manuelem i jego ojcem Antoniem, obok zaś wisi kalendarz. – Tak naprawdę od czasu, gdy miałem dwanaście lat, wiedziałem, że chcę zostać kierowcą ciężarówki. Już wtedy, gdy tylko się dało, ruszałem z tatą w trasę – mówi Juan Manuel.

Drobiazgowe sprzątanie po trasie.

W tym roku przyswoił sobie nie tylko planowanie tras i życie w kabinie kierowcy, lecz również wszystkie inne prace – manewrowanie, podłączanie i odłączanie naczepy, sprzątanie ciągnika po każdej trasie niezależnie od tego, co akurat przewoził. W drodze powrotnej Espinosowie często przewożą mleko, płynną czekoladę, koncentrat soku pomarańczowego albo wino. Rzut oka na rozciągającą się przed przednią szybą panoramę regionu Kastylia-La Mancha pokazuje, że tego ostatniego w Hiszpanii nie brakuje – w tym regionie winnice wyparły drzewka oliwne.

Strome góry przechodzą w łagodniejsze wzgórza. Autovía del Sur, która przybliżyła Andaluzję Europie, wije się łagodnymi łukami przez krajobraz. Actros ciągnie swoją cysternę, jego silnik pracuje z prędkością 1 200 obrotów na minutę, a Juan Manuel uśmiecha się – jazda po wyczerpującym poranku sprawia mu przyjemność.

Poza tym tu pojęcie „natężenia ruchu” wydaje się pochodzić z innego świata. Kolejną jadącą przed nim ciężarówkę ledwie widać na horyzoncie, a rzut oka w lusterko pokazuje, że za ciemnoniebieską kabiną kierowcy i mieniącą się srebrem cysterną podąża w oddali w tym samym kierunku tylko jeden inny ciągnik. Ta sama sytuacja na przeciwległym pasie ruchu, poza tym pojedyncze osobówki – to warunki, które umożliwiają prawdziwy relaks. Jednak Juan Manuel nie traci czujności i za chwilę szybkim manewrem wymija psa, który niosąc w pysku szczeniaka, przemierza autostradę. – Zawsze są powody, aby zachować czujność – komentuje.

– Kierowca Actrosa Juan Manuel Espinosa

Następnego ranka po podmuchach wiatru nie ma śladu. Ołowiano szare Morze Śródziemnomorskie rozciąga się w pozornym bezruchu po prawej stronie autostrady. Jak dobrze: obiecuje to spokojny przejazd: w Barcelonie czas wjechać na prom do Genui.

Wczoraj wieczorem Juan Manuel dojechał aż do Tarragony i zrobił sobie długą przerwę. Po ponownym wyjechaniu na drogę wyraźnie poczuł, że zbliża się do barcelońskiej metropolii: zatłoczona ludźmi dojeżdżającymi rano do pracy autostrada w niczym nie przypomina wczorajszej scenerii.

To nieważne, Juan Manuel uwzględnił odpowiedni zapas czasu i czeka jeszcze około półtorej godziny przed terminalem, zanim powoli uda się w drogę w kierunku promu. – Tutaj wystarczy odrobina cierpliwości – mówi, bierze szmatę i przeciera podłogę w kabinie kierowcy. Juan Manuel tak pieczołowicie opiekuje się swoim pojazdem, że do wnętrza nie może zabłąkać się żaden okruszek ani ziarenko. Ale taka jest rzeczywistość w branży spożywczej, w której ciągniki i naczepy muszą lśnić od zewnątrz i wewnątrz.

Zdjęcia : Sebastian Vollmert
Film : Martin Schneider-Lau