Sanat eseri taşımacılığı: Hasenkamp şirketinin “Bremen IV”ün tersane modelini aynı isimli şehirde nasıl taşıdığını öğrenin

Hasenkamp şirketi 1903 yılındaki kuruluşundan bu yana ciddi bir gelişim yaşadı. Ve hep aile şirketi olarak kaldı. Şu anda şirketi Hans-Ewald Schneider yönetiyor. Oğlu Thomas ile birlikte şirkette beşinci nesil çalışıyor. Thomas Schneider, sanat ile anne karnında tanıştı. Ve muhtemelen hiç kimsenin yakın olmadığı kadar yakındı. “Gençken Xian'daki terakota ordusunun nakliyesine yardım etme şansına sahip oldum”, diyerek bir anısını anlatıyor. Thomas Schneider, genç yaşlarında bile yardım amacıyla aile şirketinde çalışıyordu. “İskenderiye'deki su altı şehirlerinin binlerce yıllık bulgularından Hildesheim Katedralindeki Bernward Sütununa kadar son derece etkileyici nakliye işleri deneyimledim”, diyerek anlatıyor. Burada sanatın nasıl bir paha biçilmez değere sahip olduğunu anlayabiliyorsunuz. Ve aile bu değerleri çalışanlarına aktarıyor. Köln'deki 250 çalışandan 70'i sürücü; dünya çapında 1000'den fazla çalışan var. Schneider, “Ve bunların her biri sanat teknisyenliği için özel bir eğitim alıyor”, diyor. “Bizde değerli malların paketlemesi ve taşımacılığı konusunda bütün sürücüler eğitiliyor ve sanat konusunda hassaslaştırılıyor.”

Olay yerinde tam da bu tarz altı nakliye uzmanı müze görevlileri ile selamlaşıyor ve herkes işe koyuluyor. “Bremen IV” başında danışmanlık turu. Çalışanlar koyu mavi tulumlar ve beyaz saten eldivenler giymiş, biraz uşak gibi görünüyorlar. Ve çok dikkatli ilerliyorlar. Gemi sakin bir şekilde taşımaya hazır hale getiriliyor ve gerdirme kemerleri ile emniyete alınıyor.

İlk istasyon: zemin kat. Burada ahşap kutu bekliyor. Öncesinde taşıyıcılar bu kutu olmadan 60 basamağın ve dar bir merdivenin üstesinden gelmek zorunda. Gemi kaldırılırken uzun ve derin bir nefes alma. Anton Sindilj, “Yaklaşık 150 ila 200 km arasında”, diyerek tahminde bulunuyor. Altı çalışan planlayarak tam on ikiden vurdu. Model basamak basamak koruyucu kutuya ulaşıyor. Müzede kısa komutlar duyuluyor: “Dur! Geri! İndir!” Önceden bir taşıma işine katılmış olanlar bu tarz kelimelerin her zaman etkili olmadığını bilir. Hasenkamp çalışanlarında durum böyle değil. Gemi güvenli bir şekilde ahşap limana ulaşıyor. Orada üzerine minderlerden, baloncuklu naylon ve kemerlerden oluşan bir battaniye seriliyor.

Atego'ya yükleme işlemi de büyük bir sorun teşkil etmiyor. Ve “Bremen IV” gemisi kardeşi gibi ilk seferine çıkıyor. Hedefte ise tam tersi yapılıyor: Kiloları taşıma, nefes alma, mola, sürekli indirme. Sindilj nefes nefese, “Yapı, kutu ile birlikte bir 100 kilo daha ağır oluyor”, diyor. Adamlardan biri gülümsüyor: “Çok şükür bugün Schnitzel yedim.”

Yaklaşık dört saat sonra yolculuk sona eriyor. Gemi modeli güvenli bir şekilde Focke müzesindeki yeni yerinde duruyor. İskele tarafındaki “Bremen IV” yazısı camdan içeri yansıyan sıcak güneş ışınıyla parlıyor. Filigran direk önceki gibi duruyor. Halatları temsil eden altın rengindeki iplerin hepsi yerli yerinde. Altı çalışan mutlu bir şekilde birbirine gülümsüyor. Hasenkamp tekrar en büyük ilkesini yerine getiriyor. “Sanatın başına gelebilecek en iyi şey: hiçbir şey!”