De Kammermanns stoten door tot op de Koudepool, ondanks alle hindernissen – Deel 9

De thermometer geeft min 15 graden aan, en het voelt aan als lente. Zolang het niet kouder wordt dan min 20 graden, hebben we geen handschoenen nodig. We hadden meer dan een maand ijzige temperaturen en zijn eraan gewend geraakt. Ja, we hebben Ojmjakon bereikt, onze derde Xtreme-locatie in het Verre Oosten van Rusland. Maar alles op zijn tijd, want de weg daar naartoe was spectaculair en ons verblijf ook.

Een paar dagen na ons laatste bericht zag ik in het donker – door de korte dagen rijden we nu ook ‘s avonds – plots vlammen van onder de woonruimte komen. Mike stopte en sprong met de brandblusser in de woonbox. Pas na een lange, bange seconde beseften we: hier brandt niets, maar uit het verdeeldifferentieel lekte olie die verdampte op de hete truckonderdelen. Door het licht onderaan op de box zag het eruit als vlammen.

In sneltempo reden we naar de volgende afrit en brachten we een van onze koudste nachten tot dusver door in onzekerheid. De volgende ochtend wees de thermometer nog altijd min 45 graden aan. Nu zagen we dat er heel veel olie gelekt was, maar niet waar ze vandaan kwam. We vulden olie bij, maar hadden niet genoeg bij om het peil echt aan te passen.

Enorme afstanden, beperkte infrastructuur.

Opnieuw in slakkengang legden we 50 kilometer tot aan het volgende dorp af – en kregen we een idee van hoe enorm de afstanden hier zijn en hoe beperkt de infrastructuur: Het was nog 800 kilometer tot aan de werkplaats van Daimler-dochter Kamaz in Jakoetsk, waar we hoe dan ook naartoe moesten voor een check-up. Onderweg konden we in een kleinere werkplaats altijd olie laten bijvullen en zo toch enigszins gerustgesteld naar Jakoetsk vertrekken.

Op het heuvelige, besneeuwde traject kwamen we een aantal voertuigen tegen, die met panne aan de kant stonden, van de baan gegleden of omgekanteld waren – en uiterst coole Russen: we stopten bij een vrachtwagen die op zijn zijkant lag om te helpen. Maar de twee passagiers stonden bij min 40 graden ontspannen buiten en deden teken dat we konden doorrijden. Er komt al iemand!

Op naar de beslissende etappe!

In de werkplaats bleek: het olielek werd veroorzaakt door een oude dichting. Wat een geluk dat er geen grote reparaties nodig waren! De monteurs isoleerden nog de leidingen en reservoirs van de servosturing, en dan waren we klaar voor onze volgende bestemming: Ojmjakon. Nog maar 1.000 kilometer! Na opnieuw een rivierovertocht staken we op de Kolyma Highway een bergketen over. Het landschap is wondermooi! Omdat de zon zo ver in het noorden altijd vlakbij de horizon staat, heb je de hele dag het perfecte licht om foto’s te maken. Waarbij het in de winter maar licht is tussen 9 en 15 uur.

De laatste 200 kilometer legden we af over een kleinere weg, waar we op de hele dag maar drie, vier auto’s tegenkwamen. ‘s Avonds kunnen we, ook dankzij de lampen van LED Lightpower op het dak, altijd goed inschatten of er geschikte plaats is om te overnachten. Toch staan we ook ‘s ochtends soms voor verrassingen. Zo kregen we een keer bezoek van Jakoetische paarden.

“Servus” op de Koudepool.

Dan, eindelijk, op een vroege avond: Ojmjakon! De officiële thermometer geeft min 49 graden aan. Het eerste wat we hoorden, was “Servus”: twee Oostenrijkers die met een groep naar hier gekomen waren, begroetten ons bij het uitstappen. We waren bijna teleurgesteld om aan de andere kant van de wereld eerst Duits te horen.

‘s Nachts en de volgende dag werd het nog een paar graden kouder. Maar de hier mogelijke min 70 graden maakten we niet mee. Maar toch: de koude was heftig! Zelfs de kleinste dingen werken niet zoals het hoort in zulke omstandigheden. Zo verliest onze tape zijn kleefkracht vanaf min 30 graden, breken kabelbinders af als we ze aantrekken en krimpen de deurdichtingen van de cabine zo fel samen dat de wind gewoon binnen blaast.

Aimée moest een jasje en schoenen aan omdat ze anders krampen in haar poten zou krijgen. De minimale vochtigheid die uit de standverwarming stroomt, veranderde in ijspegels. Kortom: alles vroor vast! Aangenaam neveneffect: we konden de diepvrieskist uitschakelen en de inhoud gewoon in een buitenbox bewaren. Je hebt veel tijd om dingen op te zoeken. Maar hoe min 50 graden aanvoelt, kan je je niet voorstellen tot je het zelf meegemaakt hebt.

Deel 10 van de RoadStars-reeks verschijnt op 25 februari. Blijf op de hoogte!

Foto's: 4-Xtremes