Friedhelm Schäfer haalt met zijn Arocs 3263 8x4 hout uit de Finse wouden

Glad? Sneeuw op de weg is niet glad. Glad wordt het pas als het dooit, met water op het ijzige wegdek. Maar vandaag loopt alles op rolletjes, met zo’n 80 km. Sneeuw is vijf maanden per jaar doodgewoon. Welkom in de Finse winter.

Hoogseizoen in het woud. Pas wanneer de ondergrond bevroren is, kunnen oogstmachines en trucks het bos in zonder tot aan de assen in de drassige, zwarte bodem weg te zakken.

Friedhelm Schäfer – zijn vrienden noemen hem Veikko – vertrekt uit Lahti, circa een uur ten noorden van Helsinki. De rijksweg, goed vrijgemaakte kleinere wegen en kleine zijwegen waar geen sneeuw is geruimd – het hele scala is dagelijks werk voor hem en zijn Arocs 3263 8x4. De weg door het bos is in zicht. “We rijden slechts zelden met sneeuwkettingen, maar hier is niet geruimd. Die weg is zonder niet te doen”, zegt de 50-jarige en parkeert zijn vrachtwagen.

Veikko en het echte werk.

Zo gaat het twee kilometer lang, alvorens de houtstapel in zicht komt. Op krap bemeten ruimte manoeuvreren om de wagen parallel te zetten met de honderden kubieke meter fijn dennenhout, die in de zagerij tot planken moet verwerkt worden.

Veikko klimt op de kraan en begint met het eigenlijke werk. Maximaal zes stammen pakt de hydraulische grijparm in één keer. Enkele van de 5,20 meter lange stukken hout schuift hij in een opening – tenslotte moeten alle stammen tijdens de rit veilig geladen zijn.

De kubieke meters zijn snel geladen, bij Veikko en zijn collega Pete, die tegelijkertijd ook met zijn Arocs het woud is ingereden. “Je bent hier buiten op jezelf aangewezen. Getweeën kan men elkaar ondersteunen”, zegt Veikko.

– Friedhelm Schäfer (Veikko)

Met 76 ton weer het woud uit.

Tijd om te vertrekken – met 51 ton hout en een totaalgewicht van 76 ton. Met de hand doorschakelen, maar nu slechts tot de 5e versnelling. Alles kalm aan op dit stuk, want verderop loert een gemeen stuk bergaf met erachter meteen een bocht. Heel beheerst op de rem – de truck met aanhanger volgt gedwee.

Aan het eind van het bospad nog een korte stop. Eerst borgt Veikko hier de stammen. “Dan ligt de lading beter. Bovendien valt het hout gemakkelijk van de wagen als de aanhanger in het bos in een greppel glijdt. Dan kun je hem met de eigen kraan met een beetje geluk weer rechtop zetten”, legt hij uit.

Op naar de zagerij. Een rit van rond de twee uur en tijd voor een paar overpeinzingen. Wat heb je nodig om hier te overleven? Goede winterbanden, sneeuwkettingen, een te verhogen achteras om op de assen met de kettingen genoeg gewicht te hebben om goed op te trekken. Maar minstens even belangrijk is de bestuurder zelf. “Je mag geen angst hebben, moet op tijd van het gas en niet abrupt remmen. Maar het belangrijkste is dat je gevoel voor de weg hebt. In Iserlohn was ik een goede chauffeur – hier verscheen ik als beginner aan de start”, zegt Veikko.

Foto’s: Christoph Börries
Video: Martin Schneider-Lau