De vorst eist zijn tol – verpletterende ramp en helpende handen voor de Zwitserse avonturiers – Deel 8

Buiten woedt een sneeuwstorm waardoor de cabine heftig kraakt. Mike moet zich aan het stuur enorm concentreren, omdat hij niet veel kan zien. Maar we komen vooruit! Op de Amoer-snelweg in Siberië – of beter: in de Russische regio Transbaikal – rijden we oostwaarts met rondom ons oneindige bossen. We willen verloren tijd inhalen. Want het is niet bij de stop in de werkplaats in de Mongoolse hoofdstad Ulaanbaatar gebleven, van waar we ons laatste bericht stuurden.

De tegenslagen begonnen toen we van de dichtgevroren rivier Tuul in de buurt van Ulaanbaatar naar Rusland wilden rijden. We hadden daar drie dagen pauze genomen en onder andere bij een heerlijk zonnetje het gigantische standbeeld van Dzjengis Khan in de buurt bezocht. Nu startte de Axor niet en het was al gauw duidelijk waarom: de batterijen waren leeg. Pas later ontdekten we dat sinds het begin van de koudegolf een verbruiker ‘s nachts energie gebruikt – en sindsdien gebruiken we veiligheidshalve elke avond de killswitch die Leab AG heeft ingebouwd. In noodgevallen start de truck ook met behulp van de batterijen van de woonbox, maar die waren na een paar dagen stilstaan ook bijna leeg.

Andrea en Mike wensen alle RoadStars een vrolijke kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar.

Te voet op zoek naar hulp.

Dus gingen we te voet op zoek naar hulp, bij min 20 graden. Een andere vrachtwagen deed dienst als starthulp: om bij onze vrachtwagen te geraken, had hij de rivier moeten oversteken en was hij ingebroken. We waren des te opgeluchter toen we bij een joert aankwamen waarvoor een bestelwagen en een personenwagen stonden: lichte voertuigen en voldoende batterijvermogen, dachten we.

De mannen in de joert boden ons eerst kruidige thee aan. Dan moest de bestelwagen worden gestart – helemaal niet zo makkelijk met een dode jak op het laadplatform. Bij de Axor aangekomen, hingen we de voertuigen aan de batterijen en maakten we zelf thee voor de helpers. Maar zelfs na een half uur laden, startte de truck niet.

Bladblazer onder het oliecarter.

Uiteindelijk kregen we ergens een Engelstalige uitbater van en werkplaats aan de lijn, die – op een zondagavond – iemand wilde langs sturen. En inderdaad: na twee uur kregen we een telefoontje, onze helpers zouden in de buurt zijn. En dus vertrokken we naar de hoofdweg om hen de weg te tonen! Opnieuw lopen, nu in het donker en bij nog ijzigere temperaturen.

De mannen zetten een bladblazer en een gasbrander onder ons oliecarter. De batterijen van de Axor werden aan de personenwagen en een extra batterij gehangen. Opnieuw een half uur wachten tot de thermometer van het koelmiddel één graad aangaf. Al bij de eerste poging sloeg de vrachtwagen aan. De volgende nacht was de eerste nacht dat we de motor lieten draaien. We wilden zeker zijn dat de batterijen volledig zouden opladen.

Dampwolk voor het venster.

Ruim baan naar Rusland! Dachten we. Toen Mike ‘s ochtends voor de grensovergang de standverwarming aanzette om de motor voor te verwarmen – we hadden hem op ‘amper’ min 20 graden afgesteld –, zagen we een dampwolk voor het venster. Mike schakelde de standverwarming uit en probeerde de motor te starten. Toen hij eindelijk aansloeg, ontdekten we: dat er koelmiddel uit stroomde!

Ik plaatste bliksemsnel drie potten onder het lek. Mike kantelde de cabine en knutselde een provisoire overbrugging in elkaar. Voorzichtig goot ik het koelmiddel opnieuw in het systeem. Gelukkig startte de motor, en liep er niets meer uit. Volop commotie nog voor de eerste koffie ...

Op de 600 kilometer tot in de grootstad Tsjita eiste de koude nog een paar keer zijn tol. Een keer viel onze wasmachine stil door een bevroren afvoerleiding. De oplossing: een kleine luchtverwarming die we ‘s nachts in de opbergruimte moesten zetten om de leiding te ontdooien. Ook de reservoirs voor AdBlue en de ruitenwisservloeistof vroren dicht. In dat laatste geval kon Mike ontdooien met de haardroger en vullen met ruitenwisservloeistof die bestand was tegen temperaturen tot min 45 graden.

Sneeuwwolken en wandelingen.

Nu zijn het nog 2.600 kilometer tot in Ojmjakon, een extreme locatie en het meest oostelijke punt van onze reis. Ongeveer 1.000 kilometer daarvoor, in Jakoetsk, laten we onze truck nakijken in een werkplaats van Kamaz, waarin Daimler aandelen bezit. De wegen zijn goed en meestal droog, omdat hier geploegd in plaats van gestrooid wordt. Onze Goodyear-winterbanden geven ons zelfs op een met sneeuw bedekte rijbaan goede grip.

Alleen wanneer grote vrachtwagens ons pad kruisen, laten die een grote sneeuwwolk achter zich zodat Mike een tijdje blind moet rijden. Maar ondanks alle hindernissen genieten we van de winterse rit. Vlak voor Oelan-Oede bezochten we het superspannende Ivolginski Dazan, een groot boeddhistisch klooster met universiteit. En we maken ook altijd wat tijd vrij om een korte wandeling door de poedersneeuw bij een knapperige min 20 graden. Voor deze nacht werd min 37 graden aangekondigd. We zullen de motor veiligheidshalve laten draaien.

Deel 9 van de RoadStars-reeks verschijnt op 28 januari. Blijf op de hoogte!

Foto's: 4-Xtremes