Altijd offroad – het Zwitserse avonturierskoppel ‘verovert’ Centraal-Azië – Deel 7

Hamerslagen en het gebrom van een slagmoersleutel zijn de soundtrack bij dit verslag. Dat kan alleen maar betekenen: we lassen een pitstop in – in een werkplaats in Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. De voorbije twee maanden hebben we bijna uitsluitend op krakkemikkige wegen gereden. In Mongolië zijn zelfs de hoofdwegen zo goed als offroad. En dat eist zijn tol.

Grindwegen als zout in de soep.

Maar met een dubbel vraagteken: rijden naast Europees-verharde wegen is voor ons zoals het zout in de soep. En onze Axor trotseert het allemaal. Het zijn eerder kleinigheden die we moeten oplossen. Zo moeten bijvoorbeeld de beugels voor de opbergboxen opnieuw gelast worden. Door het voortdurende schokken is de ene na de andere afgebroken.

Sinds onze laatste on-the-road-story hebben we ongeveer 1.000 kilometer in Kazachstan afgelegd, dan een stukje over Russisch grondgebied, vanwaar we naar Mongolië gereisd zijn. In Kazachstan hebben we twee wondermooie plaatsen bezocht: de nationale parken Scharyn en Altyn-Emel. Zowel Mike als ik – Andrea – maar ook Aimée genoten ervan om te wandelen en de natuur te ontdekken.

Min 20 graden in het nachtelijke Altai-gebergte.

Terwijl ik dit schrijf, liggen de temperaturen net onder het vriespunt. Dat is ijzig tegenover in Turkije of Iran, maar niets vergeleken met de nachten in het Russische Altai-gebergte: tot min 20 graden was het daar. Een mooi voorsmaakje van de ‘echte’ Russische winter die ons te wachten staat!

Maar het landschap maakte veel goed. Een keer hebben we overnacht aan een oude bergpas met schitterend uitzicht. Overdag was het niet de toestand van de weg die ons afremde, maar ikzelf, omdat ik herhaaldelijk wilde stoppen om foto’s te maken. Op een heerlijke zonnige dag in het Altai-gebergte lasten we een pauze in omdat we onze berg vuile kleren wilden wassen. We moesten voor het eerst ijs hakken om vers water te vinden.

Een grenspost uit het niets.

Een speciale ervaring was de grensovergang naar Mongolië. We wilden eerst nog wat voorraden aanvullen omdat in de supermarkten in Rusland alles verkrijgbaar is. Helemaal bovenaan op onze lijst: diepgevroren groenten. In reisverslagen hadden we immers gelezen dat je in de landelijke gebieden van Mongolië amper groenten vindt. Bovendien wilden we ook genoeg diesel inslaan. Tja, en dan stonden we plots aan de grenspost – 50 kilometer voor de eigenlijke grens.

We werden van de ene grenswachter naar de andere gestuurd. Maar dat was niet genoeg, we wilden ook nog een ongevallenverzekering afsluiten. Dat was buiten Europa, waar onze Zwitserse polis geen dekking biedt, tot nu toe altijd al gelukt aan elke grensovergang. De verzekeringskantoren zijn meestal ondergebracht in containers – spartaans, maar alles verloopt correct.

Behalve hier: de vrouw aan het loket wilde eerst het dubbele aanrekenen van de prijs die we online gevonden hadden, en vervolgens vulde ze het formulier in met onleesbaar gekrabbel. Toen vervolgens nog een man die erbij stond ons van alles wilde aansmeren, gaven we het op. Gelukkig kregen we twee dagen later in een dorp de kans om toch nog een verzekering af te sluiten.

En lukt het niet meer – dan moeten we graven.

Maar wijd en zijd geen mens te bekennen wanneer we weer eens vastrijden. In de zomer gebeurt dat hier vaak, dat zie je aan de diepe greppels in de weg. We ontweken de ene na de andere, net als de waterputten met de drinkende kamelen. En dan zat de vrachtwagen langs rechts plots vast.

Zo zonder hulp moesten we op onze zandplaten vertrouwen. En inderdaad: wat schuiven, goed gas geven en we hadden weer vaste grond onder onze wielen. Maar dan moesten we onze platen nog gaan zoeken. Twee waren vast komen te zitten in de modder toen we erover reden en waren niet meer te zien. We moesten nog eens twee uur graven voor we ze eindelijk terugvonden.

Vlak voor Ulaanbaatar beleefden we ten slotte een dag, die de fascinatie voor Mongolië perfect weerspiegelde: ‘s Ochtends reden we over zandbergen, wat na alle steenslag erg aangenaam was. ‘s Namiddags over een besneeuwd plateau en uiteindelijk opnieuw naar beneden in de droge steppe. Nu houden we dus een pitstop in de hoofdstad – en we kijken ernaar uit om binnen een paar dagen opnieuw te kunnen vertrekken.

Deel 8 van de RoadStars-reeks verschijnt op 17 december. Blijf op de hoogte!

Foto's: 4-Xtremes