Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού – Αναχώρηση από Πεκίνο

Από προχθές οι προετοιμασίες είναι πυρετώδεις: μετά από τέσσερις εβδομάδες μεταξύ φόβου και ελπίδας, οι κινεζικές αρχές εξέδωσαν τα απαραίτητα έγγραφα δύο ημέρες πριν από την προγραμματισμένη αναχώρηση. Έτσι, μπορούμε επιτέλους να ξεκινήσουμε το μακρύ δρόμο της επιστροφής στη Στουτγάρδη. Εμείς - η ομάδα σχεδιαστών της Mercedes-Benz Trucks - μαζί με ένα πλήρωμα Κινέζων οδηγών που θα μας συνοδεύσει μέχρι τα σύνορα. Τα φορτηγά, ένας τράκτορας με OM 473, δύο με OM 471, πληρούν τις απαιτήσεις της προδιαγραφής εκπομπών China 5, που μόλις τέθηκε σε ισχύ. Για τη διασφάλιση ποιότητας, χρειάστηκε να αποδείξουν την αξιοπιστία τους μέσα από έναν «αγώνα αντοχής» διάρκειας ενός έτους εδώ στην Κίνα.

Πάτησε εδώ, για να βγεις από το RoadStars και να μάθεις περισσότερα για το Google Maps: Χάρτης στο Google Maps

Ο σταθμός εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών στην έρημο.

Μετά το πρωινό, συνεχίζουμε το δρόμο μας μέσα από την Εσωτερική Μογγολία. Κάποια στιγμή – αφού έχουμε αφήσει πολύ πίσω μας τις πόλεις του Μπαοτού και του Μπαγιανούρ – φτάνουμε στον αυτοκινητόδρομο G7. Για 1.500 χιλιόμετρα διασχίζουμε την αραιοκατοικημένη έρημο κατά μήκος των Μογγολικών συνόρων. Και όντως έχουμε σχεδόν «στερέψει»: σε αυτό το σημείο, οι ντόπιοι οδηγοί γλιτώνουν τα χρήματα από τα διόδια και μπαίνουν σε κομβόι στην παλιά, παράλληλη επαρχιακή οδό.

Τα χαρτιά σας, παρακαλώ.

Μετά από ώρες στον αυτοκινητόδρομο, χρειαζόμαστε μια εναλλαγή, έτσι κατεβαίνουμε με τα Actros προς την επαρχιακή οδό. Ωστόσο, η «απόδραση»τελειώνει γρήγορα. Ήδη στην έξοδο μας σταματάει η αστυνομία: οι αλλοδαποί επιτρέπεται να διασχίζουν τη μεθοριακή περιοχή μόνο με ειδική έγκριση!

Επιστροφή, λοιπόν, στον αυτοκινητόδρομο. Μετά από μόλις μία ώρα, φτάνουμε στο επόμενο σημείο ελέγχου. Εδώ μας περιμένει κάτι παραπάνω από την απλή οδηγία να μείνουμε πάνω στον αυτοκινητόδρομο: «Αποβιβαστείτε όλοι!» Με τη συνοδεία αστυνομικών οδηγούμαστε σε ένα γραφείο. Οι ένστολοι με σοβαρό βλέμμα και τεταμένα όπλα ελέγχουν τα χαρτιά μας – και ανακαλύπτουν πρώτα από όλα μία ληγμένη βίζα από κάποιο προηγούμενο ταξίδι. Η νευρικότητα στην αίθουσα εντείνεται, οι βιντεοκάμερες ενεργοποιούνται. Αυτό για εμάς σημαίνει ότι πρέπει να μείνουμε απόλυτα ήρεμοι και συνεχώς χαμογελαστοί! Τελικά, η έγκυρη βίζα βρίσκεται σε κάποιο άλλο σημείο του διαβατηρίου. Τα πράγματα χαλαρώνουν – μετά από 20 λεπτά, οι αστυνομικοί είναι καθ' όλα ικανοποιημένοι. Τώρα μάλιστα γελάνε. Μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε.

Ανακουφισμένοι επιστρέφουμε στον αυτοκινητόδρομο που εγκαινιάστηκε πολύ πρόσφατα. Είναι τόσο καινούριος, που οι περισσότεροι σταθμοί εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών δεν έχουν καν ανοίξει ακόμα. Καμία ελπίδα να αναπληρώσουμε τα εφόδιά μας σε τροφή ή καύσιμα.

Ένα κρεβάτι πίσω από τον πάγκο.

Για να βρούμε έναν σταθμό εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών, ξανακατεβαίνουμε κάποια στιγμή στην παλιά επαρχιακή οδό. Ένα στενό κομμάτι δρόμου στο αχανές τοπίο, χωρίς μεσαία λωρίδα, κατά σημεία καλυμμένο με άμμο η οποία έχει μεταφερθεί με τον αέρα. Η έκταση που καταλαμβάνει ο σταθμός εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών είναι μια αλάνα μήκους 1,5 χιλιομέτρου. Δίπλα είναι παραταγμένα μικρά καταστήματα, συνεργεία και εστιατόρια. Σταματάμε στο πρατήριο. Ενώ ο πρατηριούχος παίρνει χαρτονομίσματα και δίνει ψιλά, κάθεται πάνω σε ένα στρώμα – το «κρεβάτι» του βρίσκεται ακριβώς πίσω από τον πάγκο του ταμείου. 

Για βραδινό, το μενού του εστιατορίου έχει κινέζικο κοτόπουλο: ένα ολόκληρο, ξεπουπουλιασμένο κοτόπουλο, κομμένο και τηγανισμένο.

Παρεμπιπτόντως: πουθενά αλλού δεν έχω δει το Γαλαξία τόσο καθαρά όσο από εδώ. Μέσα από το σκοτάδι στο ερημικό τοπίο, τα πάντα φαίνονται απίστευτα καθαρά. Τα δικά μας τρία αστέρια μας θα ξεκουραστούν για λίγες ώρες. Το πρωί το ταξίδι θα συνεχιστεί.

Φωτογραφίες & βίντεο: Eberhard Joos
Μοντάζ: Alexander Tempel