Heet onder de voeten. De twee avonturiers uit Zwitserland zijn onderweg in Iran – deel 4

Sinds gisteren staan we op een binnenhof in een dorpje in het zuidwesten van Iran. De stad Shiraz ligt op een uur rijden hiervandaan. We horen het avondgebed over de daken schallen. Eigenlijk wilden we bij een bron in de buurt overnachten. Maar uiteindelijk zijn we toch op de uitnodiging van een gezin ingegaan. Niet de enige uitnodiging, trouwens: minstens vijf gezinnen hebben ons een overnachtingsplek aangeboden. Verder terug in het noorden had een motorrijder ons al bij hem thuis uitgenodigd en ons een kilo fruit gegeven. De mensen hier zijn erg aardig en gastvrij.

Allesverzengende hitte in de woestijn Dasht-e Lut.

Een paar dagen geleden hebben we een van de momenten beleefd waar we zo lang naar hebben uitgekeken: de aankomst in Dasht-e Lut, een centraal in het zuidoosten van het land gelegen woestijngebied. Onze eerste extreme plek! Ten noorden van de Kaluts, een labyrint van zandsteen, hebben we het asfalt voor het woestijnzand verruild. Om offroad tussen de rotsformaties door te kunnen rijden, hebben we de bandenspanning naar drie bar verlaagd. Desondanks moeten we oppassen dat we niet komen vast te zitten.

Na een dik uur waren er voor ons in het zand geen sporen meer van andere voertuigen te zien en rond 11 uur zijn even gestopt om te pauzeren. De grond was zo heet dat we onze hond Aimée niet naar buiten konden laten. Ze moest in het woongedeelte met airconditioning blijven. Ergens in een dal staken we de thermometer in de grond: 82,9 graden Celsius! De luchttemperatuur bedroeg meer dan 60 graden. Dat zou nog te doen zijn geweest zonder de windvlagen die uit het niets kwamen opzetten en hevig op onze huid brandden. Op die momenten werd wel duidelijk dat we onze eerste Xtreme hadden bereikt.

Na een nacht in de woestijn besloten we geen dag langer op deze plek te blijven. Onze neuzen gingen dichtzitten van de droogte. Het was gewoonweg onmogelijk om langere tijd buiten te zijn. Daarom maakten we ons bij het krieken van de dag klaar om te vertrekken. Mike bestuurde de truck en ik – Andrea – reed op de motor. Dat was vanwege het zware terrein een echte uitdaging voor me.

Pechhulp door 'antieke' 1924-kipper.

Toen we terugreden naar de weg sloeg het noodlot toe. Een betonnen plaat die over een waterkanaal lag, bleek niet bestand tegen onze 13 ton. Een van de achterwielen zakte 60 centimeter weg in het kanaal. De truck stond zo scheef dat we dachten dat ons avontuur voorbij was! Maar ook nu weer konden we rekenen op de behulpzaamheid van de Iraniërs. Enkele lokale bewoners schoten ons te hulp met een oeroude 1924-kipper – na een uur had de Axor weer vaste grond onder de wielen. Afgezien van een paar krassen op de achteras en de stabilisator kwamen we er zonder kleerscheuren vanaf.

Sinds de start hebben we meer dan 10.000 kilometer afgelegd. De grote verbindingswegen in Iran zijn goed aangelegd. Maar vanwege de hitte zitten er veel hobbels en sporen in het wegdek. Niet alleen de weg geeft ons het gevoel dat we ver van huis zijn en dat we ons praktisch in een andere wereld bevinden, ook de valuta is buitengewoon verwarrend. Aan de grens hebben we euro's voor rials omgewisseld. In de praktijk rekenen de Iraniërs echter met de toman. Het bedrag in toman krijg je door een nul van het bedrag in rial af te halen. Als toerist weet je echter nooit of prijzen in rial of in toman staan aangegeven.

Lange hellingen en een overvolle veerboot.

In de Dasht-e Lut-woestijn heerst een extreem klimaat, maar in de zomer is het in het hele land uitzonderlijk heet. Velden worden met water uit ondergrondse bronnen bevloeid. Af en toe kunnen we uit zo'n bron water tanken. We leggen lange stukken af op een hoogte van ongeveer 1500 meter boven zeeniveau. Door de vele langgerekte hellingen loopt de temperatuur van de motor aardig op. Dat kan overigens ook aan de kwaliteit van de diesel liggen. In Turkije bleef de temperatuur bij vergelijkbare omstandigheden namelijk wel heel constant.

Van de woestijn naar het zuiden van Iran met Qishm, het grootste eiland in de Perzische Golf, als bestemming. Het lukte ons een plaats te bemachtigen op een propvolle veerboot. Onze Axor paste met ingeklapte spiegels nog maar net tussen twee andere trucks in: Mike kon de cabine tijdens de overtocht niet verlaten. Het klimaat op het eiland – een temperatuur van 45 graden en een luchtvochtigheid van 67 procent – kwam aan als een mokerslag. Ondanks de veel lagere temperatuur dan in de woestijn was de vochtige lucht op Qishm toch veel uitputtender dan de droge woestijnlucht.

Deel 5 van de RoadStars-serie komt op 24 september uit. Blijf ons in de gaten houden!

Foto's: 4-Xtremes