Transfer per veerboot en linksrijden: op pad met de expert voor Engeland, Stefan Sprenger

Twee uur wachttijd heeft Stefan Sprenger achter de kiezen als hij de Actros over de stalen oprit en een ogenblik later in het binnenste van de “Spirit of Britain” rijdt. De wachtrij stond tot op de snelweg, tot ver buiten de haven van Calais. De controle van papieren en lading waren gelukkig vlot achter de rug. “’s Ochtends is hier het meest aan de hand, vooral op een woensdag als vandaag. Vele wagen dan nog de oversteek om voor het weekend weer terug te zijn.”

“Oversteek” betekent: over het Kanaal naar Groot-Brittannië. Van het Franse Calais naar Dover duurt met de veerboot zo’n anderhalf uur. Terwijl zijn Actros op het vrachtwagendek van de “Spirit of Britain” staat, maakt Stefan een paar etages hoger de glazen deur open met een chipkaart voor de “Commercial Drivers Lounge”. Hij koopt snel een kop koffie en neemt plaats op een ligstoel. Om hem heen knappen collega’s een uiltje. “Hier binnen is de oversteek heel ontspannen.”

Slim plannen is nodig.

Dat is noodzaak voor de man uit Beieren. Want zijn ritten beginnen meestal met laden ergens in Zuid-Duitsland voor bestemmingen over het hele Britse eiland. Dat is een heel karwei. Calais is de bottleneck: vaak heb je hier lange wachttijden – “Ik heb zelfs al twaalf uur meegemaakt, toen de havenarbeiders staakten” – die een slimme planning nodig maken. “Meestal probeer ik de rit zo te timen dat ik laat op de middag de oversteek maak. Maar daarvoor moet je minstens vier uur rijtijd als buffer hebben.”

Als dat lukt, is het devies snel de kustplaats Folkestone te bereiken om op de parkeerplaats een plekje voor de nacht te pakken te krijgen. Maar als het niet lukt, bijvoorbeeld doordat de 54-jarige ergens in België in een file terechtkomt, dan overnacht hij op een parkeerplaats voor Calais en neemt ‘s morgens een vroege veerboot. Als zijn lading snelheid verlangt, kiest hij de Eurotunnel en neemt de trein naar Engeland.

Geen angst voor de Brexit.

Stefan is gediplomeerd automonteur. Hij heeft gewerkt als boor- en zaagtechnicus in de betonbouw en is na een hernia overgestapt naar het vrachtverkeer. De ritten naar Groot-Brittannië rijdt hij al jaren. De reporter van RoadStars wil weten of de Brexit binnenkort voor moeilijkheden gaat zorgen. “Ach, ik denk dat ze daarvoor wel een goede oplossing zullen vinden, zodat wij weinig verschil gaan merken”, zegt de chauffeur en haalt zijn schouders op.

Al even nuchter reageert hij op het thema linksrijden. In plaats daarvan vertelt hij hoe attent men op het eiland zich in het verkeer ten opzichte van elkaar gedraagt. “Kennelijk leren Engelsen al op de rijschool dat ze afhankelijk zijn van het vrachtverkeer, omdat zo de schappen in de supermarkt vol blijven”, meldt Stefan.

Maar levensmiddelen vervoert hij eerder op zijn regelmatige tochten van Italië naar Duitsland. Naar het Britse eiland brengt hij stukgoed, auto-onderdelen, krantenpapier of verpakkingen voor een grote online retailer. Op de terugreis neemt hij vaak aluminium tabs mee, maar ook recycling goederen van oud papier tot en met metaal dat bijvoorbeeld wordt gewonnen door het shredden van oude motoren.

Vandaag heeft hij winkelwagens geladen in zijn schuifvloertrailer met aluminium wanden. Hij levert ze af in de East Midlands om vervolgens nog verder naar het noorden te rijden, tot Sheffield. Daar zal een bulldozer geperst aluminium in de oplegger storten. “Daarmee moet ik naar de omgeving van Peschiera in Noord-Italië.” Concreter: eerst rijdt hij naar Mittenwald. “Daar woon ik – af en toe” – om het weekend bij zijn vrouw te zijn en dan op maandag op weg te gaan naar het zuiden.

Graag alleen onderweg.

Zijn vrouw is al een paar keer met hem meegereden – en heeft daarbij geleerd hoe waardevol de stoel is die in de cabine met het SoloStar Concept de stoel voor de bijrijder vervangt. “Op een rit van negen uur naar Zuid-Italië heeft ze een keer acht uur geslapen. In Bari is ze wakker geworden en heeft gevraagd waar de zee is”, vertelt Stefan lachend.

Zijn vrouw is de enige die hij graag naast zich heeft. Het alleenzijn hoort bij de dingen die hij fijn vindt aan zijn werk. “Als het saai en vervelend wordt, leg ik graag AC/DC of Rammstein op en draai het volume hoog.” Meestal is Stefan van maandag tot vrijdag onderweg. Na zijn opleiding nam hij de beslissing dat hij nooit meer het hele jaar op dezelfde plaats wilde zijn. Dat vertelt hij voordat de veerboot bij verrassend kalme zee aanlegt in Dover.

Maar is het leven op de weg nog steeds aantrekkelijk? Wat vindt hij van de vermoeiende momenten die ook bij het werk horen? Zoals in de haven van Calais die afgeschermd is als een streng beveiligde gevangenis, omdat migranten er steeds weer proberen om verstopt in een truck Engeland te bereiken. “Het is niet gemakkelijk. Maar waar is het dat wel?” zegt Stefan. En voegt er in zijn sappige Zuid-Duitse dialect de misschien wel belangrijkste zin aan toe: “Het is gewoon gruwelijk leuk, steeds weer opnieuw!”

Foto’s: Ralf Kreuels