Terug naar Duitsland

De 2300 kilometer door Rusland en Wit-Rusland leggen we in vier regenachtige, grauwe dagen af. De dagen, de nachten en het eten lijken steeds hetzelfde… overdag rijden we door uitgestrekte moerasgebieden en berkenbossen. In de dorpjes verkopen oude mensen fruit en honing langs de kant van de weg. 's Nachts staan we met onze drie trucks op modderige parkeerplaatsen.

De sanitaire voorzieningen zijn er sinds de truckstops in Kazachstan nauwelijks op vooruitgegaan: meestal is er alleen een wc-hokje buiten en af en toe een douche. Het eten bestaat vaak uit niet meer dan worst met ei, voor de afwisseling soms ei met worst en Soljanka. In elk geval helpt het hete gerecht tegen de kou. Als we geen eetgelegenheid kunnen vinden, koken we zelf pasta met worst uit blik.

Bijna in Polen.

We rijden om Moskou en Minsk heen om tijd te besparen. In het Wit-Russische Brest maken we een korte stop bij WEA Transport en nemen we afscheid van onze begeleiders. Daarna zetten we onze reis voort naar de grens met Polen.

We gaan ervan uit dat we snel de grens over kunnen, omdat er maar weinig trucks voor ons in de rij staan. We overhandigen de documenten voor onze voertuigen bij het loket. De douanier deelt ons na een grondige controle mee dat er documenten ontbreken. We bellen met onze collega's van WEA Transport en zij helpen ons de benodigde papieren te regelen. In de tussentijd vond er in het douanekantoor een wisseling van dienst plaats. De nieuwe douanier controleert nogmaals alle documenten en eist nog extra documenten. Het is al middernacht; te laat om nogmaals te bellen. Daarom overnachten we maar bij de grens. We weten nog niet hoe het morgen verder zal gaan.

24 uur aan de grens.

Na een onrustige nacht nemen we opnieuw contact op met WEA Transport. De ontbrekende documenten worden opgestuurd en we begeven ons weer naar het douanekantoor. Dit keer neemt de controle een dik uur in beslag. Maar dan krijgen we eindelijk het verlossende woord: we mogen doorrijden. Althans tot de grenspolitie roet in het eten gooit. Dit keer worden de paspoorten en stempels minutieus gecontroleerd. Er volgt een vermoeiende discussie over een ontbrekend blad dat we bij de grens tussen Kazachstan en Rusland hadden moeten krijgen…

Na bijna 24 uur aan de grens lukt het ons eindelijk Polen binnen te komen. De tijd dringt, dus we laten het middageten voor wat het is en beginnen aan de laatste etappe van 1300 kilometer naar Stuttgart. We rijden door tot diep in de nacht en vinden op het Poolse platteland een slaapplek voor de nacht. 

De volgende dag steken we bij Frankfurt (Oder) de grens met Duitsland over. Over de A9 rijden we huiswaarts. Ondanks de euforische stemming komen we maar langzaam vooruit: de Duitse snelwegen zijn in vergelijking met de Kazachstaanse en Chinese snelwegen bomvol. Er is niets aan te doen, het lukt ons niet meer om binnen de toegestane rijtijd thuis te komen. In Nürnberg maken we daarom nog een laatste stop.

Het is zaterdagochtend en we zetten koers richting Stuttgart. Ter herinnering maken we nog een afscheidsfoto van de drie Actros modellen voor het Mercedes-Benz Museum. Na drie weken en 10.828 kilometer komen we dan eindelijk aan bij de fabriek in Untertürkheim.

Foto's en video: Eberhard Joos
Bewerking: Alexander Tempel