Σοβαρή οπισθοδρόμηση και περιπετειώδης τουρισμός στη Βουλγαρία για τους Kammermann – 12ο μέρος

Η τελευταία μας ανταπόκριση ήταν από τη Γεωργία, γεμάτη προσμονή για την επιστροφή στην Τουρκία. Άλλωστε, το περασμένο καλοκαίρι είχαμε περάσει πολύ καλά εκεί στο δρόμο προς την Ανατολή. Τώρα βρισκόμαστε στη Σερβία και στο μεταξύ δεν πήγαμε ποτέ στην Τουρκία. Μάλιστα, τα νέα είναι ακόμη χειρότερα: χρειάστηκε να ακυρώσουμε το ταξίδι στη χαμηλότερη περιοχή της υφηλίου στη Νεκρά Θάλασσα, δηλαδή, στην τελευταία ακραία τοποθεσία. Χρειάστηκε να το σκεφτούμε πολύ. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Πριν φύγουμε από Γεωργία για Τουρκία, καθαρίσαμε το Axor μας και απολαύσαμε για λίγο ακόμη την ηρεμία του σημείου στο οποίο είχαμε κατασκηνώσει στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας. Κάποια στιγμή πέρασαν αστυνομικοί, αλλά μόνο για να μας χαιρετήσουν φιλικά. Η επόμενη συνάντησή μας με τις αρχές δεν έμελλε να είναι τόσο ευχάριστη.

Αναγκαστική επιστροφή στη Γεωργία.

Κατά την είσοδό μας στην Τουρκία, εγώ, η Andrea, έπρεπε να περάσω τα σύνορα πεζή, όπως και σε πολλές άλλες χώρες. Συνήθως, κάνω πολύ πιο γρήγορα από το Mike, που έχει αναλάβει τη γραφειοκρατία. Γι' αυτό, δεν ανησύχησα που κι αυτήν τη φορά έκανε πολλή ώρα. Όμως, έπειτα σκοτείνιασε και είδα από ένα παράθυρο ότι ο Mike ακόμη συζητούσε.

Τελικά, ήρθε περπατώντας μέχρι την πύλη ελέγχου και μου είπε ότι έπρεπε να επιστρέψω στη Γεωργία. Ο Mike έκανε αναστροφή με το Axor και στηθήκαμε ξανά στην ουρά με τα οχήματα που περίμεναν να μπουν στη Γεωργία. Για όλα τα άλλα, έπρεπε να απευθυνθούμε στο τουρκικό προξενείο. Ευτυχώς, το πλησιέστερο απείχε μόλις 20 χιλιόμετρα. Τι στο καλό είχε συμβεί;

Απαγόρευση εισόδου για δύο χρόνια.

Διαπιστώσαμε, ότι στην τελευταία έξοδό μας από την Τουρκία, είχε απαγορευτεί η επανείσοδος στον Mike για δύο χρόνια. Για να σας εξηγήσω το λόγο, πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: στη διάρκεια της τότε παραμονής μας, ένα πρακτορείο από την Ελβετία μας είχε στείλει τα δεύτερα διαβατήριά μας με τη βίζα για το Ιράν. Βάσει της ελβετικής νομοθεσίας, έπρεπε ο καθένας μας να έχει μαζί του μόνο από ένα διαβατήριο. Γι' αυτό στείλαμε τα πρώτα διαβατήρια με τις σφραγίδες εισόδου της Τουρκίας στην πατρίδα.

Είχαμε βγάλει φωτοτυπίες τις σφραγίδες. Όμως, ο υπάλληλος δεν τις δέχτηκε κατά την έξοδό μας. Πιο συγκεκριμένα, τότε υπήρξε πρόβλημα μόνο με το διαβατήριο του Mike. Με το δικό μου ήταν όλα εντάξει. Μετά από συζητήσεις που κράτησαν τέσσερις ώρες, μας επιτράπηκε η έξοδος προς το Ιράν. Νομίζαμε ότι το θέμα είχε τελειώσει εκεί. Κάθε άλλο, όπως φάνηκε τώρα. Για να αρθεί η απαγόρευση για το Mike, έπρεπε να πάει στο τουρκικό προξενείο στην Ελβετία. Ασφαλώς, δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί αυτό.

Αντί για τη Μεσόγειο, στη Μαύρη Θάλασσα.

