Onderweg met Sonja Siewertsen: een noorderlicht en haar Actros

Sonja had als klein meisje al een passie voor motoren, banden en schroeven. “Ik was eigenlijk altijd in de werkplaats van mijn vader te vinden.” Daarom was het al vroeg duidelijk wat ze wilde worden: automonteur. In haar geboorteplaats Flensburg kon ze echter geen stageplaats vinden. “Een keer kreeg een jongen de voorkeur, hoewel hij slechtere cijfers had dan ik, en andere bedrijven mij niet konden aannemen omdat zij niet over de door de bedrijfsvereniging voorgeschreven sanitaire voorzieningen voor vrouwen beschikten.”

Daarom begon ze eerst maar in een wasstraat voor trucks te werken. Ze kon zo goed in- en uitparkeren dat ze gevraagd werd of ze misschien zin om had vaker te rijden. Dat liet Sonja zich geen twee keer zeggen. Omdat ze al een baan had, wilde het arbeidsbureau haar opleiding tot beroepschauffeur eerst niet betalen. Het bedrag van tienduizend euro betaalde ze vijf jaar geleden uit eigen zak. Dat was het waard: “Ik verdien aanzienlijk meer dan vroeger en het is natuurlijk ook leuker”, zegt de 27-jarige vrouw met een trotse blik op haar “Luna”. Deze naam heeft ze aan de drie jaar oude witte Actros 1843 gegeven, waarmee het noorderlicht, zoals personen uit de Noord-Duitse kuststreek worden genoemd, voor HaGe Logistik rijdt.

– Sonja Siewertsen

Een echt noorderlicht.

Het transportbedrijf is gespecialiseerd in massagoederen, en daarom vervoert Sonja net als haar collega's vooral graan, koolzaad, voedermiddelen en voedercomponenten zoals houtpellets. Ze rijdt meestal in Noord-Duitsland en Denemarken en kan daarom af en toe bij haar ouders in Flensburg overnachten, die niet ver de snelweg wonen. Daar staan haar lievelingen op haar te wachten: een Mercedes ML, die ze “de dikke” noemt, en “Else”, haar motor waar ze graag aan sleutelt. En natuurlijk zijn daar ook haar Zwitserse witte herder “Sunny” – “mijn alles” – haar boa constrictor “Shiva” en negentien andere slangen, waaronder twee koningspythons.

Niet bang door de nacht.

Ook onderweg schrikt Sonja nergens voor terug. Ze overnacht graag op plekken die heerlijk rustig zijn, het liefste ergens aan het water. In de loop der tijd is ze steeds meer van mooie zwemplekken aan meren en de zee gaan houden, zoals het Deense eiland Nykøbing Mors. Voor het slapengaan luistert ze graag naar audioboeken zoals “Hui Buh” en “The Three Investigators”. Toch heeft ze soms een onbehaaglijk gevoel in haar buik als ze er 's nachts uit moet. Maar helemaal alleen is ze niet meer, want sinds een jaar zit “Olli”, haar betrouwbare begeleider, naast haar op de passagiersstoel. De stoffen aap met veiligheidsvest is zo groot als een kind en was een cadeau van haar moeder dat geluk moet brengen.

Niet op haar mond gevallen.

Met succes. Haar beste vriend die ze korte tijd later leerde kennen, heet ook Olli. Tijdens het werk heeft Sonja niet alleen wat geluk nodig, maar moet ze ook kalm blijven. “Mannen zijn steeds weer verbaasd als ze zien dat er een vrouw achter het stuur van een 13 meter lange truck zit.” Meestal slaat ze dan terug met een pittig antwoord of laat ze een van haar coole uitspraken op een trui drukken, die ze ook tijdens het werk draagt. “Mijn baas heeft gelukkig veel humor”, lacht ze. En het maakt haar ook niet uit wat sommige mannen denken: dat zij in een vrachtwagen rijdt, bij het laden en ontladen van stortgoed de handen uit de mouwen steekt en vuil wordt, is voor Sonja gewoon heel normaal.

Foto's: Claudia Behrend, Sonja Siewertsen, Fotolia/Nmann77