Friedhelm Schäfer zwozi swoim Arocsem 3263 8x4 drewno z fińskich lasów

Ślisko? Śnieg na drodze nie jest śliski. Naprawdę ślisko jest, kiedy pojawia się odwilż, gdy na oblodzonej drodze stoi woda. Dzisiaj można bez obaw jechać, pojedziemy 80 km/h. Śnieg jest tu normalnym zjawiskiem przez pięć miesięcy w roku. Witamy w fińskiej zimie.

Szczyt sezonu w lesie: harwestery i ciężarówki mogą wjechać do lasu bez obawy o zakopanie się po same osie w czarnej, bagnistej ziemi, dopiero gdy ziemia jest zamarznięta.

Friedhelm Schäfer, którego przyjaciele nazywają Veikko, zaczyna pracę w Lahti, około godziny na północ od Helsinek. Droga szybkiego ruchu, dobrze odśnieżona nieco mniejsza droga, wąska boczna droga, całkowicie nieodśnieżona – w swojej codziennej pracy przemierza je wszystkie Arocsem 3263 8x4. Droga leśna w zasięgu wzroku. „Rzadko jeździmy z łańcuchami śnieżnymi, ale tutaj wszędzie jest śnieg. Bez łańcuchów nie da rady”, mówi 50-latek i zatrzymuje się.

Nadal jest w trasie.

To trwa mniej więcej dwa kilometry, potem można już dostrzec stos drewna. Mając bardzo niewiele miejsca zawraca i manewruje tak, aby jego ciężarówka stanęła równo wzdłuż stosu, na którym leżą setki metrów sześciennych drewna jodłowego, przerabianego później w tartaku na deski.

Veikko wspina się na dźwig i zaczyna załadunek. Chwytak hydrauliczny łapie nawet sześć kłód naraz. Pojedyncze kłody o długości 5,20 m upycha w szczelinach, wszystkie muszą bezpiecznie leżeć podczas podróży powrotnej.

Veikko i jego kolega Pete, który w tym samym czasie przyjechał swoim Arocsem do lasu, szybko kończą załadunek wielu kubików drewna. „Tu w terenie człowiek jest naprawdę zdany na samego siebie. We dwójkę możemy wzajemnie sobie pomagać”, mówi Veikko.

– Friedhelm Schäfer (Veikko)

76 ton opuszcza las.

Jedziemy – teraz wieziemy 51 ton drewna, czyli mamy masę całkowitą 76 ton. Ręczna zmiana biegu, jednak nie wyżej niż na piąty bieg. Na razie pomału i precyzyjnie, bo kawałek dalej jest paskudny zjazd, a tuż za nim zakręt. Delikatne hamowanie – samochód i naczepa idealnie trzymają się toru.

Na końcu drogi leśnej pora na krótką przerwę. Dopiero tu Veikko zabezpiecza pniaki. „Ładunek jest teraz lepiej rozłożony. Poza tym, gdyby w lesie naczepa zsunęła się do rowu, to drewno po prostu się z niej wysypie. Potem przy odrobinie szczęścia można je własnym dźwigiem samochodowym ponownie załadować”, mówi.

Jedziemy do tartaku. To mniej więcej dwie godziny jazdy i sporo czasu, aby w spokoju pomyśleć. Czego potrzeba, aby dać sobie tutaj radę? Dobre opony zimowe, łańcuchy śniegowe i podnoszona oś tylna, żeby koła z łańcuchami obciążyć na tyle, aby miały odpowiednią przyczepność. Jednak równie ważny jest sam kierowca. „Nie możesz się bać, musisz na czas zdjąć nogę z gazu, nie możesz gwałtownie hamować. Jednak najważniejsza jest umiejętność czytania drogi. W Iserlohn byłem świetnym kierowcą, a tutaj zaczynałem jako żółtodziób”, opowiada Veikko.

Zdjęcia: Christoph Börries
Wideo: Martin Schneider-Lau