Terug naar Duitsland

De 2.300 kilometer door Rusland en Wit-Rusland leggen we in vier regenachtige, grijze dagen af. Alles is eentonig: de dagen, de nachten, het eten… Overdag rijden we door uitgestrekte moerasgebieden en berkenbossen. In kleine dorpen verkopen oude mensen fruit en honing langs de rand van de weg. 's Nachts staan we met onze drie Actros op modderige parkeerplaatsen.

De toiletsituatie is er nauwelijks op vooruit gegaan ten opzichte van de wegrestaurants in Kazachstan. Meestal is er alleen een toilet zonder waterspoeling en uitzonderlijk een douche. Het eten is meestal beperkt tot worst met ei. Af en toe is er ter afwisseling ei met worst en soljanka. Toch helpt de warme stoofpot tegen de koude. Wanneer we eens een kleine winkel of iets dergelijks vinden, koken we bij de Actros pasta met worst uit blik.

Bijna in Polen.

Wegens tijdgebrek rijden we Moskou en Minsk voorbij. In het Wit-Russische Brest stoppen we kort bij WEA Transport en nemen we afscheid van onze begeleiders. Dan rijden we verder naar de grens met Polen.

Eigenlijk hebben we erop gerekend dat we snel over de grens zullen geraken, omdat er slechts weinig vrachtwagens voor ons in de rij staan. Aan het loket tonen we de documenten voor onze voertuigen. De douanebeambte deelt ons na een grondig onderzoek mee dat er documenten ontbreken. Met de hulp van de collega's van WEA Transport regelen we de papieren. Ondertussen was er in het douanekantoor een ploegenwissel. De nieuwe beambte controleert nogmaals alle documenten en verlangt nog bijkomende formulieren. Nu is het al middernacht, onherroepelijk te laat om nogmaals te telefoneren. Daarom overnachten we aan de grens. Hoe het morgen verder gaat, weten we nog niet.

24 uur aan de grens.

Na een onrustige nacht nemen we opnieuw contact op met WEA Transport en laten we ons de ontbrekende documenten bezorgen. Opnieuw in het douanegebouw. Deze keer duurt de controle van de beambte bijna een heel uur. Dan mogen onze Actros eindelijk vertrekken. Dat was de douane, maar dan volgt de grenspolitie nog. Deze keer worden onze paspoorten en stempels minutieus onderzocht. Er volgt een enerverende discussie over een ontbrekend formulier dat we aan de Kazachs-Russische grens hadden moeten ontvangen…

Na bijna 24 uur in het grensgebied geraken we eindelijk in Polen. De tijd dringt. Daarom slaan we het middageten over en beginnen we aan de laatste etappe van 1.300 kilometer naar Stuttgart. We rijden tot 's nachts en vinden op het Poolse platteland een rustplaats om te overnachten.

De volgende dag steken we bij Frankfurt (Oder) de grens met Duitsland over. Over de A9 rijden we naar onze thuisstad. In alle euforie vorderen we maar langzaam: Duitse autowegen zijn in vergelijking met Kazachse of Chinese overvol. Er is niets aan te doen, binnen onze rijtijden zal het ons niet lukken. In Nürnberg lassen we daarom een laatste stop in.

Zaterdagmorgen, koers naar Stuttgart. Als herinnering nemen we nog een laatste foto van de drie Actros voor het Mercedes-Benz museum. Dan, na 10.828 kilometer en drie weken rijden, bereiken we eindelijk de fabriek in Untertürkheim.

Foto's en video: Eberhard Joos
Montage: Alexander Tempel