Truckchauffeuse van de derde generatie

Voor Paulina, die altijd al een zwak voor motoren had, mag het er allemaal wat spannender aan toe gaan.

“Als jong meisje heb ik niet alleen veel paard gereden, maar deed ik ook graag motorcross. Ook de crossmachine die bij ons in de garage stond, moest eraan geloven”, vertelt Paulina.

“Ik weet nog hoe het er bij het paardrijden altijd over ging welke aanhangwagen mijn ouders met welke auto en met welk rijbewijs mochten rijden. Ik dacht dan altijd bij mezelf dat ik met de grootste trucks wilde rijden die er op de baan onderweg zijn!”

Op een bepaald moment werden de gemotoriseerde paardenkrachten interessanter dan de vierbenige, en zo groeide in Paulina het idee om ook zelfstandige te worden. Haar grootvader had in de jaren 60 al een transportbedrijf opgericht, dat later door haar vader werd overgenomen.

“Als schoolmeisje leerde ik dat mijn vader zeer hard moest werken om het bedrijf boven water te houden – in alle weersomstandigheden. Daarom wilde ik graag iets terugdoen. Zo besloot ik om in het hoger beroepsonderwijs te kiezen voor een opleiding met motorvoertuigen – en dat was het beste wat me kon overkomen!”

Paulina’s vader was eerst niet echt enthousiast en wilde zijn dochter de stress van zijn beroep besparen. Maar toen Paulina met de tijd over steeds meer competenties beschikte, begon hij de dingen anders te zien.

“Toen ik 18 werd, haalde ik in maart mijn autorijbewijs en in december mijn vrachtwagenrijbewijs. Na een paar maanden had ik ook een rijbewijs voor trekkers. Ik ben gewoon voor deze job in de wieg gelegd”, besluit ze lachend.

As en sintel.

Na verschillende stages bij andere transportbedrijven begon Paulina uiteindelijk te werken in het bedrijf van haar vader. Vader en dochter deelden eerst een Arocs met kiepaanhanger, waarmee ze in dubbele ploegen as en sintel voor de firma Stockholm Exergi (vroeger Fortum) vervoerden. Na amper een half jaar sloten ze met dezelfde klant een langetermijncontract af, dat aanzienlijk meer ritten inhield. Vervolgens werd een tweede vrachtwagen voor Paulina aangekocht, en werd ze tegelijkertijd mede-eigenaar van het bedrijf.

Ook bij deze truck viel de keuze op Mercedes-Benz, deze keer een Arocs met 3-assige afrolkipper. Nu transporteert Paulina de hele winter as en sintel voor Stockholm Exergi, terwijl de transporten in de zomer gaan van containers tot machines.

“Werk is er altijd! Sinds ik de truck afgehaald heb, is hij nog geen enkele dag uitgevallen.”

“Mercedes-Benz biedt gewoon de allerbeste servicecontracten en -diensten! We betalen een maandelijks bedrag, en hoeven ons in ruil daarvoor nooit het hoofd te breken hoeveel een ingreep kost en of we misschien goedkoper af zijn als we het zelf zouden doen. Zo zijn we zeker dat we niet voor onaangename verrassingen komen te staan. Ik bel in de voormiddag, en de servicemedewerkers halen het voertuig ‘s avonds op – tenslotte weten ze maar al te goed dat het de volgende dag opnieuw in gebruik moet zijn.”

In de week staat Paulina elke ochtend om 3.45 uur op en rijdt ze dan vier rondes tussen de fabriek Högdalen en de sorteerinstallatie in Södertälje.

“Ik rij die tour graag! Bovendien zorgt hij voor een stabiel inkomen en dus een verzekering voor de toekomst.”

“Je moet de dingen naar waarde kunnen schatten.”

Sinds een paar jaar kruipen steeds meer vrouwen achter het stuur van een vrachtwagen, en ook Paulina krijgt bijna uitsluitend positieve reacties.

Ondertussen stellen veel transportbedrijven zelfs heel graag vrouwelijke vrachtwagenchauffeurs in”, vertelt ze.

“Ik denk dat vrouwen misschien wat voorzichtiger rijden dan mannen en daardoor minder schade veroorzaken.”

“Je moet de dingen naar waarde schatten”, benadrukt Paulina.

“In de toekomst moet ons bedrijf groeien, en toekomstige medewerkers moeten zich hiervan bewust zijn. Ze moeten begrijpen dat we waardevolle goederen vervoeren, die door anderen duur betaald werden. Ik zou echter niet alleen vrouwen aanwerven. Volgens mij loopt alles het vlotst met gemengde teams.”

Als je, zoals Paulina, meerdere keren per dag een vrachtwagen op dezelfde locatie laadt en lost, ontmoet je niet echt veel verschillende mensen. Maar dat compenseert ze ruimschoots in het weekend. Dan rijdt ze met haar Chevy Biscayne uit bouwjaar 1958. Een klassieke 4-deurs Amerikaanse slee.

“Deze wagen is geen glanzend garagepronkstuk, maar ook geen roestbak. Hij is eerder sober en een gewoon gebruiksvoertuig met precies de juiste coolness-factor. In het weekend vinden er altijd grote meetings plaats, waar de meeste mensen wel wat ouder zijn dan ik.

Waarvoor ik niet altijd de Chevy neem. Eerlijk gezegd mag in plaats daarvan tamelijk vaak de Arocs mee. Met de weelderige led-verlichting en veel details in roetsvrij staal mag hij er ook zijn.”

“Ik rijd supergraag naar truckermeetings. Je kan daar ontspannen een beetje kletsen en ontmoet er altijd fijne mensen. Bovendien vormen de Mercedes-Benz chauffeurs een hechte groep. We komen online via RoadStars in contact en leren elkaar dan op meetings ook in real life kennen.”

“We zijn heel hecht en hebben gewoon een leuke tijd samen. Als we op de baan andere vrachtwagens met de ster op het radiatorrooster tegenkomen, begroeten we elkaar – alsof we met een oude Amerikaanse slee onderweg zijn!”