Juan Manuel Espinosa vervoert 30 000 litre fijne olijfolie

Spanje in het voorjaar betekent regen, nachtvorst en ochtendnevel. Het kwik komt nauwelijks boven de 5 graden, geen spoor te bekennen van mediterrane helderheid. Het Andalusische binnenland ligt dan ook heel ver van de Middellandse Zee vandaan.

Bovendien kent de omgeving enkele belemmeringen. Concreet: de 375 kW in de gepoetste Actros 1851 van Juan Manuel Espinosa (22) wordt flink op de proef gesteld, want de helling is zeer steil. Gelukkig heeft de A4 drie rijstroken, zodat andere voertuigen hem veilig kunnen inhalen. Vlak voor de top van de helling vermindert Predictive Powertrain Control de brandstoftoevoer, want dit systeem weet wat er nu gaat komen: de afdaling. De naald van de snelheidsmeter is snel weer bij 60, 70, 80. Juan Manuel grijpt naar de hendel rechts aan de stuurkolom en laat de retarder nog meer snelheid uit de truck halen – verderop staat een auto met pech, één rijstrook is geblokkeerd.

‘Marina’, de naam van Juan Manuels moeder, staat in zilverkleurige letters op de cabine. Stoelen bekleed met lichtgekleurd leder en zwarte zijkanten, bijpassende vloerbekleding met grote ster erop – dit is absoluut een comfortzone. Boven de mobilofoon waken twee heiligenbeelden over Juan Manuel en zijn vader Antonio, daarnaast hangt een kalender met een maandoverzicht. “Eigenlijk weet ik al sinds mijn twaalfde dat ik chauffeur wil worden. Vanaf toen reed ik zo vaak mogelijk met mijn vader mee”, zegt Juan Manuel.

Minutieus reinigen na elke rit.

Behalve het plannen van de ritten en het leven in de cabine heeft hij zich in deze jaren ook alle andere werkzaamheden eigen gemaakt: manoeuvreren, aan- en loskoppelen en het minutieus reinigen van de oplegger na elke rit, wat er ook is vervoerd. Want op de terugweg nemen de Espinosa’s vaak melk, vloeibare chocolade, sinaasappelsapconcentraat of wijn mee.

Een blik door de voorruit op het panorama van de regio Castilië-La Mancha verraadt dat er in Spanje veel aan wijnbouw wordt gedaan: in deze regio hebben de olijfbomen plaatsgemaakt voor wijnstokken, niet een paar, maar zover het oog reikt.

De steile bergen zijn hier zacht glooiende heuvels geworden. De Autovía del Sur, die Andalusië zoveel dichter bij Europa heeft gebracht, slingert in ruime bochten door het landschap. De wielen van de Actros maken 1 200 omwentelingen per minuut en Juan Manuel zit tevreden achter het stuur na de vermoeiende ochtend.

Daar komt bij dat het begrip ‘druk verkeer’ van een andere planeet lijkt te komen. De truck die voor Juan Manuel rijdt, is nog net te zien. In de achteruitkijkspiegel is – langs de donkerblauwe cabine en de zilverachtig glanzende oplegger – in de verte een andere trekker met oplegger te zien, die in dezelfde richting rijdt. Hetzelfde beeld op de andere weghelft, daartussen enkele personenwagens – omstandigheden die eigenlijk voor een ontspannen rit zouden moeten zorgen. Maar Juan Manuel is klaarwakker – en maakt dan ineens een snel uitwijkmanoeuvre voor een hond die met een konijntje in zijn bek de snelweg oversteekt. “Er zijn altijd redenen om alert te blijven”, zegt hij.

– Actros-chauffeur Juan Manuel Espinosa

Van de windvlagen is de volgende ochtend niets meer te merken. De Middellandse Zee rechts van de snelweg is loodgrijs en vrijwel roerloos. Maar goed ook, want dat belooft een rustige overtocht: Juan Manuel gaat vanuit Barcelona met de ferry naar Genua.

Hij is gisteravond tot Tarragona gereden, heeft de truck nog een keer volgetankt en toen maar liefst elf uur gepauzeerd. Weer op de weg wordt snel duidelijk dat hij de metropool Barcelona nadert: de drukke ochtendspits heeft niets meer gemeen met de rit op de snelweg van gisteren.

Maar dat maakt niet uit. Juan Manuel heeft voldoende tijd ingecalculeerd en wacht uiteindelijk nog ongeveer anderhalf uur voor de terminal, voordat hij stapvoets naar de ferry rijdt. “Je moet hier wel een beetje geduld hebben”, zegt hij tijdens het wachten. Hij pakt een doek en maakt de vloer van de cabine schoon. Maar eigenlijk kán er geen kruimeltje of stofje liggen, zo zorgvuldig gaat Juan Manuel met zijn voertuig om. Zo gaat dat nu eenmaal in de levensmiddelenindustrie, waar trekkers en opleggers glimmen – van binnen en van buiten.

Fotografie : Sebastian Vollmert
Video : Martin Schneider-Lau