Było gorąco! Dwoje poszukiwaczy przygód ze Szwajcarii na irańskich drogach – część 4

Od wczoraj parkujemy na dziedzińcu należącym do pewnej wsi w południowo-zachodnim Iranie. Duże miasto Sziraz jest oddalone o godzinę drogi. Słyszymy wieczorną modlitwę rozbrzmiewającą nad dachami. W zasadzie chcieliśmy przenocować w pobliżu przy źródle, jednak w końcu przyjęliśmy zaproszenie jednej z rodzin. Jedno z wielu zaproszeń  co najmniej pięć rodzin pytało, czy chcemy u nich zaparkować. Dalej na północy zaprosił nas już do siebie motocyklista, przez którego zostaliśmy obdarowani kilogramami owoców. Jest tutaj wielu miłych, gościnnych ludzi!

Zapierający dech w piersiach upał na pustyni Daszt-e Lut.

Przed kilkoma dniami przeżyliśmy jedną z tych chwil, na które tak długo się cieszyliśmy: przybyliśmy na pustynię Daszt-e Lut położoną w centrum południowo-wschodniej części Iranu. Nasze pierwsze ekstremalne miejsce! Na północy pustyni Kalut, labirynt z piaskowca. Rankiem opuściliśmy drogę i skręciliśmy w pustynne piaski. Aby móc pokonać teren pomiędzy formacjami skalnymi, ciśnienie w oponach obniżyliśmy do trzech barów. Pomimo to musieliśmy piekielnie uważać, aby nie utknąć.

Po upływie dobrej godziny nie było już przed nami śladów innych pojazdów, a około godziny jedenastej zatrzymaliśmy się. Grunt był tak gorący, że nie mogliśmy wypuścić na zewnątrz naszej suczki Aimée. Musiała pozostać w klimatyzowanej kabinie mieszkalnej. W obniżeniu terenu zmierzyliśmy temperaturę gruntu: 82,9 stopnia! Także temperatura powietrza przekraczała 60 stopni. To byłoby jeszcze do zniesienia, ale gorące powiewy wiatru, pojawiające się jakby znikąd, okrutnie paliły skórę! Najpóźniej w takich chwilach stawało się jasne, że osiągnęliśmy pierwsze z ekstremalnych miejsc.

Po nocy na pustyni postanowiliśmy nie spędzać tam kolejnego dnia. Było bowiem tak sucho, że sklejało nam nozdrza. Długie przebywanie na zewnątrz było po prostu niemożliwe. Dlatego w godzinach porannych wyruszyliśmy w drogę. Mike kierował ciężarówką, a ja – Andrea – jechałam motocyklem. W tak trudnym terenie było to dla mnie ogromnym wyzwaniem.

„Antyczna” wywrotka, model 1924, udziela pomocy na drodze.

W drodze powrotnej na szosę stało się: przejeżdżaliśmy po betonowej płycie zakrywającej kanał wodny. Niestety, nie była przygotowana na nasze 13 ton, przez co wpadliśmy tylnym kołem na głębokość 60 centymetrów. Ciężarówka stała tak krzywo, że myśleliśmy, iż nasza przygoda się zakończyła! Jednak również tutaj przyjazność Irańczyków okazała się błogosławieństwem: z pomocą przyszła nam obsada starożytnej wywrotki model 1924 – i po godzinie Axor faktycznie stał znów na twardym gruncie. Poza kilkoma zadrapaniami na tylnej osi i stabilizatorze ciężarówka wyszła z tego bez szwanku.

Od naszego startu pokonaliśmy ponad 10 tysięcy kilometrów. Główne drogi tu, w Iranie, są w całkiem dobrym stanie, jednak z powodu upałów mają wiele nierówności i kolein. Nie tylko to uświadamia nam, że jesteśmy bardzo daleko od domu i w gruncie rzeczy w całkiem innym świecie. Prosty przykład: zagmatwana obsługa waluty. Na granicy wymieniliśmy euro na riale. Jednak na co dzień ludzie posługują się tu tomanami, w przypadku których w stosunku do riala obcina się jedno zero. Turysta nie wie nigdy, czy ceny podane są w rialach, czy w tomanach.

Długie podjazdy, przepełniony prom.

Na pustyni Daszt-e Lut panują ekstremalne warunki, jednak latem bardzo gorąco jest w całym kraju. Pola nawadnia się z podziemnych źródeł  od czasu do czasu nabieramy wodę z jednego z nich. Pokonujemy długie odcinki na wysokości ok. 1500 metrów nad poziomem morza. Na wielu długich podjazdach temperatura silnika mocno wzrasta. Może to być spowodowane jakością oleju napędowego. W każdym razie w Turcji, na bardzo podobnych odcinkach dróg, temperatura utrzymywała się na dość stałym poziomie.

Z pustyni udajemy się na południe Iranu. Naszym celem jest Keszm  największa wyspa w Zatoce Perskiej. Łapiemy zatłoczony prom, na którym znalazło się jeszcze miejsce dla naszego Axora. Ustawiliśmy się ciasno ze złożonymi lusterkami pomiędzy dwoma ciężarówkami, przez co Mike podczas przeprawy nie mógł wyjść z kabiny kierowcy. Klimat na wyspie dosłownie nas powalił: 45 stopni przy 67-procentowej wilgotności powietrza! Pomimo znacznie niższej temperatury niż na pustyni, było to jeszcze bardziej męczące od tamtego suchego upału.

5. część serii RoadStars ukaże się 24 września. Zostańcie z nami!

Zdjęcia: 4-Xtremes