Zew gór: Arocs to najlepszy towarzysz zespołów Citem

– Alain Stephan

Jeszcze kilka metrów do góry i Pak dociera na miejsce. Prawą ręką chwyta się półki skalnej, przyciągając się blisko ściany. Czy wystarczy liny, aby zachować wymagany luz? W lewej ręce trzyma stalową płytkę, za pomocą której ma dokładnie w tym miejscu zamocować siatkę. Kilka metrów dalej jego kolega Franck szepcze coś do siebie pod nosem, a pot perli mu się na karku. Choć to dla nich rutyna, to jednak nie przelewki.

Zaledwie wczoraj Pak, który tak naprawdę nazywa się Pierre-Alexandre Keller, wraz z kolegami przygotowali miejsce pod montaż siatki. Oznaczało to przepełznięcie przez krawędź, aby wywiercić nowe otwory w skalnej ścianie i wkręcić w nie pręty gwintowane. A to samo w sobie niełatwe zadanie. Teraz do każdego gwintowanego pręta zamontowana zostanie ważąca kilka kilogramów stalowa płytka o wymiarach 30×30 centymetrów, którą mężczyźni właśnie mocują i zabezpieczają nakrętkami. W trakcie tej czynności siatka stalowa się przesuwa, co za każdym razem oznacza deszcz drobniutkich kamyczków dudniący w kaski i okulary ochronne. W takich warunkach środki ochrony osobistej są absolutnie konieczne.

Każdy stały punkt zakotwienia to ciężka harówka. – Zanim siatka będzie dobrze zamocowana, trzeba ich wykonać około setki – wyjaśnia Pak. Trzydziestoletni alpinista pracuje dla Citem od roku. Przedsiębiorstwo z Saint-Jean-de-Maurienne pod Grenoble we francuskich Alpach specjalizuje się w pracach budowlanych na terenach górskich. Najważniejszym elementem jest zabezpieczenie urwisk i ścian skalnych, tak aby ochronić ulice, budynki i obiekty przed uderzeniami kamieni – w tym przypadku chodzi o elektrownię wodną. Za skalną ścianą kanał wodny prowadzi prosto w dół. Turbiny elektrowni przekształcają energię wody spływającej z gór w prąd elektryczny.

Oprócz tego ta praca to ciągły wyścig z czasem. Zabezpieczenie stromych zboczy w ten sposób kosztuje francuskie państwo zapewne setki milionów euro każdego roku. Citem ma pełne ręce roboty, ale konieczna jest również odpowiednia pogoda. W zimie realizacja takich prac jest niemożliwa. Przy złej pogodzie śmigłowiec nie może się wzbić w powietrze, a Pak z chłopakami nie mogą pracować na skalnej ścianie. Ale nawet w sezonie montażowym często dochodzi do błyskawicznych zmian pogody, jak to w wysokich Alpach.

– Mamy kapryśną pogodę. Jak nie dziś i nie teraz, to kiedy mielibyśmy zawiesić tę siatkę? – pyta Pak. Szybko przybierający na sile dźwięk łopat wirnika obwieszcza przybycie śmigłowca. Mężczyźni zakładają ochronniki słuchu na czas, gdy maszyna ląduje w odległości zaledwie 50 metrów. Krótka wymiana zdań z pilotami i śmigłowiec ponownie wzbija się w powietrze.

Zaleca się pośpiech.

Pierwsza siatka przesuwa się na miejsce na skalnej ścianie. Żeby to się udało, wirniki muszą sprawnie pracować: masa rolek mocno ciągnie śmigłowiec w dół. Koledzy z Citem przygotowują już następną rolkę. Gdy tylko śmigłowiec wróci, należy podwiesić kolejną. Zaleca się pośpiech, ponieważ każda minuta pracy śmigłowca słono kosztuje. Jeżeli wszyscy nie będą pracować z najwyższą wydajnością, przedsięwzięcie przyniesie firmie straty.

Wracamy do Paka i Francka. Stoją na wąskiej półce nad ścianą urwiska. Pak cieszy się widokiem: – Kocham góry.

Oprócz swojej pracy w Citem, Pak szkoli się również na przewodnika górskiego. Niestety nie zostaje mu wiele czasu na marzenia o kolejnej alpejskiej przygodzie. Jeszcze dziś wszystkie stalowe siatki trzeba zamocować na ścianie. W kolejnych dniach pogoda ma się popsuć. Praca wtedy stałaby się niebezpieczna.

Zdjęcia: Alex Kraus