Podejrzenie o szpiegostwo i lądowanie na księżycu! Nowe wieści od szwajcarskiej pary podróżników – część 5

Gdybyście mogli nas teraz zobaczyć, bynajmniej nie wyglądalibyśmy świeżo. Obozujemy w Gruzji nad korytem rzeki. W poprzednie noce szalały burze. Sporo piorunów uderzyło w pobliżu ciężarówki – nie było nam więc dane zbyt wiele snu. 

Mimo to nastroje są jak najlepsze: Za parę dni nasze paszporty mają trafić do stolicy, Tbilisi razem z wizami wjazdowymi do Rosji i Mongolii. Po zmianie planu trasy w zeszłym miesiącu, gdy Pakistańczycy odmówili nam wizy, mamy teraz otwartą drogę na daleki wschód Rosji. Przynajmniej z punktu widzenia papierologii.

W drodze do kaukaskiej republiki pokonaliśmy całe terytorium Iranu z pustynnego południa aż na północny kraniec. Szczególnie ciekawy był postój w Isfahanie: wrażeń dostarczył nie tylko potężny Plac Imama, lecz również spotkania z miejscowymi. Do tego kraju nie przyjeżdża wielu turystów i ludzie cieszą się z każdej okazji kontaktu z kimś z zagranicy.  Wciąż ktoś nas zagadywał, obdarowywał słodyczami lub uwieczniał spotkanie z nami na smartfonie.

Wobec takiej gościnności było jasne, że odwiedzimy „starego znajomego”: rolnika, który na drodze ku pustyni Daszt-e Lut obsypał nas kilogramami owoców. Tym razem to my wieźliśmy prezenty, na przykład konfitury własnej roboty z jego owoców. Rolnik niezmiernie się ucieszył i zaprosił nas do swojej rodziny. Jego brat, mechanik, zakochał się w naszym motocyklu Yamaha. Zaproponował nam darmowy serwis, ale nie przyjęliśmy oferty. Nie chcieliśmy nadużywać jego hojności, a poza tym motocykl sprawuje się wyśmienicie – tak jak i nasz Axor.

Czasami jednak nawet najmocniejsza ciężarówka nie pojedzie dalej, czego musieliśmy doświadczyć w drodze nad Morze Kaspijskie. Wiodła ona przez przełęcze, krajobraz zazielenił się, klimat stał się niemalże tropikalny. Cel:jezioro położone na wysokości ponad 2000 metrów. W pewnym momencie droga stała się tak stroma i grząska, że musieliśmy zawrócić. Lub właściwie rzecz biorąc: tak długo jechać wstecz, aż w końcu byliśmy w stanie skręcić.

Do zawrócenia zostaliśmy zmuszeni również na pustyni Kavir na południe od Teheranu. Żołnierze na punkcie kontrolnym uznali nas za szpiegów! Iran i bez tego nie jest najdogodniejszym krajem do podróżowania. Na postojach byliśmy wielokrotnie sprawdzani przez policję. Co prawda żadna z takich sytuacji ostatecznie nie rodziła problemów.Ale bariera językowa sprawiała, że nigdy nie byliśmy pewni, czy rzeczywiście wszystko było w porządku.

Mimo to po czterech tygodniach w Iranie przeważały pozytywne wrażenia. Niektóre przygody przeżyliśmy zresztą tylko dlatego, że umyślnie przemierzaliśmy kraj pomniejszymi drogami. Tym sposobem zagnało nas do wyschniętego koryta rzeki, w którym czuliśmy się jak na Księżycu. Musieliśmy często wysyłać drony w powietrze, bo nie mogliśmy się napatrzeć na zdjęcia z góry.

Trudną do pokonania przeszkodą okazał się przejazd z Iranu do Armenii. Przez pięć godzin wysyłano nas od jednego urzędnika do drugiego. Na końcu stwierdzono, że musimy czekać na weterynarza, który zbada Aimée. Po godzinie czekania zjawił się nagle oficer i zapytał, co my tu jeszcze robimy, skoro przecież odprawiono nas już dawno!

Droga przez południową Armenię to jedna przełęcz za drugą. Drogi są rozjeżdżone przez niezliczone ciężarówki, które transportują irański olej napędowy w głąb kraju. Porządnie nas wytrzęsło. Mike domagał się półbiegów i retardera. Kilka razy dziennie zjeżdżaliśmy z wysokości między 1500 a 2500 metrów na wysokość 400 do 700 metrów, po czym znów się wspinaliśmy. Budownictwo żywo przypomina czasy Związku Sowieckiego. Podczas zakupów próbowaliśmy się porozumieć gestami rąk i nóg, a kasjerki za ladą chichotały.

Część 6 serii RoadStars ukaże się 22 października. Zostańcie z nami!

Zdjęcia: 4-Xtremes