Aυστηρά όργανα της τάξης και ανάπαυλα στη Μαύρη Θάλασσα για την ομάδα του 4-Xtremes – 11ο μέρος

Σήμερα το πρωί, ξυπνήσαμε και πάλι, μετά από πολύ καιρό, υπό τον ήχο των κυμάτων και των πουλιών. Βρισκόμαστε στη Γεωργία, στη Μαύρη Θάλασσα. Τον Σεπτέμβριο συναντήσαμε εδώ άπειρους τουρίστες. Τώρα, έχουμε την παραλία μόνο για μας. 

Πριν από ένα μήνα στη Σιβηρία, φορούσαμε ακόμη χειμερινές μπότες, μπουφάν, σκούφους και γάντια. Από τις αρχές Νοεμβρίου, ζούσαμε σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός και δεν βλέπαμε την ώρα να αρχίσουμε να βγαίνουμε πάλι έξω και να κάνουμε μεγάλους περιπάτους. Ασφαλώς μπορούσαμε να το κάνουμε και στο χιόνι, αλλά όταν σε κάθε βήμα το πόδι σου βυθίζεται μέχρι το γόνατο, κουράζεσαι γρήγορα.

Η τωρινή φάση του ταξιδιού ξεκίνησε στο Νοβοσιμπίρσκ, την πόλη εκατομμυρίων της Δυτικής Σιβηρίας. Από εκεί πήγαμε στο Ομσκ και μετά περάσαμε στο Καζακστάν. Με τη ρωσική βίζα μπορούμε να παραμείνουμε στη χώρα μόνο τρεις μήνες και μας είχαν απομείνει δέκα ακόμη μέρες.

Σε έναν κεντρικό δρόμο, βρήκαμε ένα χώρο στάθμευσης στον οποίο θέλαμε να διανυκτερεύσουμε για τελευταία φορά στη Ρωσία. Ξαφνικά, λίγο πριν πέσουμε για ύπνο, κάποιος μας χτύπησε απ' έξω: δύο οπλισμένοι στρατιώτες στέκονταν στην πόρτα. Προφανώς είχαμε «κατασκηνώσει» σε στρατιωτική ζώνη, από την οποία μας απομάκρυναν ευγενικά. Ο χώρος διανυκτέρευσης που μας υπέδειξαν βρισκόταν ουσιαστικά δέκα μέτρα πριν τα σύνορα. Παρόλο που μέχρι τώρα έχουμε διασχίσει σύνορα 70 φορές με το φορτηγό μας, ήμασταν λίγο ανήσυχοι. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει.  

Στο Καζακστάν.

Ευτυχώς, αυτήν τη φορά όλα κύλησαν ομαλά. Μετά από μισή ώρα φτάσαμε στο Καζακστάν. Προορισμός μας: η Αστανά. Αν και δεν είμαστε άνθρωποι της πόλης, ενθουσιαστήκαμε με την πρωτεύουσα του Καζακστάν. Το κέντρο είναι σχεδόν φουτουριστικό και σε απόλυτη αντίθεση με την υπόλοιπη χώρα. Το δειλινό κάναμε μια βόλτα στα αξιοθέατα. Το βράδυ σταθμεύσαμε πίσω από την όπερα – στο κέντρο της πόλης!

Αφού φύγαμε από την Αστανά, έπρεπε επειγόντως να γεμίσουμε τις δεξαμενές μας με νερό. Έτσι, κατευθυνθήκαμε προς το ποτάμι. Οι πάγοι είχαν ήδη λιώσει. Όμως, όταν βρεθήκαμε εκεί, ο Mike δεν ήθελε να πλησιάσει με το φορτηγό κοντά στην όχθη. Φοβόμασταν κι οι δύο μήπως «κολλήσουμε». Για να τα καταφέρουμε μέχρι την επόμενη πηγή, φτάσαμε στο σημείο να λιώνουμε χιόνι ένα ολόκληρο απόγευμα. Εντέλει, βρήκαμε ένα πηγάδι σε ένα χωριό και μπορέσαμε να γεμίσουμε τις δεξαμενές μας με κουβάδες. Για να καταλάβετε, ένας κουβάς χωράει 15 λίτρα, οι δεξαμενές μας 450. 

