De nieuwe zijderoute – start in Beijing

Sinds eergisteren draaien de voorbereidingen op volle toeren. Na vier weken laveren tussen hoop en angst hebben de Chinese autoriteiten twee dagen voor het geplande vertrek de noodzakelijke documenten afgegeven. Dus kunnen we nu eindelijk beginnen aan de lange terugreis naar Stuttgart. Wij: dat is ons team van ontwikkelaars van Mercedes-Benz Trucks en een crew Chinese chauffeurs die ons tot aan de grens bijstaan. De trucks, één trekker met OM 473, twee met OM 471, voldoen aan de splinternieuwe emissienorm China 5. In het kader van de kwaliteitscontrole hebben ze hier in China tijdens één doorlopende duurtest van een jaar hun betrouwbaarheid aangetoond.

Klik hier om RoadStars te verlaten en meer te weten te komen via Google Maps: Kaart op Google Maps

De truckstop in de woestijn.

Na het ontbijt trekken we weer verder door Binnen-Mongolië. Ergens een keer – we hebben de steden Baotou en Bayan Nur al lang achter ons gelaten – bereiken we de autosnelweg G7. Over een lengte van 1500 kilometer loopt die door de dunbevolkte woestijn langs de Mongolische grens. En de weg is vrijwel verlaten: de binnenlandse chauffeurs sparen het geld voor de tol uit door in konvooi over de oude, parallel liggende provinciale weg vooruit te kruipen.

Papieren, alstublieft.

Na uren op de snelweg zijn we wel aan wat afwisseling toe, dus sturen we onze Actros trekkers richting provinciale weg. Maar aan dat uitstapje wordt snel een einde gemaakt. Al op de afrit worden we door de politie aangehouden. Buitenlanders mogen alleen met een speciale vergunning het grensgebied in!

Dus weer terug naar de snelweg. Na niet meer dan een uur komen bij het volgende checkpoint aan. Hier staat ons meer te wachten dan alleen het bevel op de autosnelweg te blijven: “Allemaal uitstappen!” We worden door de agenten naar een kantoortje geleid. Met ernstige blikken controleren de met machinepistolen uitgeruste mannen onze papieren – en ze vinden prompt een verlopen visum van een eerdere reis. De nervositeit in de ruimte loopt op, videocamera's worden ingeschakeld. Voor ons gaat het er vooral om rustig te blijven en te blijven lachen. Uiteindelijk wordt in het paspoort op een andere plaats alsnog het geldige visum gevonden. De spanning zakt – na 20 minuten zijn de agenten helemaal tevredengesteld. Nu lachen ze zelfs. We mogen verder.

Opluchting alom en meteen weer de vrijwel lege snelweg op. Die is zo nieuw dat de meeste truckstops nog niet eens open zijn. We kunnen onze voorraden etenswaren en brandstof echt nergens aanvullen.

Slaapplaats achter de toonbank.

Om op een parkeerplaats uit te komen, moeten we toch een keer naar de oude provinciale weg oversteken. Een smalle strook weg in het witte landschap zonder middenberm, af en toe helemaal door de wind onder het zand bedolven. De parkeerplaats beslaat een stuk gravel van zo'n 1,5 kilometer, omzoomd door bijna in elkaar overlopende werkplaatsjes en restaurantjes. We stoppen bij het tankstation. Staand op een matras neemt de pompbediende bankbiljetten in ontvangst en geeft hij wisselgeld terug – zijn 'bed' bevindt zich achter de balie. 

Voor het avondeten staat in het restaurant Chinese kip op het menu: een hele kip, geplukt, in stukken gehakt en gefrituurd. 

Overigens: ik heb nergens de Melkweg zo duidelijk kunnen zien als hier. Door de diepe duisternis in de woestijn is de sterrenhemel ongelooflijk helder.Onze drie sterren hebben nu een paar uur rust. Morgen gaan we weer door.

Foto's en video: Eberhard Joos
Montage: Alexander Tempel