De nieuwe zijderoute – Start in Peking

Sinds eergisteren lopen de voorbereidingen beslist op volle toeren: nadat we vier weken heen en weer geslingerd zijn tussen angst en hoop, heeft de Chinese overheid twee dagen voor het geplande vertrek de vereiste documenten opgesteld. We kunnen dus eindelijk de lange terugreis naar Stuttgart aanvangen. Wij, dat is ons team van ontwikkelaars van Mercedes-Benz Trucks en een crew Chinese chauffeurs die ons tot aan de grens begeleiden. De trucks, één trekker met OM 473 en twee met OM 471, voldoen aan de nieuwe emissienorm China 5. In het kader van kwaliteitsbewaking hebben ze hier in China een jaar permanent hun betrouwbaarheid aangetoond.

Klik hier om RoadStars te verlaten en meer te vernemen op Google Maps: kaart op Google Maps

Parkeerterrein in de woestijn.

Na het ontbijt rijden we verder door Binnen-Mongolië. Ergens, wanneer de steden Baotou en Bayan Nur al lang achter ons liggen, bereiken we de autosnelweg G7. Deze loopt 1.500 kilometer langs de Mongoolse grens, door de dunbevolkte woestijn. En bijna volledig leeg: de binnenlandse vrachtwagenchauffeurs sparen hier liever het tolgeld uit en rijden bumper aan bumper over de oude, parallelle provinciale weg.

Papieren alstublieft.

Na uren op de autosnelweg hebben we nood aan wat afwisseling, en dus sturen we de Actros naar de provinciale weg. Dit ‘uitstapje’ is snel afgelopen. Op de uitrit worden we al tegengehouden door de politie: buitenlanders mogen alleen met een speciale vergunning door het grensgebied rijden!

Terug naar de autosnelweg dan maar. Na amper één uur bereiken we de volgende controlepost. Hier staat ons meer te wachten dan enkel het bevel om op de autosnelweg te blijven: “Allemaal uitstappen!” De agenten brengen ons naar een kantoor. Met ernstige blikken en machinegeweren over hun schouder controleren ze onze papieren – en ontdekken onmiddellijk een verlopen visum van een eerdere reis. De sfeer wordt grimmig, de videocamera’s gaan aan. Voor ons telt er maar één ding: rustig blijven, altijd lachen! Ten slotte zit in de reispas, op een andere plaats, toch nog het geldige visum. Iedereen ontspant zich, en na 20 minuten beslissen de agenten dat alles in orde is. Nu lachen ze zelfs. We mogen doorrijden.

Iedereen haalt opgelucht adem en we rijden terug naar de redelijk ongebruikte autosnelweg. Die is zo nieuw dat de meeste stopplaatsen zelfs nog niet open zijn. We kunnen dus geen eten kopen of onze dieselvoorraad aanvullen.

Slaapplaats achter de toonbank.

Om op een parkeerterrein te geraken, moeten we dan toch ergens naar beneden, naar de oude secundaire weg. Een smalle baan in het uitgestrekte landschap, zonder middenstreep, op sommige plekken volledig door de wind met zand bedekt. Het terrein van het wegrestaurant is een 1,5 kilometer lange grindstrook. Langs de kant zijn naast elkaar kleine winkels, werkplaatsen en restaurants gevestigd. We stoppen aan het tankstation. Terwijl de bediende bankbiljetten in ontvangst neemt en wisselgeld teruggeeft, staat hij op een matras – zijn ‘bed’ ligt vlak achter de kassa. 

Als avondeten is er in het restaurant kip of Chinese wijze: een hele kip, geplukt, in stukken gehakt en gefrituurd. 

Trouwens: ik heb de melkweg nergens zo goed gezien. In het duistere woestijnlandschap zie je alles ongelofelijk duidelijk. Onze drie sterren hebben nu een paar uur rust. Morgen rijden we verder. 

Foto's en video: Eberhard Joos
Montage: Alexander Tempel