Kanitz nakliye şirketi: Berlin Filarmoni Orkestrası için enstrüman nakliyeleri

Berlin lehçesi klasik müzikle buluşuyor. Kuyruklu ceket ve takım elbise içinde dövmeli adamlar. Peki, bu nasıl oluyor? Hem de çok güzel oluyor! Ve hatta Kanitz nakliye şirketi ve Berlin Filarmoni Orkestrası ile tam on ikiden vuruyor.

 – Martin Heitmann

Heavy Metal, klasikle buluşuyor.

Önde, direksiyon başında dediklerine göre boş vakitlerinde daha çok Heavy Metal veya Rock tarzında gitar dinlemeyi seven güçlü adamlar otururken arka bölümde ise bagajda bir orkestra bütünü duruyor: kemanlar, ksilofonlar, trombonlar ve klarnetlerle. Martin Heitmann, “Stradivaris ve hatta 16. yüzyıldan arp taşıyoruz”, diyor. Kendisi 30 yıldan beri sürücü ve nakliye işçisi olarak Kanitz için çalışıyor. Peki bir orkestra nakliyesinin değeri? Heitmann göz kırpıyor ve dudaklarını görünmez bir anahtarla kilitleyip anahtarı atıyormuş gibi bir hareket yapıyor.

Kendisi ve çalışma arkadaşları enstrümanların paha biçilemez değerini biliyor. Üstelik sadece maddi anlamda değil. Filarmoni orkestrası ile on yıllara dayanan işbirliği dünyanın hiçbir yerinde parayla satın alınamayacak bir güven oluşturmuş. Bazı müzisyenler kutsal varlıklarını sadece Kanitz'e emanet ediyor. Onlardan olmayanın temas etmesi ise: kabul edilemez. Heitmann gururlu bir şekilde bir zamanlar bir filarmoni orkestrası üyesinin söylediği “Siz bizlerin nakliye meleklerisiniz” cümlesini alıntılıyor.

Ayrıca Kanitz'deki her kamyonun da kendine ait bir sanatsal koruyucu meleği var. Şirket patronu Jörg Noster, her yeni araca bir şişe şampanyayla bir besteci ismi koyuyor. Bu isimler ise herkesin okuyabileceği şekilde ön camın üzerine yazılıyor: Ludwig van Beethoven, Georg Friedrich Händel, Peter Tschaikowski ve Edvard Grieg.

Kanitz'in on buyruğu.

Ancak öncelikli olarak filarmoniye dönelim: Konser salonuna geldiklerinde rutin bir şekilde ekibi kulise götüren asansöre biniliyor. Birinci kat: Kantin. Arka planda porselen tabaklar üzerindeki çatal bıçak sesleri geliyor, odayı sessiz bir mırıldanma sesi dolduruyor. Nakliyeciler kısa süreliğine duruyor, bardan küçük atıştırmalıklar alıyor. Ne de olsa orkestranın bir parçası oluyorlar. Ketçap ve mayonezli patates kızartması ve sosisi beklerken sürekli sanatçılar gelip geçiyor. Tokalaşmalar, omuzlara vurmalar, arkadaşça sıcak konuşmalar.

Asansöre dönüş, ikinci kat: depo ve prova odaları. Bir yerlerden enstrümanlarda ayar yapan sanatçılar duyuluyor. Heitmann ve çalışma arkadaşları yavaşça paketlemeye başlıyor. Bir davul, özel bir “Case”e yerleştiriliyor. Bu çok zahmetli görünüyor. Komple yapının ağırlığı? “Ah, sadece birkaç kilo”, diyerek dudak büküyorlar, pufluyorlar ve gülümsüyorlar. Şirket sloganlarından biri: “Bir Kanitz çalışanı sadece Bu çok ağır mı? sorusunda yalan söyler.” Bu slogan dokuz tane daha buyrukla birlikte şirket merkezinin duvarında asılı duruyor. Bir başkası ise tişörtlere bastırılmış: “Bir Kanitz çalışanının hiçbir yerinde darbe olmaz: kafada, araçta, kartonda.” Berlin'li şirkette bir tutam mizah olmadan işler yürümüyor. Ve bu da iyi bir şey. Kanitz ve filarmoni orkestrası; bu ilk bakışta Kreuzberg ve Charlottenburg veya büyük ve küçük gibi bir zıtlık. Ancak bu derece mükemmel bir besteye götüren ise tam da bu zıtlıklardır. Bu durumda ise 60 yıldan fazla bir süredir her zaman “dinlenmek” istenen özel bir beste.

Resimler: Kristian Barthen