4-Xtremes, 20. Bölüm: Başardılar! Kammermann ailesi Afrika'ya ulaştı

Cap Angela, Afrika'nın en kuzeyindeki nokta. Bu sadece Wikipedia'dan bildiğimiz bir şey değil. Hayır, Tunus'taki kayalıklı burunda havanın tadını çıkardık. Önümüzdeki aylarda kıtayı keşfedeceğiz. Akdeniz'i geçmek Dünya Turumuzdaki diğer bir çok yolculuk gibi düşündüğümüzden daha karmaşıktı.

Aslında İtalya'da en fazla bir hafta geçirmek, ardından Axor'umuz ile Tunus'a giden ilk feribota binmek ve orada öngörülen yedi günlük karantinayı geçirmek istiyorduk. Ancak sonradan bunun kaldırılacağını söylediler. Yani o zamana kadar İtalya'da kalmaya karar verdik.

Pompeii kırmızı; ama Roma'da çevreyi gezmek serbest.

Salerno yakınlarında Pompeii'in arkeolojik yerleri bulunuyor; mükemmel bir gezi hedefi. Ancak İtalya'nın bölgelerinde her hafta karantina kuralları güncelleniyor. Ve Pompeii'e ulaştığımız Pazartesi günü Campania bölgesi kırmızı bölge olarak ilan edildi. Bu nedenle, görülmeye değer tüm yerler kapalı.

Başkent Roma'nın bulunduğu Latium bölgesi ise bu esnada sarı bölge olarak sınıflandırıldı: dükkanlar, restoranlar ve görülmeye değer yerler açık. Ayrıca: Roma'dan Tunus'un başkenti Tunus'a feribotların kalktığı Civitavecchia'ya çok fazla bir mesafe yok. Haydi Roma'ya!

İsviçreli Muhafızlar tarafından karşılandık.

Üç gün boyunca ayaklarımıza kara sular inene kadar Romayı keşfettik. Neredeyse kimsenin olmadığı merkez gün batımında önce özel bir atmosfere sahipti. Kolezyum manzarası karşısında bir pizza da yedik. Ancak en güzel an numarasını bir zamanlar muhafız olan bir tanıdığımızın bize gönderdiği İsviçreli Muhafızların Papazı tarafından organize edilen bir Vatikan gezisiydi.

Roma'nın dışında eski demir çağından kalan Cerveteri Nekropolünü keşfettik. Mezarlar erişilebilir durumda ve gönüllüler hala yenilerini ortaya çıkarıyor; toplamda yaklaşık 2.000'e ulaşılmış. Mezar sıralarının arasında gezinirken bir "Indiana Jones" filminin ortasında olduğumuz hissine kapıldık.

Az düzen, çok soru.

Civitavecchia'da başka bir Korona testi yaptırdık ve Aimeé'nin bir aşısının yenilenmesi ve ayrıca geçerli bir sağlık karnesiyle ilgilendik. Ayrıca yaşlı köpeğimiz için yeterince özel mama almak ve su depolarımızı doldurmak için uğraştık. Bir Cuma akşamı yola koyulduk: Palermo üzerinden Tunus'a. Cumartesi günü gece yarısında feribot kalktı. 

Başka hiçbir sınırda böyle bir kaos yaşamamıştık. Yabancı olarak pasaportların baş memurun masasında dağınık bir şekilde bulunduğu bir kulübeye gitmek zorundaydık. Bir zaman sonra bize seslendiler ve ülkede ne kadar kalacağımızı, araçla seyahat edip etmediğimizi, yanımızda ne kadar nakit para olduğunu belirtmek zorundaydık.

Sert bir "karar".

Sonra dönüm noktası: Yedi günlük karantinanın geçmesine rağmen memur bir otel rezervasyonu görmek istedi. Tabi ki öyle bir şeyimiz yoktu. Tıpkı birkaç gün önce ülkeye sorunsuz bir şekilde giriş yapan arkadaşlarımız gibi. Dışarıda bakanlıktan bir faks beklemek zorunda kaldık. Sabah saat 5:00'ten hemen önce "karar" geldi: İtalya'ya geri dönüyoruz! Rezervasyon olmadığı için. Bir kamp aracıyla yolculuk yapmamıza rağmen.

Bir on beş dakika boyunca büyük bir karmaşıklık vardı: Sınırdan geri döndürülen başka gezginler ülkeye giriş talep ediyordu. Memurlar bir komut bekliyordu. Feribottan sorumlu kişi herkes için bir şeyler yapmaya çalışıyordu. Arapça, Fransızca ve İtalyanca tartışmalar. Gümrük memuru mesaiyi bitirmek istiyor, feribot ise bekliyordu. Nihayetinde baş memur bizi ve sekiz aracı daha geri gönderdi.

Belgelerle ve inançla "kuşandık".

Feribotta nihayetinde oturabildiğimizde halatları çoktan çözülmüştü. Aşırı yorgun bir şekilde kendimizi saat 6:00'da kamaradaki yataklara bıraktık. Feribotta geçen toplam 60 saatten sonra tekrar Civitavecchia'daydık. Geçişten önce kamp yaptığımız kumsala gittik ve hala olanlara inanamıyorduk.

Ne mi yaptık? Bir ülke sınırında tekrar deneyebilirdik. Ancak bu geçiş yolculuğunu tekrar yapmak? Başta motivasyonumuz düşüktü. Fakat bir zaman sonra kendimize yeni bir deneme hakkı tanımamak üzücü olurdu. Böylelikle dört gün sonra tekrar limandaydık. Yükleme ustası bizi tanıdı ve onunla geri dönüp dönmeyeceğimizi sorarak şaka yaptı. Ancak "kuşanmıştık": bolca belge ve inançla.

Bu sefer vardıktan sonra işler daha hızlı yürüdü; bir saat sonra pasaportumuza mühür basılmıştı. Ancak gümrük memurları işimizi çok da kolaylaştırmadı: Araç kontrolü, belgelerin üçer memur tarafından mühürlenmesi, tekrardan birkaç kez mühürlenen yeni belgelerin teslim edilmesi ve alınması için bir kaleme yolculuk. Hepsini rahatsız edici bir hisle yaptık.

Resimler: 4-Xtremes