Oversteek met de veerpont en linksrijden: op pad met de expert voor Engeland, Stefan Sprenger

Twee uur wachttijd heeft Stefan Sprenger achter de kiezen als hij de Actros over de stalen oprit en een ogenblik later in het binnenste van de “Spirit of Britain” stuurt. De wachtrij stond tot op de autoweg, tot ver buiten de haven van Calais. De controles van papieren en lading waren gelukkig vlot achter de rug. “’s Ochtends is hier het meest aan de hand, vooral op een woensdag als vandaag. Velen wagen dan nog de oversteek om voor het weekend weer terug te zijn.”

“Oversteek” beduidt: over het Kanaal naar Groot-Brittannië. Van het Franse Calais naar Dover neemt met de veerpont anderhalf uur in beslag. Terwijl zijn Actros op het vrachtwagendek van de “Spirit of Britain” staat, maakt Stefan een paar verdiepingen hoger de glazen deur open met een chipkaart naar de “Commercial Drivers Lounge”. Hij koopt snel een tas koffie en neemt plaats op een ligstoel. Om hem heen doen collega’s een dutje. “Hier binnen is de oversteek heel ontspannen.”

Slim plannen is nodig.

Dat is noodzaak voor de man uit Beieren. Want zijn ritten beginnen meestal met laden ergens in Zuid-Duitsland voor bestemmingen over het hele Britse eiland. Dat is een hele klus. Calais is het knelpunt: vaak heb je hier lange wachttijden – “Ik heb zelfs al twaalf uur meegemaakt, toen de havenarbeiders staakten” – wat een slimme planning nodig maakt. “Meestal poog ik de rit zo te timen dat ik laat op de middag de oversteek maak. Maar daarvoor moet je minstens vier uur rijtijd als buffer hebben.”

Als dat lukt, is het devies snel de kustplaats Folkestone te bereiken om op de parkeerplaats een plekje voor de nacht te pakken te krijgen. Maar als het niet lukt, bijvoorbeeld doordat de 54-jarige ergens in België in een file terechtkomt, dan overnacht hij op een parkeerplaats voor Calais en neemt ‘s morgens een vroege veerpont. Als zijn lading tempo vergt, kiest hij de Eurotunnel en neemt de trein naar Engeland.

Niet bang voor de Brexit.

Stefan is gediplomeerd automonteur. Hij heeft gewerkt als boor- en zaagtechnicus in de betonbouw en is na een hernia overgestapt naar het vrachtverkeer. De ritten naar Groot-Brittannië rijdt hij al jaren. De reporter van RoadStars wil weten of de Brexit binnenkort voor moeilijkheden gaat zorgen. “Ach, ik denk dat ze daarvoor wel een goede oplossing zullen vinden, zodat wij weinig verschil gaan merken”, zegt de bestuurder en haalt zijn schouders op.

Al even nuchter reageert hij op het thema linksrijden. In plaats daarvan vertelt hij hoe attent men op het eiland zich in het verkeer ten opzichte van elkaar gedraagt. “Kennelijk leren Engelsen al in de rijschool dat ze afhankelijk zijn van het vrachtverkeer, omdat zo de schappen in de supermarkt vol blijven”, meldt Stefan.

Maar levensmiddelen vervoert hij eerder op zijn regelmatige tochten van Italië naar Duitsland. Naar het Britse eiland brengt hij stukgoed, auto-onderdelen, krantenpapier of verpakkingen voor een grote online handelaar. Op de terugreis neemt hij vaak aluminium tabs mee, maar ook recycling goederen van oud papier tot en met metaal dat bijvoorbeeld wordt gewonnen door het shredden van oude motoren.

Vandaag heeft hij winkelwagens geladen in zijn schuifvloertrailer met aluminium wanden. Hij levert ze af in de East Midlands om vervolgens naar het noorden door te rijden, tot Sheffield. Daar zal een bulldozer geperst aluminium in de oplegger storten. “Daarmee moet ik naar de omgeving van Peschiera in Noord-Italië.” Concreter: eerst rijdt hij naar Mittenwald. “Daar woon ik – af en toe” – om het weekeinde met zijn vrouw te beleven en vervolgens op maandag koers te zetten naar het zuiden.

Graag alleen onderweg.

Zijn vrouw is al een paar keer met hem meegegaan – en heeft daarbij geleerd hoe waardevol de stoel is die in de cabine met het SoloStar Concept de stoel voor de bijrijder vervangt. “Op een rit van negen uur naar Zuid-Italië heeft ze eens acht uur geslapen. In Bari werd ze wakker en vroeg waar de zee is”, vertelt Stefan lachend.

Zijn vrouw is de enige die hij graag naast zich heeft. Het alleenzijn hoort bij de dingen die hij fijn vindt aan zijn werk. “Als het saai en vervelend wordt, leg ik graag AC/DC of Rammstein op en draai het volume hoog.” Meestal is Stefan van maandag tot vrijdag onderweg. Na zijn opleiding nam hij het besluit nooit meer het hele jaar door op dezelfde plek te blijven. Dat vertelt hij alvorens de veerpont bij verrassend kalme zee aanmeert in Dover.

Maar is het leven op de weg nog steeds aantrekkelijk? Wat vindt hij van de inspannende momenten die ook bij het werk horen? Zoals in de haven van Calais die is afgeschermd als een hoogveiligheidsgevangenis, omdat migranten er telkens weer pogen om verstopt in een vrachwagen Engeland te bereiken. “Het is niet gemakkelijk. Maar waar is het dat wel?” zegt Stefan. En voegt er in zijn sappige Zuid-Duitse dialect de wellicht belangrijkste zin aan toe: “Het is gewoon gruwelijk leuk, telkens weer!”

Foto’s : Ralf Kreuels