De vorst eist zijn tol – flinke tegenslagen en helpende handen voor de Zwitserse avonturiers – deel 8

Buiten woedt een sneeuwstorm die voor enorm lawaai in de cabine zorgt. Mike zit achter het stuur en moet zich goed concentreren, omdat hij niet veel kan zien. Maar we komen toch vooruit! Op de Amoer-snelweg in Siberië – om preciezer te zijn: de regio Transbaikal in Rusland – voert de weg naar het oosten, om ons heen eindeloze bossen. We moeten de verloren tijd inhalen, want de pitstop in Oelan-Bator, de hoofdstad van Mongolië, vanwaaruit wij ons laatste bericht stuurden, bleek niet het enige oponthoud te zijn.

De reeks tegenslagen en pech begon toen wij vlakbij Oelan-Bator aan de rivier de Tuul stonden, die dichtgevroren was, en naar Rusland wilden. Daar hadden we drie dagen gepauzeerd en tijdens een prachtige dag met volop zonneschijn het gigantische ruiterstandbeeld van Dzjengis Khan bezocht. De Axor startte niet, en al snel werd duidelijk waarom: de batterijen waren leeg. Pas later ontdekten we dat een van de verbruikers sinds de kou-inval 's nachts energie opnam. Sindsdien gebruiken we voor de zekerheid elke avond de kill switch die Leab AG heeft geïnstalleerd. In noodgevallen kan de truck ook met de batterijen van de woonbox worden gestart, maar die waren na de dagen van stilstand ook bijna leeg.

Beste kerst- en nieuwjaarswensen aan alle RoadStars van Andrea en Mike.

Te voet op zoek naar hulp.

Dus moesten te voet op zoek gaan naar hulp, bij een temperatuur van min twintig. Een vrachtwagen als starthulp was geen optie: om bij onze truck te komen, had hij de rivier moeten oversteken en was hij door het ijs gezakt. Daarom waren we zo opgelucht toen we bij een joert aankwamen, waar een bestelwagen en een auto stonden: lichte voertuigen en voldoende accupower, dachten we.

De mannen in de joert boden ons eerst kruidige thee aan. Toen moesten we de bestelwagen aanduwen, wat niet zo makkelijk was omdat er een dode jak op de laadvloer lag. Eenmaal bij de Axor aangekomen, sloten we de voertuigen aan op de accu's en maakten we op onze beurt thee voor de helpers. Maar zelfs na een halfuur opladen konden we de truck niet starten.

Benzineventilator onder de oliecarter.

Ten slotte hadden we op de een of andere manier een Engelssprekende monteur aan de telefoon die – het was zondagavond – iemand naar ons toe zou sturen. En echt: na twee uur werden we gebeld dat onze helpers in de buurt waren. Dus wij snel naar de hoofdweg om hen de weg te wijzen! Weer een stevige wandeling, maar nu in het donker en bij nog lagere temperaturen.

De mannen zetten een benzineventilator en een gasbrander onder onze oliecarter. De accu's van de Axor werden op de wagen en een extra accu aangesloten. Na nog eens een halfuur wachten was de temperatuur van de koelvloeistof opgeklommen tot één graad. De truck startte meteen bij de eerste poging. Vanaf deze nacht lieten we de motor draaien. Wij wilden zeker weten dat de accu's volledig opgeladen waren.

Rookwolk voor het raam.

Vrije baan naar Rusland! Dachten we. Toen Mike 's ochtends voor de grensovergang de standverwarming aan deed om de motor op te warmen – die we hadden uitgezet omdat het 'maar' min twintig was – hing er een rookwolk voor het raam. Mike zette de standverwarming weer uit en probeerde de motor te starten. Toen deze eindelijk aanging, zagen we dat de koelvloeistof lekte!

Bliksemsnel zette ik drie pannen onder het lek. Mike kantelde de cabine naar voren en maakte een provisorische bypass. Ik goot de koelvloeistof weer voorzichtig terug in het systeem. Gelukkig kon de motor weer worden gestart en stroomde er niets meer uit. Genoeg opwinding voor ons eerste kopje koffie...

De ruim zeshonderd kilometer tot de stad Tschita eiste nog meerdere keren zijn tol. Zo hield de wasmachine er een keer mee op, omdat de waterafvoerleiding bevroren was. De oplossing was een kleine luchtverwarming die we 's nachts in de opbergruimte plaatsten om de leiding te ontdooien. Ook de tanks voor AdBlue en de ruitensproeiervloeistof raakten bevroren. De tank voor de ruitensproeiervloeistof kon Mike met de föhn opwarmen en met ruitenwisservloeistof vullen die gemaakt is voor temperaturen tot min 45 graden.

Sneeuwwolken en wandelingen.

Nu blijven er nog 2.600 kilometer over tot Ojmjakon, een dorp van extremen en het meest oostelijke punt van onze reis. In Jakoetsk, ongeveer 1.000 kilometer daarvoor, laten we onze truck nog eens grondig nakijken in een garage van de fabrikant Kamaz, waar Daimler aandelen in heeft. De wegen zijn goed en grotendeels droog, omdat hier geploegd in plaats van gestrooid wordt. Met onze Goodyear-winterbanden hebben we zelfs op besneeuwde rijbanen behoorlijk grip.

Alleen de grote vrachtwagens, die ons tegemoetkomen, trekken sneeuwwolken achter zich aan waardoor Mike even blind moet rijden. Maar ondanks alle hindernissen genieten wij van de rit door het winterse landschap. Kort voor Oelan-Oede hebben wij de fascinerende Ivolginsky Datsan bezocht, een groot boeddhistisch klooster met universiteit. Als het even kan, nemen we de tijd voor een korte wandeling door de poedersneeuw bij twintig graden onder nul. Het weerbericht voor vannacht kondigt min 37 graden aan. Wij zullen de motor voor de zekerheid maar laten draaien.

Deel 9 van de RoadStars-serie verschijnt op 28 januari.Blijf ons volgen!

Foto's: 4-Xtremes