Λείος πάγος και γεύση από πατρίδα στην καρδιά της Σιβηρίας για τους Ελβετούς εξερευνητές – 10ο μέρος

Αρχικά, ένας γρίφος: Καθόμαστε σε ένα ζεστό σαλόνι στο Νοβοσιμπίρσκ και περιμένουμε πώς και πώς το φαγητό. Τι μας σερβίρουν; Ρακλέτ – μια γεύση από την πατρίδα στην καρδιά της Σιβηρίας! Ο οικοδεσπότης μας ονομάζεται Mikhail και έχει ένα Unimog, με το οποίο οργώνει τα δάση κοντά στη γενέτειρά του δίνοντας μάχη με το χιόνι και τη λάσπη. Κυρίως, όμως, μας γράφει στο Instagram εδώ και μήνες και μας προσκάλεσε στο σπίτι του και στην οικογένειά του. Ακόμα μια ιστορία που φαντάζει απίθανη.

Ένας εθνικός δρυμός μόνο για μας.

Αφήνουμε πίσω μας μια εξόρμηση στη λίμνη Βαϊκάλη. Σύμφωνα με την Unesco, στης οποίας τη φυσική κληρονομιά συγκαταλέγεται, είναι η παλαιότερη και συγχρόνως βαθύτερη λίμνη γλυκού νερού της υφηλίου. Από την πόλη Ουλάν Ουντέ, όπου κάναμε μια στάση στον συμπατριώτη μας, τον Lukas, κατευθυνθήκαμε προς την ανατολική πλευρά του τεράστιου υδάτινου όγκου. Εκεί το χιόνι ήταν τόσο πολύ, που η όχθη ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της απροσπέλαστη. Γι' αυτό το πρώτο βράδυ διανυκτερεύσαμε στον εθνικό δρυμό της Υπερβαϊκάλης – τον οποίο είχαμε μόνο για μας. Πρέπει να φαντάζει πολύ περίεργο, ότι ταξιδεύουμε το χειμώνα και όχι όταν είναι καλός ο καιρός.

Την επόμενη μέρα καταφέραμε να φτάσουμε στην όχθη. Εδώ η λίμνη δεν ήταν εντελώς παγωμένη, μπορέσαμε, όμως, να περπατήσουμε πάνω στον παγετό και να απολαύσουμε τη φύση. Οι δασοφύλακες στην είσοδο του δρυμού μας είχαν προειδοποιήσει ότι θα ήταν καλύτερα να μην οδηγήσουμε το φορτηγό στον παγετό. Δεν μας είχε περάσει καν από το μυαλό. Κάποιοι Ρώσοι είναι λιγότερο φοβητσιάρηδες. Απλώς δοκιμάζουν και οδηγούν στον πάγο με ανοιχτές πόρτες, ώστε, εάν χρειαστεί, να πηδήξουν γρήγορα έξω. Έχουμε ακούσει εξωφρενικές ιστορίες.

Κύμα ψύχους στο Ιρκούτσκ.

Αφού οδηγήσαμε κατά μήκος της νοτιοδυτικής όχθης της λίμνης Βαϊκάλης, φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Σιβηρίας, το Ιρκούτσκ. Κάναμε το γύρο σε χρόνο ρεκόρ. Ενώ στον παγωμένο πόλο του Οϊμιάκον είχαμε πετύχει μια εβδομάδα «ζέστης», εδώ επικρατούσε κύμα ψύχους. Τη νύχτα το θερμόμετρο έπεφτε στους μείον 40. Το πρωί ο καιρός ήταν εξίσου αδυσώπητος λόγω και του τσουχτερού ανέμου.

Μετά από δύο βράδια κατευθυνθήκαμε προς τη δυτική όχθη. Εκεί, σε έναν όρμο κοντά στην περιοχή του Chernorud, θέλαμε να δούμε τον γαλάζιο ιριδίζοντα πάγο – και δεν απογοητευτήκαμε. Επειδή φυσάει συνέχεια, ο πάγος είναι εντελώς λείος. Μπροστά σε αυτό το φαντασμαγορικό θέαμα, δεν μας πείραξε καθόλου που βγάλαμε τα πολύ χοντρά μπουφάν για να περπατήσουμε. Παρόλο που εδώ και τα επιβατικά οχήματα και τα φουσκωτά σκάφη κινούνται πάνω στον πάγο, είναι περίεργη αίσθηση να βλέπεις μόνο σκοτάδι κάτω από τα πόδια σου. Αισθάνεσαι μεγαλύτερη σιγουριά, όταν στέκεσαι πάνω από μια βαθιά ρωγμή, επειδή έτσι βλέπεις τι πάχος έχει ο πάγος.

Στον παγωμένο αέρα.

Για το βράδυ απομακρυνθήκαμε από την όχθη. Μετά από μόλις μία ώρα που το Axor ήταν σταματημένο στον κρύο αέρα, το υγρό του συστήματος σερβοδιεύθυνσης είχε ήδη πήξει. Έπρεπε να συνεχίσουμε προσεκτικά, διαφορετικά το λάδι θα υπερχείλιζε. Άρα, ήταν σημαντικό να βρούμε ένα σημείο να κατασκηνώσουμε προστατευμένο από τον άνεμο. Το τοπίο στη δυτική πλευρά της λίμνης Βαϊκάλης μας θύμισε τη Μογγολία: λόφοι στη σειρά, πενιχρή βλάστηση. Καλυμμένο με χιόνι, μοιάζει με ζωγραφιά.

Το πρωί πήγαμε ξανά στον παγετό, για να βγάλουμε φωτογραφίες. Είχε πάλι βάρβαρο κρύο, μείον 37. Μόλις φτάσαμε στην ανοιχτή θάλασσα, ερχόμενοι από τον όρμο και περνώντας γύρω από μια χερσόνησο, φύσαγε τόσο δυνατά, που χρειάστηκε να οπισθοχωρήσουμε, για να προστατέψουμε τα πρόσωπά μας από τον αέρα. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και φύγαμε. Η Aimée δεν μας είχε ακολουθήσει καν σε αυτήν τη βόλτα στον πάγο.

Προχωράμε, γιατί η βίζα λήγει!

Μετά έπρεπε να προχωρήσουμε, διότι η βίζα μας για τη Ρωσία θα ίσχυε μόνον άλλες 15 μέρες. Από το Ιρκούτσκ κινηθήκαμε στον M55, που διασχίζει τη χώρα, με κατεύθυνση προς τα δυτικά. Η απόσταση μέχρι τα σύνορα με το Καζακστάν ήταν σχεδόν 3500 χιλιόμετρα, περίπου όση από τη Ζυρίχη μέχρι το Βόρειο Ακρωτήριο.

Την τρίτη μέρα στο δρόμο μας συνέβη ένα ασυνήθιστο περιστατικό: πριν το Οϊμιάκον είχε σπάσει στην κλειδαριά του συνοδηγού ένα πλαστικό τμήμα, με αποτέλεσμα η πόρτα να κλείνει μόνο από μέσα. Θέλουμε να επισκευάσουμε τη ζημιά στη «χώρα του Axor», την Τουρκία. Καθώς ο Mike, πριν από μια στάση, γύριζε το κλειδί στην πλευρά του οδηγού, ακούστηκε ένα κρακ. Τώρα είχε χαλάσει κι αυτή η κλειδαριά και εμείς ήμασταν έξω. Ευτυχώς, μπορέσαμε να μπούμε στο διαμέρισμα.

Φωτογραφίες: 4-Xtremes