Έτσι, αναζητήσαμε εναλλακτικούς τρόπους για να φτάσουμε από τη Γεωργία στην Ευρώπη. Μπορούσαμε να επιστρέψουμε στη Ρωσία και μετά να κατευθυνθούμε προς Ελβετία μέσω Ουκρανίας. Όμως, θα ήταν τεράστια παράκαμψη. Μετά από έρευνα, αποφασίσαμε να περάσουμε με φέρι μποτ τη Μαύρη Θάλασσα και να πάμε προς Βουλγαρία – από Μπατούμι προς Μπουργκάς. Το επόμενο δρομολόγιο αναχωρούσε σε τρεις μέρες. Επικοινωνήσαμε με την ακτοπλοϊκή εταιρεία και κλείσαμε θέση.

Ωστόσο, για την ώρα, δεν υπήρχε κανένας λόγος να χαιρόμαστε. Το σχέδιό μας ήταν να μεταφερθούμε από τις τουρκικές ακτές της Μεσογείου στο Ισραήλ μέσω Κύπρου. Η μόνη εναλλακτική ήταν να πάμε από τη Βουλγαρία στην Ελλάδα και από εκεί να πάρουμε το φέρι μποτ για το ισραηλινό λιμάνι της Χάιφα. Όμως, θα μας κόστιζε 6.000 ευρώ: πολύ περισσότερο από το πέρασμα από την Τουρκία – και υπερβολικά πολύ για τον προϋπολογισμό μας. Με λίγα λόγια: είχαμε «κολλήσει» για τα καλά.

Με τα ευρώ στο χέρι.

Τουλάχιστον, τώρα είχαμε την ευκαιρία να χαλαρώσουμε για τρεις μέρες σε μια παραλία της Γεωργίας. Η μόνη μας αποστολή: να σηκώσουμε χρήματα στο εθνικό νόμισμα, το Λάρι, και να κάνουμε συνάλλαγμα – η ακτοπλοϊκή εταιρεία ήθελε ευρώ σε μετρητά. Στο δρόμο για την τράπεζα, το ανταλλακτήριο και το ταξιδιωτικό πρακτορείο, μας έπιασαν τα γέλια για το πόσο στραβά είχαν πάει τα πράγματα.

Διανυκτερεύσαμε στο λιμάνι και στις 4.00 το πρωί μας πήραν τηλέφωνο ότι το φέρι μποτ ήταν έτοιμο να φορτώσει. Το κατάστρωμα ήταν μισογεμάτο, έτσι μας έδωσαν μία καμπίνα για τέσσερις. Μας επέτρεψαν να πάρουμε και την Aimée μαζί μας. Ακολούθησαν δυο μέρες κυρίως ύπνου, στη διάρκεια των οποίων κυκλοφορήσαμε μόνο στο κατάστρωμα, για να βγάλουμε έξω την Aimée και να πάμε στην καντίνα. Κατόπιν περιμέναμε δυο ώρες στη Βουλγαρία για να ξαναγεμίσει το φέρι μποτ: το μηχανογραφικό σύστημα της υπηρεσίας αλλοδαπών είχε «κρασάρει».

ΑΤΙΑ και αρχαία έγγραφα.

Αφήνοντας πίσω μας τους μπελάδες, είχε έρθει πλέον η στιγμή να κάνουμε τουρισμό. Ένας από τους προορισμούς μας: το «ΑΤΙΑ» της Βουλγαρίας στο κέντρο της χώρας, το μνημείο Μπούζλουντζα, που χτίστηκε προς τιμήν του σοσιαλιστικού κινήματος, στην κορυφή που πήρε το όνομά της από τον Hadzhi Dimitar. Το μνημείο δεν είναι πλέον προσβάσιμο, όμως μας προσέφερε ένα εντυπωσιακό θέαμα.

Στη Βουλγαρία μπορεί κανείς να επισκεφτεί πολλά μοναστήρια και εκκλησίες. Μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα το «Μοναστήρι της Θείας Μεταμορφώσεως του Κυρίου» που βρίσκεται σε ένα φαράγγι στον ποταμό Yantra. Είναι χτισμένο πάνω στο βράχο και μέσα ζωγραφισμένο με υπέροχα χρώματα. Εξίσου ενδιαφέρον ήταν ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που προφανώς άνηκε στο συγκρότημα. Εκεί βρήκαμε παλιά ρούχα, σεντούκια και έπιπλα, καθώς και έγγραφα που χρονολογούνται πάνω από 100 χρόνια σκορπισμένα ανάκατα στα δωμάτια.

Φωτογραφίες: 4-Xtremes