Voor spionnen gehouden en op de maan geland! Nieuws van het Zwitserse avonturierskoppel – Deel 5

Als jullie ons nu zouden kunnen zien, zouden we niet zo’n frisse indruk maken. We kamperen in Georgië op een rivierbedding, en de voorbije nachten was er hevig onweer. Een paar keer is de bliksem vlakbij onze vrachtwagen ingeslagen – zoveel hebben we dus niet geslapen.

Toch hebben we een opperbest humeur: binnen enkele dagen zouden onze paspoorten in de hoofdstad Tiflis moeten klaarliggen, samen met de visums voor Rusland en Mongolië. Nadat we vorige maand onze route moesten aanpassen omdat Pakistan onze visums had geweigerd, ligt de weg naar het verre oosten van Rusland open. Toch wat de administratieve rompslomp betreft.

Onderweg naar de Kaukasusrepubliek Georgië hebben wij Iran van het droge zuiden tot helemaal in het noorden doorkruist. Bijzonder spannend was de tussenstop in Isfahan: door het enorme Plein van de Imam, maar ook door de ontmoetingen met de plaatselijke bevolking. Er komen niet veel toeristen meer naar het land, en de mensen genieten van elk contact met buitenlanders. We werden telkens opnieuw aangesproken, kregen zoetigheden aangeboden of werden vereeuwigd op de smartphone.

Met zoveel gastvrijheid was duidelijk dat wij een ‘oude bekende’ moesten bezoeken: een boer die ons op weg naar de woestijn Dasht-e Lut kilo’s fruit had meegegeven. Deze keer namen wij geschenken mee, zoals zelfgemaakte confituur van zijn fruit. De boer was erg blij en nodigde ons uit bij zijn familie. Zijn broer, een monteur, werd op slag verliefd op onze Yamaha. Hij bood ons een gratis onderhoud aan, dat we toch maar geweigerd hebben. We wilden geen misbruik maken van zijn vrijgevigheid, en de motorfiets loopt perfect – net zoals onze Axor.

Vaak geraakt zelfs de sterkste truck echter niet verder, zoals we onderweg naar de Kaspische Zee mochten ervaren. Daar reden we over passen, het landschap werd groener, het klimaat was bijna tropisch. De bedoeling: een meer bezoeken op meer dan 2.000 meter hoogte. De weg was op een bepaald moment zo zompig en steil dat we moesten omkeren. Of beter: dat we zo lang achteruit moesten rijden tot we eindelijk konden draaien.

Ook in de woestijn Kavir ten oosten van Teheran dwong men ons om rechtsomkeer te maken. De militair aan een checkpoint dacht dat we spionnen waren! Iran is echt niet het makkelijkste land om te reizen. Bij het kamperen zijn we meermaals door de politie gecontroleerd. Toch hebben we nooit echt problemen gehad. Maar door de taalbarrière wisten we nooit echt zeker of alles ok was.

Van die vier weken in Iran blijven echter alleen maar positieve indrukken over. Veel avonturen hebben we overigens alleen meegemaakt omdat wij het land bewust langs  kleinere wegen doorkruisten. Het heeft ons ook verrast in een opgedroogde rivierbedding waar we ons op de maan waanden. We moesten de drones meermaals laten vliegen omdat we maar niet genoeg kregen van de luchtfoto’s.

De reis van Iran naar Armenië was zwaar. Vijf uur lang werden we van de ene grenswachter naar de andere gestuurd. Uiteindelijk moesten we op een dierenarts wachten die Aimée zou onderzoeken. Na één uur wachten kwam plots een beambte met de vraag wat we hier nog deden, we zijn immers al lang klaar!

Het zuiden van Armenië bestaat uit de ene pas na de andere. De straten zijn uitgereden door de ontelbare trucks die Iraanse diesel naar het binnenland transporteren, en wij werden helemaal dooreengeschud. Mike wenste dat we halve versnellingen en een retarder hadden. Een paar keer per dag reden we van 1.500 of 2.500 meter hoogte naar 400 tot 700 meter en dan opnieuw omhoog. De bouwstijl herinnert sterk aan het sovjettijdperk. Bij het boodschappen doen, moesten we met handen en voeten communiceren, en de kassières grinnikten.

Deel 6 van de RoadStars-reeks verschijnt op 22 oktober. Blijf op de hoogte!

Foto's: 4-Xtremes