Casus sanıldılar ve aya ulaştılar! İsviçreli maceraperest çiftin yeni maceraları – 5. bölüm

Bizi bugün görebilseydiniz baştaki kadar canlı görünmediğimizi anlardınız. Gürcistan'da bir nehir kıyısında kamp yapıyoruz ve geçtiğimiz gece şiddetli bir fırtına vardı. Kamyonun yakınına bir sürü yıldırım düştü; yani, doğru düzgün bir uyku uyuyamadık.

Yine de keyfimiz yerinde: Birkaç gün içinde Rusya ve Moğolistan vizelerimizi de içeren pasaportlarımız başkent Tiflis'e ulaşacak. Bir ay önce Pakistan vize vermediği için yeni bir rota planladıktan sonra bizim için Rusya'nın Uzak Doğusuna giden yol açıldı. Yani, en azından resmi belgeler hazır.

Kafkasya Cumhuriyeti Gürcistan'a giderken İran'ı sıcak güneyinden en kuzeyine kadar katettik. İsfahan'daki mola, hem Nakş-ı Cihan Meydanı hem de yerel halkla karşılaşmalarımız nedeniyle son derece heyecan vericiydi. Ülkeye eskisi kadar çok turist gelmiyor ve insanlar yabancılarla kurdukları her iletişimde mutlu oluyor. Sık sık yanımıza gelip konuştular, şekerleme verdiler veya akıllı telefonlarıyla bizim fotoğrafımızı çektiler.

Bu misafirperverliğe bakıldığında "eski bir tanıdığımızı" ziyaret edeceğimiz belliydi: Dasht-e Lut çölüne giderken bize kilolarca meyve hediye eden bir çiftçi. Bu sefer hediyeler bizdendi; örneğin çiftçinin meyvelerinden ev yapımı bir marmelat. Çiftçi çok mutlu oldu ve bizi ailesiyle oturmaya davet etti. Makinist olan erkek kardeşi Yamaha'mıza aşık oldu. Bize ücretsiz bir servis sundu ancak biz kabul etmedik. Bu cömertliği kullanmak istemedik ve ayrıca motosikletimiz tıpkı Axor'umuz gibi çok iyi çalışıyor.

Ama bazen en güçlü kamyon bile fayda etmiyor. Bunu Hazar Denizi'ne giderken anladık. Orada patikalardan geçiyorduk, manzara git gide daha yeşil oluyordu, iklim ise neredeyse tropikaldi. Hedef: 2.000 metre yükseklikte bulunan bir göl. Ancak yol bir zaman sonra o kadar çamurlu ve dik hale geldi ki geri dönmek zorunda kaldık. Veya doğrusunu söylemek gerekirse: nihayet bir yerden dönüş yapabilene kadar geri geri sürdük.

Tahran'ın doğusunda bulunan Kavir çölünde de geri dönmek zorunda kaldık. Orada ordu bizi casuslar için bir kontrol noktasında durdurdu! Ne de olsa İran kolay bir seyahat ülkesi değil. Kamp yaparken birden fazla kez polis kontrolü yapıldı. Bu durumların çoğunda sorun çıkmış olmasa da dil engeli nedeniyle her şeyin gerçekten yolunda olup olmadığına hiçbir zaman emin olmadık.

Her şeye rağmen İran'da dört hafta geçirdikten sonra olumlu izlenimler daha baskın geliyor. Bazı maceraları sadece ülkeyi dar yollardan geçmeyi bilinçli bir şekilde seçtiğimiz için yaşadık. Böylece yol bizi kendimizi ay üzerinde gibi hissettiren kurumuş bir nehir yatağına götürdü. Drone'ları birkaç kez uçurmak zorunda kaldık çünkü hava fotoğraflarına doymuyorduk.

İran'dan Ermenistan'a geçiş zorlu bir görevdi. Beş saat boyunca bir gümrük memurundan diğer gümrük memuruna gönderildik. En sonunda da Aimée'yi muayene edecek bir veteriner beklemek zorunda kaldık. Bir saat sonra aniden bir memur geldi ve bize işlerimizin bittiğini ve neden hala burada olduğumuzu sordu!

Ermenistan'ın güneyi art arda geçitlerden oluşuyor. Yollar, İran dizelini ülkenin iç kısmına taşıyan sayısız kamyon nedeniyle aşınmış ve bundan dolayı sallantılı bir yolculuk geçirdik. Mike yarım viteslerin ve bir Retarder'in olmasını istedi. Gün boyunca 1.500 ve 2.500 metre arasındaki rakımlardan 400 ila 700 metre rakıma kadar indik ve çıktık. Ülkenin yapılanması Sovyet zamanlarını anımsatıyordu. Alışveriş yaparken el kol işaretleriyle iletişim kurduk ve tezgahtaki kasiyerler bize güldü.

RoadStars dizisinin 6. bölümü 24 Eylülde yayınlanacak. Takipte kalın!

Resimler: 4-Xtremes