Αρχικά, θέλαμε να κυκλοφορήσουμε περισσότερο στο Καζακστάν πηγαίνοντας δυτικά, όμως τις πρώτες τρεις ημέρες μας σταμάτησε επανειλημμένα η αστυνομία. Τη μια φορά οι αστυνομικοί ισχυρίστηκαν ότι μας είχαν πιάσει να τρέχουμε με 100 χιλιόμετρα την ώρα. Το Axor μας δεν φτάνει καν τέτοιες ταχύτητες. Δύο μέρες ταξιδιού μετά την Αστανά ήμασταν τόσο εκνευρισμένοι, που αποφασίσαμε να γυρίσουμε στη Ρωσία και να συνεχίσουμε από εκεί το ταξίδι μας. Έτσι, στρίψαμε δεξιά αντί για αριστερά και βρεθήκαμε πάλι στα σύνορα.

Πού είναι οι αντιολισθητικές αλυσίδες;

Η Ρωσία μας υποδέχτηκε με δυνατό αέρα και πολύ χιόνι. Όσο κατευθυνόμασταν προς τα δυτικά, τόσο περισσότερο πύκνωνε η κυκλοφορία. Φάλαγγες από νταλίκες ανέβαιναν «αγκομαχώντας» τους παγωμένους δρόμους. Μας έκανε εντύπωση ότι δεν είχαν αντιολισθητικές αλυσίδες. Σε κάποια σημεία στα Ουράλια, αναγκαστήκαμε να περιμένουμε αρκετές ώρες, μέχρι να προχωρήσει η ουρά.

Στη διαδρομή, επισκεφτήκαμε το Βόλγκογκραντ, που για κάποιο διάστημα ονομαζόταν Στάλινγκραντ. Φυσικά, η περιοχή είναι διάσημη για τη φονική μάχη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Και πάλι ήμασταν τυχεροί και μπορέσαμε να διανυκτερεύσουμε ακριβώς πίσω από το μνημείο της «Μητέρας Πατρίδας», να βγάλουμε φωτογραφίες στο σκοτάδι και να παρακολουθήσουμε την εντυπωσιακή αλλαγή φρουράς το επόμενο πρωί. 

Μετά το Βόλγκογκραντ, το χιόνι σταμάτησε και είδαμε επιτέλους τα πρώτα σημάδια της άνοιξης. Εκμεταλλευτήκαμε τον καλύτερο καιρό και προχωρήσαμε. 

Η πρωτεύουσα της περιφέρειας Κρασνοντάρ αποτελεί ένα από τα κέντρα της νότιας Ρωσίας. Εδώ επισκεφτήκαμε τους φίλους μας Eugene και Tatjana. Αρχικά, θέλαμε να πάμε όλοι μαζί στη Μαύρη Θάλασσα για κατασκήνωση. Όμως, έβρεχε ασταμάτητα. Έτσι, κάναμε μια βόλτα στην πόλη υπό βροχή και ήπιαμε μια μπίρα σε ένα από τα χαρακτηριστικά καφέ. Για μας, είχε πολύ ενδιαφέρον που συζητήσαμε μαζί τους για τη ζωή τους στη Ρωσία. Για άλλη μια φορά, διαπιστώσαμε ότι, για να γνωρίσουμε ακόμη καλύτερα τη χώρα και τους ανθρώπους της, πρέπει να κατέχουμε καλύτερα τη γλώσσα. Για την επόμενη επίσκεψή μας, θα προετοιμαστούμε κατάλληλα.

Μας έμενε να κάνουμε ακόμη ένα πράγμα. Έπρεπε να επισκευάσουμε επιτέλους τις κλειδαριές στις πόρτες μας. Έτσι, ο Eugene μας πήγε σε ένα συνεργείο φορτηγών. Για έναν ολόκληρο μήνα, κάθε βράδυ μεταφέραμε τα αναγκαία από την καμπίνα οδηγού στο πίσω μέρος και το πρωί τα ξαναμεταφέραμε μπροστά. Ακόμη και όταν πηγαίναμε για ψώνια - ποτέ δεν ξέρεις. Τώρα μπορούμε ξανά να κλειδώνουμε κανονικά το φορτηγό. Τέτοια μικροπράγματα κάνουν πιο εύκολη τη ζωή!

Το πέρασμα Jvari.

Τα σύνορα με τη Γεωργία απείχαν μόλις 500 χιλιόμετρα. Μπορεί να ανυπομονούσαμε για τη ζέστη, το νόστιμο φουρνιστό ψωμί, τη Μαύρη Θάλασσα και την Τουρκία, όμως η Ρωσία μας είχε αρέσει πολύ. Δεν θέλαμε να φύγουμε από τη χώρα. Τους περασμένους μήνες, γνωρίσαμε φοβερούς ανθρώπους και είδαμε καταπληκτικά τοπία. Και έχουμε να δούμε ακόμη τόσα πολλά! Θα επιστρέψουμε σίγουρα.

Φωτογραφίες: 4-Xtremes